بسیار سفر باید، تا پخته شود خامی،

صوفی نشود صافی، تا در نکشد جامی.

چند روز پیش، توسط یکی از همکاران خوش ذوقمان به منطقه ییلاقی شان دعوت شدیم. حدود ساعت دو بعد از ظهر به اتفاق دو تن از همکاران و خانواده شان از گرما و شرجی شهر رشت رهسپار آن دیار خوش آب و هوا شدیم.

از رشت، انزلی و رضوانشهر گذشتیم و به شهر پَره سَر رسیدیم. در نزدیکی سه را پونِل، به خانواده میزبان ملحق شدیم و به همراه آنها به خانه زمستانی شان رفتیم.

بعد از قدری استراحت و گفت و گو، به سمت آبشار ویسادار حرکت کردیم.

به نقل از یک خبرنگار: ” آبشار ویسادار از زیباترین آبشارهای ایران و سومین آبشار مرتفع استان گیلان است. این آبشار به معنی “سایه درخت بید” است که در 16 کیلومتری شهر پَره سر در شهرستان رضوانشهر واقع شده و همچون نگینی در دل جنگلهای زیبایی این منطقه می درخشد.

ابهت این پدیده طبیعی برای هر بیننده جالب و جذاب است به ویژه وقتی از پایین به این آبشار نگریسته می شود با ابهت و زیبایی صد برابر آبشار ویسادار مواجه می شوی، صدای ریزش آب از ارتفاع حدود 20 متری و نیم دایره ای که آب در دل سنگ و صخره برای رسیدن به دریا ایجاد می کند، دیدنی است. صدای پرندگان و شرشر آب و نور خورشید که از لابه لای شاخ و برگ درختان به زمین می تابد منظره ای فوق العاده به وجود آورده که کم نظیر است. البته زیبایی های این پدیده طبیعی آنقدر زیاد است که نمی توان وصفش کرد و به قولی آبشار ویسادار را باید دید، نه اینکه راجع به آن نوشت.”

برگردیم به ماجرای خودمان. جای تمام آنهایی که زیبایی های طبیعت را با همه وجودشان حس میکنند، خالی بود. از روی یک پل بسیار باریک که دو طرف آن به وسیله نرده احاطه شده بود گذشتیم. یکی از دوستانمان با دیدن منظره عمیقی که در زیر پل وجود داشت، دچار ترس فراوان شد و هرگز به این سوی پل نیامد.

من به کمک دو تن از دوستاندیگر، عمق ناهموار کناره آبشار را به سمت پایین در پیش گرفتیم. و این در حالی بود که صدای چریک چریک دوربینها و آواهایی مانند “یا خدا” “چجوری میخواد برگرده” “آفرین” … مرا همراهی می کرد. گاهی از من می خواستند برای آنهایی که از دور به من نگاه می کنند دستی تکان دهم. می شنیدم که هروقت گذرگاه دشواری را پشتسر می گذاشتم، اطرافیان نفسی به راحتی می کشیدند. آنها با تمام وجود دلشان می خواست، تا جایی که میتوانند آن چه را می بینند، برای من قابل لمس و درک کنند.

بالاخره به رودی زلال رسیدیم. می گویم زلال چرا که با دستها، زلال بودن آبش را میشد حس کرد. سنگی در وسط رودخانه بود که من بر روی آن نشستم و دستهایم را در آب فرو بردم. کودک میزبان هم در کنارم نشست و باهم مشغول آب بازی شدیم.

به راحتی نمیشود درون پر غوغای اهالی کوهستان را از ظاهر سخت شان درک نمود. درونی که سرشار از محبتهای ناگفته است.

بالای آبشار کنار جاده مردی تابلو جاجیم می فروخت او با دیدن من بر آن شد تا یکی از تابلوهایی که نقشهای زیبا و برجسته تری دارد، به من نشان دهد. در آن تابلو دو خانه روستایی تقریبا در کنار هم قرار داشتند سمت راست تابلو یک درخت کاج و در سمت دیگر درختی بود که شاخه هایش به صورت مطبق بر روی خانه ها گسترده شده بود. در مقابل خانه نواری از چمن و پس از آن رودی پر آب و قایقی در آن وجود داشت. سنگهای اطراف رودخانه را زیر انگشتانم حس می کردم و همچنین چراغهای اطرافش را. البته تمام آن خانه ها و درختها هم به صورت برجسته بود. من آن تابلو را به عنوان یادگاری از این سفر به یاد ماندنی خریداری و حالا بر روی یکی از دیوارهای خانه نصب کرده ام.

تا جایی که اتومبیلها قرار داشتند، حدود دو کیلومتر سرازیری بود که تصمیم گرفتیم آن را بدویم و دویدیم. چه دویدنی! وقتی رسیدیم،دیگر از نفس افتاده بودیم. البته در این سفر چندین بار به خاطر دویدن در سرازیری و راه رفتن در سر بالایی و پیمودن انواع پَستی بلندیها از نفس می افتادیم اما با فکر کردن به غذاهای نیروبخشی که در انتظارمان بود، دوباره جان می گرفتیم و ادامه میدادیم.

در جاده ای کوهستانی به راه افتادیم. میرفتیم تا به روستای اَردِه برسیم. نزدیک غروب بود که به روستا رسیدیم. بار بر دوش، چند متری را که ماشین قادر به پیمودنش نبود، طی کردیم و وارد خانه شدیم. بوی نان تازه می آمد. زن و مردی میان سال، با رویی گشاده و صدایی گرم مارا پذیرا شدند.

