سلام بچه ها،

صحبتم با شما بچه های زیر هجده سال هستش.

در واقع، این مطلبی هست که فقط زیر هجده ساله ها مجاز هستند بخونند و اصن بالای هجده سال، نباید این مطلبو بخونند چون واسه‌شون خوب نیست.

از زمانی که نامه های سرگشاده ی مایک که به نابینا ها نوشته بود رو رو خوندم، اتمسفر نامه هاش منو گرفت و گفتم ی تمرینی کنم منم ی نیمچه نامه هایی به شما بنویسم. البته، نامه های مایک، برعکس نامه های من، مهربان هستش. من گاهی وقت ها تند و جدی میشم. بگذریم!

بچه ها، قبول دارید این بزرگتر ها، خیلی خودشونو میگیرند و میگند که بچه ی زیر هجده سال نباید تمام کار هایی که خودشون توی بچگی کردند رو بکنه؟ خیلی حس خوبی نیست. اصن این بحثو وللش. بزرگتر ها الان بحث ما نیستند. الان بحث سر اینه که ی بچه ی نابینای زیر هجده سال، چرا شیطنت نمیکنه؟ چرا شر نیست؟ چرا از خودش خلاقیت نشون نمیده؟ چرا مامانو بابا و فامیلاشو کلافه نمیکنه که هر روز بیرون باشه و شیطونی کنه؟

اصن شما که زیر هجده سال هستی؛ بگو بینم، چرا کم به مهمونی ها میری؟ چرا عصاتو برنمیداری بری بیرون توی محله تاب بخوری؟ چرا با بچه محل هات رفیق نمیشی؟ چرا به انجمن نابینایان شهر، چرا به بهزیستی سر نمیزنی؟ چرا با چشم‌دار ها فوتبال راه نمیندازی؟ من که بچه بودم یادمه با داداشم میرفتم با آدم بزرگ ها فوتبال. گاهی دروازه‌بان میشدم، گاهی مسئول قمقمه های آب خنک. چرا شر نیستی تو؟ چرا دست از سرویس کردن دهن کامپیوترت برنمیداری؟ چرا به بابات نمیگی وقتی میره بیرون، تو رو هم با خودش ببره؟ چرا وقتی بابات از ماشین پیاده میشه، تو توی ماشین منتظرش میشینی تا بیاد؟ چرا تو هم از ماشین پیاده نمیشی؟ چرا خودتو با محیط ها و آدم های مختلف آشنا نمی کنی؟ من بچه که بودم، با بابام میرفتم صحرا. سر زمین های کشاورزی. با همه قشری سر و کله میزدم. شش سالم بیشتر نبود که رفیق سه ساله داشتم تا رفیق شصت ساله. من بچه که بودم، توی صحرا که تشنه میشدم، آب که میخواستم، خودم میدویدم میرفتم لب چشمه، دستامو که از گل‌بازی کثیف بود میشستم، میگرفتم زیر آب تگری چشمه و حالا بخور کی نخور. من به کسی نمیگفتم آب میخوام تو هم نگو. چرا خجالتی هستی؟ چرا توی بحث ها، وارد نمیشی و با همه از هر دری حرف نمیزنی؟ چرا توی مسافرت ها، بیشتر پیش گروهی هستی که حرکت نمیکنند و ثابتند؟ چرا با اون گروهی که بازار و کوه و ساحل میره نمیری ی کمی پاهات توی سنگ ها زخم بشه و راه رفتن توی پستی و بلندی رو تجربه کنی؟ من بچه که بودم، همه ی راه های سخت که توش پر از تیغ هم بود رو میرفتم. پاهام پر خون میشد ولی نمیگفتم دیگه نمییام. دوست داشتم تا اون آبشار یا چشمه یا تپه ای که چشم‌دار ها میرفتند، منم برم. و میدونی چی میشد؟ بقیه واسه اینکه من باهاشون ادامه ی مسیر رو نیام، منو ول می کردند تا جا بمونم، تسلیم شم و برگردم عقب. ولی من به دنبال صداشون میرفتم و دقیقا همون جایی که بودند سر در میآوردم. مگه خون من از تو رنگین‌تره؟ مگه من از مریخ افتادم که من میتونم و تو نتونی؟ چرا خانواده رو مجبور نمیکنی آخر هفته ها ببرندت پارک؟ چرا به مدیر مدرسه ی نابینایی که توش هستی، به مسئول بهزیستی شهر، به رییس انجمن نابینایی شهر، چرا به این ها نمیگی که وظیفه دارند واست معلم جهتیابی بذارند و وظیفه دارند کلاس جهتیابی واست بذارند تا مستقل بشی؟ چرا سوپری سر کوچه رو ده بیست بار با بچه بزرگ ها و کوچیک های فامیلت نمیری تا یاد بگیری؟ چرا اینقدر توی خونه نشستی و ساکنی؟ چرا فکر میکنی باید روزش برسه تا عصاتو بگیری دستت؟ روزش همین الانه.

