مغزم کاملا خر شده. دقیقا خر. از هیچ و پوچ، هیچ و پوچ می سازم و اصلا چرا بسازم؟ خودش هست. فقط مرور میکنمش. هیچ رو. پوچ رو. زندگی خوب و شاد و مزخرف بی معنی رو که خیلی مسخره و خوبه. آخه بچگانه هم هست و من این بخشش رو می دوستم شدید. خوبه. همه چی خوبه. از چیزی گلایه ندارم. ی کمی دارم بلند بلند فکر میکنم. همین. چقدر همیشه هر وقتی که خصوصا قبل از خوابم به اشتباه هام پی می برم لذت می برم. از این که وقت هایی مث همین اوقات قبل از خواب هست که آدم میتونه از بیکاری فکر کنه و به اشتباه هاش پی ببره.

تا حالا فکر می کردم آدمیزاد تربیت پذیره ولی الان خوب که به تجربیاتم و نوشته های کتاب های روانشناسی ی دید دیگه میندازم میبینم همه ی آدمیزاد ها هم تربیت پذیر نیستند. ی باری داشتم با ی کارشناس ارشد روانشناسی راجع به اینکه تربیت و خلقیات ی نفر تا چقدر دست تربیت کننده هست بحث می کردم و بهم گفت نظریه ای هست که کسی گفته من میتونم ی بچه رو از بچگی تحویل بگیرم و هرچی خواستید توی بزرگیش تحویل بدم. البته میگفت که اون بابا فقط همچین نظریه ای داده و مشخص نیست حتما بتونه همچین کاری کنه. من که خیلی توی کتاب ها خوندم که آدمیزاد، کوچیک یا بزرگش فرقی نمیکنه، آدم آهنی نیست که نیست. اصن خیلی از آدما ژنتیک بد اخلاق یا ژنتیک کمک کننده ای دارند. یعنی ثابت شده باشه یا نه، من که به این باور رسیدم که همیشه اخلاق ی نفر رو، رفتار هاش رو، نوع نگرشش رو نمیشه با تربیت، شکل داد. خیلی وقت ها جون خودتو بالا میاری تا یکی بچه مذهبی بشه، نمیشه. یا دهنتو آسفالت میکنی که یکی رو ورزشکارش کنی، یا پزشکش کنی، نمیشه که نمیشه. عوضش یکی رو هم هر کاریش میکنی بی بند و بار بشه، بازم نمیشه که نمیشه. اصن کسی که استعداد بد بودن نداره رو توی منجلاب کثافت، بزرگش کن. عادتش بده به نکبت‌کاری و کثیف بودن. وقتی بزرگ شد و اقتدار پیدا کرد، میبینی که میره و خودش راه خودشو، راه خوبیو انتخاب میکنه. در عوض، کسی هم که خره، خره دیگه. هیچ کاریش نمیشه کرد. حالا هی قربون صدقهش برو. محرومش کن. کتکش بزن. لوسش کن. بهش امتیاز بده. بترسونش. تشویق. تنبیه از نوع منفی و مثبت. نمیشه که نمیشه. اثر نداره که نداره. یا خیلی کم اثر داره. خره دیگه. تو اگه بمیری هم آخرش اون خره. تربیت نمیشه. آدم نمیشه. چه بسیار دوقلو هایی که باهم توی ی محیط و با ی سری مربی و والدین مشترک و مدرسه و اماکن مشترک تربیت شدند و بعدشم یکی دزد شده یکی پلیس. خخخ!

بیخیال. این چند روزه اینقدر کتاب خوندم خودمم دارم خر میشم. عشق و سایه های خاکستری، زندگی مشترک بدون فریاد، مردی که میخندد، وقتی تو تغییر کنی دنیا هم تغییر میکند، هنر مشاوره، قدرت جاذبه، قدرت برنامه ریزی، 24 ساعت در خواب و بیداری، یک هلو هزار هلو و یکی دو تا کتاب دیگه رو توی این یک هفته ای که گذشته خوندم. مغزم پر شده از یک عالمه چیز که به نظرم یک مشت چرندیات و مهملات بیشتر نیستند. خوب من سطح درکم از نویسنده های خوب و باحالی که اینا رو نوشتند پایینتره دیگه! چه انتظاری دارید؟ خر. گفتم که خر شدم و مغزم خر شده، شما باور نکردید!