داشتند با آرد محلی نان می پختند که ما از راه رسیده بودیم. هر یک قطعه ای نان گرم به دیگری میداد و چقدر خوشمزه بود.

چگونه بگویم که نوشیدن چایی که از آب چشمه های کوهستان در سماوری زغالی دم شده است، چه صفایی دارد. باز هم میگویم: جای تمام آنهایی که لذتهای طبیعت را با همه وجودشان حس میکنند، خالی بود.

شب، غذایی با گوشت تازه گوسفند برایمان مهیا کردند و البته فسنجان و کوکوی گردو هم بود. از دلپذیری غذاها هرچه بگویم، کم گفته ام. شب را با ساز و آواز و بازیهای فکری من و چای زغالی ادامه دادیم و سپس در رختخوابهایی از پشم گوسفند به خواب رفتیم و این در حالی بود که صدای دلنشین پرنده ای تا صبح ادامه داشت.

ساعت شش صبح، عصای آلومینیومیم را برداشتم و همراه سایرین راهی مسیری مال رو شدیم که ما را به سمت هفت چشمه میبرد. از شرقیترین جایی که ما بودیم، از همانجا که خورشید در حال بر آمدن بود، صدای فاخته می آمد. می رفتیم و می رفتیم. رهبر گروه، راه را در دل خود به پنج قسمت مساوی تقسیم کرده بود و هر وقت که از نفس می افتادیم، میگفت که نصف را را رفته ایم و این در حالی بود که یک بار یک پنجم، بار دیگر دو پنجم و همینطور قسمتهای کمی را پیموده بودیم و بیشتر راه، هنوز در پیش بود. تا این که بالاخره به هفت چشمه رسیدیم. چشمه ای زلال در آن وقت صبح. چشمه های کوچکی هم در کنارش بودند که مجموعا “هفت چشمه” را تشکیل می دادند.

_{یکی از همراهانمان} ذوق هنری فراوانیداشت. او کارشناس فرش است و عکسهای جذابی هم می گرفت.

_{در آن ارتفاع هزار و پانصد متری بر روی یک} شیب خاکی کنار چشمه نشستم و دل، به آسمان خدا سپردم. آب و آفتاب و صدای پرندگان، و نسیمی که با وزش ملایم خود آدمی را تا عرش، بالا میبرد.

_{به سوی خانه سرازیر شدیم. به قول رهگذر همیشه راه برگشت ساده تر است شاید به خاطر این که با مسافت طی شده آشنا شده ایم. در راه، خانم میزبان شاخه ای گُلپَر} برایم چید تا از نزدیک آن را لمس کنم یکی از دانه هایش را در دستم فشار دادم. بوی خوش گلپر از آن بلند شد.

_{در خانه برایمان صبحانه مفصلی تهیه کرده بودند. کته با شیر و دوشاب انگور، عسل و مربا، گردو و پنیر، چای و نان تازه. بعد از خوردن صبحانه بارها را بستیم و راهی گردنه الماس شدیم تا به دشت شقایق برسیم.}

_{و اما دشت شقایق به روایت روزنامه نگار:}

“جاده خلخال به اسالم یکی از محورهای صعب‌العبور شمال ایران هر چند که جاده‌ای خطرناک و پر از حادثه است اما به خاطر زیبایی‌اش لقب قطعه بهشت را به خود گرفته است.

وجود دشت شقایق در جاده خلخال زیبایی دوچندانی را به این مسیر بخشیده است و می‌توان گفت اینجا قطعه‌ای از بهشت است.

چشم‌انداز ییلاقی، کلبه‌های چوبی روستائیان و دره‌های پوشیده از مه و درختان بلند و انبوه همراه با دشت شقایق این منطقه را به یکی از دیدنی‌ترین مناطق کشور تبدیل کرده است.

در این فصل از سال جاده خلخال به اسالم پوشیده از مخمل شقایق است‌، شقایق‌هایی که با دیدنش جان و دل آدمی طراوت می‌گیرد.”

اتومبیلها در کنار جاده ایستادند و ما برای رسیدن به دشت شقایق میبایست شیب تندی را به سمت پایین پشت سر می گذاشتیم. من ترجیح دادم این شیب خاکی را نشسته طی کنم و چه کار خوبی کردم. آفتاب میتابید و من گلبرگهای مخملین شقایقها را لمس میکردم. خوب میدانم که دیدن آن همه زیبایی، فراتر از درک من بود. نمیدانم. شاید هم لمس آن گل، آن گونه که من میفهمیدمش، از درک دیگران فراتر باشد.

هرکس به زبانی صفت حمد تو گوید، بلبل به غزلخوانی و قُمری به ترانه.

به سختی از آن شیب تند بالا آمدیم و با آن دشت سرخ و زیبا خداحافظی کردیم.

ناهار را در خانه زمستانی صرف کردیم و بعد از آن هم چای زغالی و هندوانه. درختهای کیوی به بار نشسته اند و اندازه و شکل آنها هم اکنون مانند یک فندق پشمالوست. و صدای آب چاهی که چهل متر عمق دارد و به بیرون و زیر درختان هدایت میشود.

وقتی که از آنجا می رفتیم باران شروع به باریدن کرده بود.

دلتان خوش