ی کارشناس مترجمی زبان انگلیسی که ی کمی تایپ با کامپیوتر، روابط عمومی، اپراتوری، اداره ی سایت، ترجمه، تدریس، تولید محتوا و صدا‌برداری رو هم بلده، ایشالا ی کاری واسش پیدا میشه. مگه نه؟

اگه یادتون باشه، من ی روزی ی پستی زدم که چه کسی نابینای بیکار رو درک میکنه و خوب همه میدونیم که هیشکی غیر از خودمون ما رو درک نمیکنه! الان من حدود شش ماهی میشه که بیکارم. قراردادم رو با کارفرمای سابقم به علت طولانی بودن ساعات کار، فشار کاری و ی سری مسائلی مربوط به حقوق مؤلفین و مصنفین، تمدید نکردم. از هشت صبح، تا شش بعد از ظهر باید 10 ساعت اونجا کار می کردم و ساعت ناهارم جزو ساعات کاریم محسوب نمیشد. یعنی روزی 9 ساعت واسم منظور میشد. اولش گفتم خوب واسه همه همینطوره دیگه! ولی بعد که کنجکاو شدم، دیدم شرایط من و یکی دو تای دیگه فقط اینطوریه. خوب این زیاد واسم جالب نبود. واسه همین و ی سری مسائل دیگه شد که زدم بیرون. خیلی ها بهم میگند اشتباه کردی خودتو بیکار کردی ولی خودم اینطور فکر نمی کنم. البته جالبه بدونید من پیشنهاد کرده بودم روز تعطیلی که یک روز در وسط هفته داشتم رو از من بگیرند، ساعات ناهار رو بردارند و به جاش، ساعات کاریم به جای هشت تا شش، بشه هشت تا دو. تا من بودم که این اتفاق نیفتاد ولی وقتی رفتم، دقیقا همون پیشنهادی که من داده بودم عملی شد. شانس ماست دیگه! خخخ. از اینکه به خاطر اون شرایط، اومدم بیرون، اصلا پشیمون نیستم. فعلا شغل رسمی ای ندارم. البته نه که تدریس خصوصی و ترجمه نداشته باشم و نه اینکه به گشنگی افتاده باشما، ولی از شغل رسمی ای که حقوق ثابت و بیمه داشته باشه و همیشه مطمئن باشی آخر ماه، اینقدر مییاد توی دستت، فعلا شش ماهی میشه که واسه من خبری نیست. دو فصل میشه که دارم بیکار بیمار بی‌آر، می چرخم و می گردم و ول می تابم. باید زودتر از این ها دنبال شغل می رفتم ولی ی چیزی باعث شده تا حالا تکلیفم پا در هوا باشه و واسه همینه نرفتم دنبال شغل.

یعنی راستیاتش رفتم ولی اولین جایی که رفتم، رزومه دادم و مصاحبه ی شغلی رو قبول شدم. گفتند برو مدارکت رو کامل کن تا پرونده واست تشکیل بدیم که رفتم و کامل کردم. بعدش گفتند بیا کمیته ی جذب واست تشکیل بدیم ببینیم قابل جذب هستی یا خیر. خدا رو شکر، توی کمیته ی جذب هم قبول شدم و توسط هیئت ژوری، قابل جذب، تشخیص داده شدم! حالا باید یک سری کار که از دستگیر کردن اژدها، وحشتناکتر بود رو برای ادامه ی مراحل بعدی نصب، چیزه، شغل، انجام می دادم. اینقدر توی این گوشکن پر شده از کامپیوتر و موبایل و نصب و نصب و نصب، منم دیوونه کردید.

خان اول، اخذ گواهی عدم سوء پیشینه. با بدبختی رفتم میدان جمهوری، انگشتان مبارک رو نشون دستگاه دادم تا ثابت کنم آقا گرگه من نیستم و درو باز کنند برم داخل. بعد از یکی دو هفته، گواهی عدم سوء پیشینه رو فرستادند در خونه که مؤید این بود که من گرگ نیستم.