بلند شو. بدو برو سر کوچه، عصاتم با خودت ببر. یادت نره ها! اگه کسی مسخرهت کرد یا چیزیت گفت، ناراحت نشو. اصن جوابشو نده. گور پدرش! برو شبهای تابستون توی پیاده‌رو ها بچرخ. برو وسط چمنا بخواب و اگه میخوای رادیو گوش بدی، اونجا رادیو گوش بده. اگه میخوای کتاب بخونی، توی پارک کتاب بخون. پدر خودتو درآوردی از بس تو خونه موندی! بسه دیگه. چقدر میخوای زامبی باشی؟ به مامانت، به بابات، به داداشت، به خواهرت، به داییت، به عموت، به خالهت و حتی به عمهت بگو ببرندت بیرون، همه جا رو یادت بدند. خجالت نکش. گور بابای مردمی که مسخرهت میکنند، گور پدر کسی که نتونه استقلال تو رو ببینه، مگه تو مسئول بی‌فرهنگی مردمی؟ مگه تو باید صبر کنی هزار سال دیگه که مردم آدم شدند بری بیرون؟

الان هنوز هجده سالت نشده. وقتی شد، وقتی هیچ جا رو بلد نبودی، بهت میگم چه بلایی سرت مییاد. خره. اگه هیچ جا رو یاد نگیری، اگه از عصا بترسی، اگه فکر کنی از دماغ خر افتادی، اگه سوسول‌بازی و با‌کلاس‌بازی در بیاری، توی دانشگاه، توی جامعه، کسی محل سگ هم بهت نمیده. من تجربه کردم و خیلی از بچه های نابینا رو میبینم که دارند چه خاک‌به‌سری ای میکشند. اینایی که هیچ جا رو بلد نیستند، همین هایی که مرتب با آژانس میرند و مییاند، همین ها که میگند اگه پول داشته باشی همه چی حل میشه، این ها دارند بهت دروغ میگند. این ها اینقدر درد توی دل‌شون هست که به تو نمیگند که نگو و نپرس. من از درد دل این آژانسی های نابینا خبر دارم. کسی رو میشناسم چون از بچگیش رفت و آمد رو بلد نبود، توی دانشگاه، یک ربع تا نیم ساعت صبر میکرد تا یکی بیاد از این طرف بلوار، ببردش اون طرف بلوار. منم وقتی میدیدم خودش نمیخواد کمکش کنم که رفتن رو یاد بگیره، ولش می کردم. هم از کلاسش عقب می افتاد، هم جزوه ی درسیش ناقص میشد و هم کلی سرما و یا گرما و معطلی می کشید. خودتو با تنبلیت بدبخت نکن. هرکی میگه تو بچه ای جهتیابی واست زوده، حرف مفت میزنه. بابا دیوونه، باور نکن. اون که جای تو نیست که! تو خودت باید خودتو با بچه های همسن خودت مقایسه کنی. آیا کار هایی که اون ها الان توی این سن انجام میدند رو تو میتونی انجام بدی؟ اگه نه، خاک توی کله ی نیمه‌پوکت. آیا میتونی شطرنجت رو برداری تنهایی بری پارک، با مردمی که نمیشناسی و با هم‌محلی‌هات شطرنج بازی کنی؟ اگه نمیتونی، وای به حالت. مهم نیست که ده سالت باشه یا دوازده یا چهارده یا کمتر یا بیشتر. مهم اینه که تو باید بتونی و نمیتونی. تو لوس بار اومدی. تو تنبل بار اومدی. ولی تا حالاش طوری نیست. تقصیر خودت نبوده. نمیدونستی. الان که میدونی، تنبلی و لوس بودن رو بذار کنار، مث شیر، بزن به قلب جاده! فرض کن که از آژانس، توی پارک پیاده شدی، بعدش چطوری میخوای بری پارکو بگردی؟ یا باید به راننده، پول معطلی بدی تا مث بچه کوچولو ها تاتی تاتی کنه و راهت ببره، یا باید نری پارک و یا هم اینکه باید خودت بری. مستقل باش. محتاج اینو اون نباش. مگه تو آدم نیستی؟ مگه تو واسه خودت غرور نداری؟ پس باید با کمک گرفتن از ملت، خودت راهت رو پیدا کنی و توی پارک قدم بزنی. کمک گرفتن از ملت برای رفت و آمد، اصلا بد نیست. خیلی هم خوبه. این کار، بهت کمک میکنه با جامعه تعامل داشته باشی و همیشه خودت باشی. کمکت میکنه آویزون داداش و مامان و بابا نباشی. ببین، رو‌راست بگمت، برای اینکه به جایی برسی، باید از همین حالا خودت بتونی کار های اداری و بانکی خودتو انجام بدی. باید خودت دارو های خانواده رو از داروخونه بگیری، تو باید این کار ها رو خودت انجام بدی وگرنه از سوسک هم کمتری.

اصن به من فحش بده، از اینکه سوسک خطابت کردم ناراحت شو، از من عصبانی شو، ولی همه ی اینها به کنار، به خودت دروغ نگو. تو آیا خودت واقعا دوست نداری مث بچه آدم توی جامعه رفتار کنی و جامعه هم مث بچه ی آدم باهات رفتار کنه؟ اگه دوست نداری عادی باشی، که هیچی. من یاسین به گوش خر خوندم. ولی اگه فکر میکنی الان که بین ده تا هجده سال سن داری باید مستقل بشی، بجنب. بدو عصا اگه نداری بگیر و مث آدم عادی توی جامعه باش. حضور داشته باش تا افسرده نشی. خیال نکن هنر اینه که کامپیوتر و موبایل بلد باشی. هنر اینه که چهارتا جمع رو پیدا کنی باهاشون باشی. هنر یعنی کوهنوردی تو. هنر یعنی پیاده‌روی تو. هنر یعنی قبل از اینکه هجده سالت بشه، بلد باشی نیم‌رو درست کنی. هنر یعنی بابات داروهات رو از داروخونه نگیره. هنر یعنی تو خودت باشی. یعنی زامبی نباشی. یعنی آدم باشی. مستقل. عادی. مث همه.