با درود به هم محله ای های گرامی و بزرگوار، منم اومدم تو محلتون امیدوارم برای منم اینجا جا باشه و منو تو گروهتون بپذیرید.
منم با اولین پستم اومدم یعنی تقریباً اولین چون یه بار خواستم پست بذارم تبدیل به کامنت شد، خوب بگذریم گذشته ها گذشته، هرگز به غصه خوردن، گذشته برنگشته.
راستش این پست رو یه جوری بعضیا از من شنیدن. ولی خوب خواستم با یه خاطره ی کوچولو شروع کنم.
دوستان ما ایرانی ها هیچوقت حالت اعتدال رو نگه نداشتیم. یعنی بعضیا یا از اینور بوم افتادن و بعضیا از اونور بوم. به قول وزیر مختار انگلیس که در زمان قاجار در ایران بودند می گفت ایرانی ها یا رومی رومیند یا زنگی زنگ.
این رفتار در باره برخورد با نابیناها هم صدق می کنه نمونش وقتی یک بار من در اتوبوس بودم، دیدم خیلیا نوچ نوچ می کردن چند تا هم می گفتند مادرش بمیره. آخه یکی نیست بگه من کورم مادرم چه کار کنه؟ یا اگه من مادرم زبونم لال چیزیش بشه من بینا میشم؟
بعضی هام جوری با نابینا برخورد می کنن که انگار جذامین.
این خاطره به دوره ارشدم بر میگرده:یک بار من با دوستان دانشگاهیم قرار داشتم که بعد از تموم شدن آخرین امتحانم با هم بریم استخر آخه من یه امتحان بیشتر از اونا داشتم. خلاصه من امتحانو دادم اومدم از دانشگاه بیرون تو خیالم می گفتم آخ جون میرم استخر یه تنی می زنم به آب میرم سونا طبقه ی بالای بالا دراز می کشم حمام سونا می گیرم بعد وقت بلند شدن سرم گیج میره با مخ می خورم کف اتاق دک و دهنم داغون میشه.(آخه من یه کمی مازوخیسم دارم شما جدی نگیرید). خلاصه برای اینکه زود برسم سوار اتوبوسای دانشگاه نشدم و گفتم با تاکسی برم. من عادت دارم عموماً جلوی سواری میشینم چون نیاز به جا به جا شدن نداره. ولی اون روز دیدم جلوی پراید پره، گفتم بی خیال نیم ساعت که بیشتر نیست. نشستم عقب ماشین. ماشین که حرکت کرد یه کم بعدش دو تا خانم سوار شدن، که انگاری عروس و مادر شوهر بودن. پشت پراید هم همه می دونن به زور دو نفر جا می شن چه برسه به سه نفر، این دو نفر هم انگار از خروس وزن ها بودن خلاصه اینا منو فشار دادن گوشه ی ماشین کنار در منم داشت نفسم بند میومد. گفتم کیفمو بذارم بین خودم و خانم جوان تا شاید یه کمی بره اون طرف ولی انگار نه انگار. خلاصه دیدم نمیشه، گفتم خانم ببخشید میشه یه کمی برید اون طرفتر، همین رو گفتن همانا و شتلق نه شاراپ نه نه قورومپ اصلاً با صداش چی کار دارید کیف از طرف مادر شوهر به سر و صورت من حواله شد. مادر شوهر گفت پسره ی کور تو چی هستی که خیال کردی عروسم به تو نظر داره شوهرش از تو قشنگتره. البته اینو یه کمی بی ادبتر گفت ولی من سانسور می کنم. و یه کیف دیگه. کیف خانما هم هزار ما شاء الله انگار ادوات جنگی، روش شمشیر تیر و کمان سر نیزه نیزه و همه نوع ابزار تیز نصب شده.
راننده و آقای جلوییم انگار که جنازن از ماشین صدا در اومد از اینا نه.
دیدم خانم گفت آقا ماشین رو نگه دار و این ….. رو پرتش کن بیرون. خلاصه ماشین وایستاد و منو انگار که یک چیز بد رو پرت می کنن پرت کردن بیرون. وقت پرت کردن عروسم یه مشت به پهلوم زد. دوستانی که تبریز رو میشناسن می دونن آبرسان کجاست.من رو جایی از ماشین پیاده کردن که پر از کله پزی، جگرکی، باغالی فروشی و از این دکوناست. من که کیف سر و صورتم رو زخمی کرده و از پیشونیمو بین چشمام و صورتم خون میاد. فکر نگاه و فکر دیگرانم داشت جیگرمو می سوزوند دوستان بس که گیج بودم فقط خودمو یه جوری کشیدم تو پیاده رو و برای اینکه خودم رو جمع و جور کنم نشستم. یکی اومد گفت آقا کمک می خواین گفتم نه. بلند شدم آروم آروم راه افتادم تا برم ولی مگه خون لعنتی بند میاد هرچی دستمال میذارم بی فایدست نمی تونستم درست راه برم چون هی باید با دستمال خون رو پاک می کردم.
یکی اومد راهنماییم کرد، شنیدم دو نفر پشتم میگن. زمونه عوض شده پسر کور ببین چه غلطی کرده که اینجوریش کردن. دیگه به اینا هم نمیشه اعتماد کرد. کورم کورای قدیم. ناموسمونو می تونستیم بسپاریم بهشون. یا امام زمان ظهور کن و ریشه ی ظلم و فساد رو بکن. خلاصه اساسی ضد حال خوردم. عزیزان من اهل گریه نیستم، و اساساً سخت گریه می کنم، ولی این بار روحم زار می زد جسمم نه.
نه بابت کتکی که خوردم بابت قضاوت مردم. که ندونسته و نشناخته توهین می کنن بعدشم پای امام زمان رو وسط می کشن.
خلاصه اینو نوشتم تا بگم بعضیا به نابینا اینجوری نگاه می کنن بعضیام به نابینا پول میدن.
شرمنده سرتون رو درد آوردم.
شاید این اولین و آخرین پستم باشه و شما جمع شین طومار بنویسین بگین: پاشو بار و بندیلو ببند اینجا دیگه جای تو نیست.
خخخخخخخ
به هر حال ایام به کامتون.