خان دوم، اخذ گواهی عدم اعتیاد. اوخ اوخ اوخ. ما ور‌نام‌خواستی ها که چه عرض کنم، ما لنجانی ها عادت داریم هر شب، برنج دم‌پخت با خشخاش می خوریم. حالا اگه نمیدونید بدونید که تریاک هم از خشخاش می گیرند. همینه هی به افغان ها میگند تو رو جون جد‌تون خشخاش نکارید دیگه! خلاصه که صبر کردم دو سه شبی خشخاش نخوردم و با ترس و لرز فراوان، رفتم خیابان سینا، مرکز سلامت جیب‌خالی‌کن، آزمایش ادرار دادم. اونجا نمیذارند واسه این آزمایش، هیچگونه تخلف و تقلبی رو مرتکب بشی و خیلی سخت می گیرند. من اصن به مغزم هم نمیزد که کسی بخواد واسه اینکه نفهمند معتاد هست، توی آزمایش ادرارش هم تقلب کنه. هیچی دیگه. چشم‌تون روز بد نبینه، برخلاف انتظار من، دیدم ی مراقب اومده کنار دستم ایستاده و میگه خوب، شروع کن. بهش گفتم چیو شروع کنم مرد مؤمن؟! برو اون طرف تا من شروع کنم. گفت: زکی. من دفعه ی اولم نیستا، میدونم بعضی از شما ها وقتی چشم ما رو دور می بینید ی قوطی از ادرار ی نفر دیگه رو آوردید میخواهید با ادرار خودتون عوضش کنید. این حرفو که شنیدم، بی اختیار، خندهم گرفت. هم منطقی بود، هم هیجان انگیز و هم خنده‌دار که ی معتاد، ادرار ی نفر دیگه رو برداره بیاره بریزه توی قوطی آزمایش، تحویل بده جای ادرار خودش تا شغل گیرش بیاد. خلاصه که چاره ای نبود. در کمال تأسف، عملیات رو مقابل چشم های تقلب‌شناس اون بابا انجام دادم و مطمئنش کردم که این ادرار خودمه و هنوز اونقدر بدبخت نشدم که ی قوطی ادرار ناشناس رو با قیمتی غیر منصفانه از چین بخرم بیارم تحویل بدم. بماند که چه بوی گند و دردسر هایی حمل کردن همچین قوطی متعفنی میتونست به دنبال داشته باشه! سر‌تون رو درد نیارم. دو سه روز بعد، برگشتم همون مرکز سلامت سینا و گواهی عدم اعتیادم رو گرفتم و برای دومین بار، بهم ثابت شد که من گرگ نیستم.

خان سوم، اخذ گواهی سلامت طب صنعتی. وای که این خان یکی از خان های خوب بود که من دوست داشتم ی صد باری تکرار میشد. غیر از قسمت تست ریه که تا ریه هات رو رسما دچار پارگی نکنند و تا ی مشکلی واست به وجود نیارند، خیال‌شون از سلامت ریه هات راحت نمیشه و پای اون برگه ی بی‌صاحاب رو امضا نمی کنند، باقی قسمت هاش خوب بید. کلا با ی عالمه چشم‌پزشک، گوش‌پزشک، دندان‌پزشک، ریه‌پزشک، مغز‌پزشک و روان‌پزشک آشنا میشی که اگه بتونی مث من سر صحبت رو هم باهاشون باز کنی، دیگه کلی اونجا بهت میرسند و خوراکی های خوشمزه و شوخی های توپ و لحظات لذتبخشی که در انتظارت هست. ایشالا چکاپ پزشکی نسیبت بشه بفهمی من چی میگم. شما هایی که عقب مجلس نشستید، صدا مییااد؟ میفهمید چی میگم؟ ایشالا نسیب‌تون بشه واسه شاغل شدن برید طب صنعتی.
دو تا چیزو بگم قبل از اینکه این خانو تموم کنم. یکی اینکه این خان، با وجود همه ی خوبی هایی که داشت، ی ضد حال بد بهم زد اونم اینکه اولش گفتند شرکتی که میخواد استخدامت کنه خودش هزینه هات رو میده ولی بعدش که رفتم گواهی سلامت رو بگیرم، گفتند قرارداد‌مون باهاشون تموم شده و باید خودت پولو اخ کنی. ی چی دیگه اینکه اون تست ریه رو زیاد ازش نترسید. خیلی خیلی زیاد ازش بترسید. آخه ی لوله قد یکی از بشکه های نفتی که هر روز قیمت صادراتش بالا پایین میشه و امیدوارم روزی از این بشکه ها ی مستمری به معلولین بیکار بدند، بعله. ی لوله به همین گشادی میذارند دم دهنت و بهت میگند که باید با دهان کاملا باز، توش فوت کنی. فوت کردن توی ی لوله ی باریک یا توی نی نوشابه، هیچ کاری نداره ولی امان از وقتی که دهنه ی لوله، از دهنه ی دهنت گشادتر باشه. اون موقع هست که به بووووووق میری. بعله. فکرشو بکن باید دهنتو تا ته ته باز کنی، ی جور هایی تو مایه های خمیازه، بعدشم باید با قدرت، پنج شش ثانیه فوت کنی توی پارچ! خوب. تموم شد. فهمیدم وقتی دهن یکی صاف میشه یعنی چطوری میشه. حالا باید چند روز بعد، میرفتم و گواهی سلامتم رو می گرفتم. در نهایت، گواهی سلامت از نظر آقایان پزشکان رو دریافت نمودم و بازم واسه سومین بار، فهمیدم که من گرگ نیستم!

خان چهارم، تعهد محضری. بعله. بعله. اینجا بود که باید مث بچه ی آدم تعهد می دادم هیچ ضرری به شرکتی که توش استخدام میشم نخواهم زد، اگه ضرر زدم، شرکت ی سفته ی یک میلیونی که تا سقف پنجاه میلیون افزایش ارزش داده شده رو حق داره به اجرا بذاره و خسارتش رو طلب کنه. نگم که چقدر واسه پیدا کردن این محضر، گشتم و گشتم و هیشکی آدرس رو بلد نبود تا آخرش با چهارتا از بچه های محله ی نزدیک محضر، تونستیم پیداش کنیم. تعهد محضری رو که واسم خواندند، تازه برای چهارمین بار نه تنها فهمیدم که من گرگ نیستم. بلکه فهمیدم کیا گرگ هستند!

این خان ها همه حدود دویست سیصد هزار تومان پام تمام شد که البته بعد از این همه، تازه رفتم سوابق بیمه ای که داشتم رو پرینت گرفتم و به انضمام مدارکی که شرکت خواسته بود، تقدیم کردم تا پرونده ی پرسنلی واسم تشکیل بدند، شماره ی پرسنلی واسم بزنند و کارت پرسنلی واسم صادر کنند، بعدشم خبرم کنند برم سر کار. ولی دو سه ماهه هرچی به شما خبر استخدام دادند که بیایید سر کار، به من هم دادند. البته من دو سه ماهی هست که بدون خبر اون ها همینطوریش سر کار هستم! خخخ

خوب. این ها رو گفتم تا بگم همچین بیکار ننشستم تا کار بیاد در خونه ی ما رو بزنه. وقتی دو سه ماهی از بلاتکلیفیم گذشت و با وجودی که همه ی کار هام شده بود، بهم زنگ نزدند برم سر کار، تصمیم گرفتم خان هایی که پشت سر گذاشتم رو نادیده بگیرم و واسه شغل، اقداماتم رو از کانال های دیگه ای شروع کنم. الان توی ی مرکزی واسه تولید محتوا رفتم مصاحبه ی خوبی انجام دادم. مصاحبه ی خوبم رو مدیون نامه ای هستم که مایک به نابینا ها نوشته. فعلا که انگیزه ندارم ترجمه کنم توی محله بذارمش. خلاصه جونم واستون بگه قرار شده توی این جای جدیدی که دیروز آگهیشو پیدا کردم و امروز رفتم واسه مصاحبه، فردا بریم پای صحبت های نهایی. حالا اینکه اینجا بشه یا نشه، دیگه نمیدونم. همینقدر میدونم که اگه اینجا هم نشد، هزار جای دیگه هست که میشه. نه امید های پوچ و شعار هایی که از روی شکم بدم ها، واقعا میگم. من میدونم توی این مملکت، چشم‌دار‌هاش هم بیکارند ولی این رو هم میدونم که خیلی ها هم توی همین مملکت دارند کار می کنند و نون در مییارند.
چرا من جزو این دسته ی آخر نباشم؟!