سلااااام.
خوبید؟
منم هی بدک نیستم.
البته این روزها یه کم تنها شدم که این دیگه به شما برمیگرده.
اول بذارید من خودمو معرفی کنم.
من یه گاری دستی هستم.
میخوام داستان زندگیمو براتون تعریف کنم.
یادمه روزی که به دنیا اومدم، منو بردن توی یه جای خیلی شلوغ که بهش میگفتن بازار.
اونجا مغازه دارها هرچی که جنس داشتن بار من میکردن و از این سر بازار میبردن اون سر بازار.
پارچه، لباس، ظرف، مواد غذایی و خلاصه هر چیزی که فکرشو بکنید ما کولمون کردیم بردیم این طرف اون طرف.
یه کم که گذشت، ما یه کم خسته شدیم.
یه خورده مریض شدیم. این شد که صاحب من، منو فروخت به یه آقاهه، اونم منو برداشت برد توی خیابونا.
یه کم میوه پیوه میریخت رو من و میرفت توی کوچه و خیابونا و همش داد بیداد راه مینداخت تا مردم بیان ازش خرید کنن.
هندونه، پرتغال، گوجه، خیار، سیبزمینی پیاز، سبزی، خلاصه هرچی بگی با ما میفروخت و کلی برای خودش کاسبی میکرد.
من ولی هر روز پیرتر و داغونتر میشدم.
یه روز دیدم صاحبم سوار یه گاری که خیلی بزرگتر از من بود شده و گاریه بدون این که صاحبم هلش بده خودش داره راه میره و کلی هم سر و صدا میکنه.
بعدها فهمیدم اسم این دوستمون وانت هست.
خلاصه صاحب من دیگه وانت خریده بود و به من احتیاجی نداشت.
این شد که منو فروخت به یه پیرمرد مهربون.
اون پیرمرد هم منو برمیداشت میبرد توی کوچه ها و محله های شهر، کلی باهام چیز میز میفروخت.
آلبالو خشکه، آب آلبالو، آب زرشک، خاکشیر، لواشک، آلوچه، چاقاله بادوم، پسته ی تازه، خلاصه کلی خوراکیهای باحال میریخت رو من و میرفت توی کوچه ها و بچه ها همیشه دور تا دور من جمع میشدن و ازش خرید میکردن.
انرژی بچه ها باور کردنی نبود. من که از چهارتا چوب و آهن بودم، وقتی این همه هیجان رو توی بچه ها میدیدم کلی کیف میکردم.
صاحبم وقتی زمستون میشد، باهام براشون لبو و باقالی و شیر کاکائوی داغ میبرد. یه وقتایی هم چای براشون میبرد که اینها رو آدم بزرگا هم ازش میخریدن.
خلاصه برو بیایی داشتیم برای خودمون که یه روز متوجه شدم خونه ی صاحبم خیلی شلوغ پلوغ شده.
یه کم که گذشت، فهمیدم صاحبم دیگه تو این دنیا نیست.
بعد از رفتن اون پیرمرد مهربون، بچه هاش منو از خونه بیرون کردن.
انداختنم توی خیابون.
یه گوشه برای خودم چرت میزدم که یه نفر اومد و منو برداشت و با خودش برد.
همینطوری توی کوچه ها میگشت و میگفت: نمکیه، نون خشکیه، دمپایی پاره، خریدارییییم.
مردم هم از خونه هاشون میومدن بیرون و هرچی نون خشک داشتن میدادن به صاحب جدیدم و اونم بار من میکرد و به جاش از نمکهایی که روم بود بهشون میداد.
یه وقتهایی هم آت و آشغال و پلاستیکهای شکسته و به درد نخور ازشون میگرفت و به جاش یه پول ناچیزی بهشون میداد.
خلاصه کار جدیدم یه کم کار کثیف و سختی بود. ولی عوضش هرچی که بود مفید بودم و داشتم یه کاری انجام میدادم.
دوباره یه مدت گذشت و بعد از مدتی، دیگه کسی برای صاحب من نون خشک و پلاستیک خراب نمیآورد. آخه این ماشینهایی که آشغالها رو جمع میکردن، جدیداً آشغالهای تر و خشک رو جدا جدا جمع میکردن و مردم هم دیگه چیز خاصی براشون نمیموند که بدن به صاحب من.
صاحب منم از بیکاری منو برد که بفروشه. این شد که رفتیم دم یه مسجد و اونها هم منو از صاحبم خریدن.
توی اون مسجد، کار من این بود که هر وقت میخواستن دسته بیرون ببرن، موتور برق رو براشون ببرم. اونا موتور برق رو سوار من میکردن و ازش استفاده میکردن تا بلندگوهاشون رو باهاش روشن کنن.
بعد از یه مدت دوباره من یه رقیب پیدا کردم.
یه چیزی شبیه همون وانت بود ولی خیلی کوچولوتر که بعداً فهمیدم اسمش موتور سه چرخه هست. دیگه لازم نبود کسی اونو هل بده. یه نفر سوارش میشد و موتور برق رو هم میذاشتن پشتش و راحت حرکت میکرد.
این شد که دوباره من تنها و بی پناه افتادم کنار خیابون.
البته یکی دو بار بچه ها اومدن سراغم و منو برداشتن و باهام بازی کردن.
چندتاشون سوارم میشدن و یکیشون هلم میداد.
بعد یکی یکی کسی که هل میداد عوض میشد.
لحظات شیرینی برام بود. از این که باعث شادیشون میشدم لذت میبردم. اونا با سوار شدن روی من انگار به هر چیزی که میخواستن رسیده بودن.
دیگه کم کم مریض شدم. چرخهام خراب شدن و شکستن و دیگه نمیتونستم راه برم.
این شد که دیگه بچه ها هم سراغم نیومدن.
یه وقتایی که نگاه میکردم بهشون، یه چیزایی دستشون میدیدم که توش عکس و فیلم و بازی و این چیزها داشت.
مدام سرشون توی این دستگاهشون که بعداً فهمیدم اسمشون مبایل و تبلت هست بود.
از کنارم رد میشدن ولی منو حتی نگاه هم نمیکردن.
دیگه بچه ها آلبالو خشک نمیخوردن.
دستشون همش یه مشماهایی بود که توش پفک و چیپس و این چیزها بود.
خلاصه من همینطوری یه گوشه افتاده بودم که یه روز یه ماشین گنده اومد کنارم وایستاد و اونایی که سوارش بودن منو برداشتن انداختن پشتش.
یه کمی که رفتیم، از شهر خارج شدیم.
رفتیم یه جایی که خیلی دور بود.
اونجا کلی چیزهای خراب و آت و آشغال بود.
منو هم بردن قاطی اونها و ولم کردن.
بعداً فهمیدم که من توی حیاط یه کارخونه ی بازیافتم و به همین زودیها قراره تیکه تیکم کنن و با هر قسمتم یه چیز جدید درست کنن.
مثل شما آدمها که وقتی میمیرید کلیه و قلب و کبد و ریه و خلاصه اعضاتون رو میدید به بقیه.
شاید همین روزها بیان و منو ببرن برای بازیافت.
گفتم تا نرفتم یه حرفی با آدمها زده باشم.
سعی کنید توی زندگیتون فعال باشید. یه جا نشینید. برید دنبال اهدافتون. من از روزی که ساخته شدم کار کردم و تا روزی که از کار افتادم هیچ وقت بیکار نبودم. براتون تعریف کردم که هر کاری که میشد کردم تا بیمصرف نباشم. تا بیکار نباشم.
شما که از من کمتر نیستید. هستید؟
پس بلند شید و زندگیتونو، آیندتون رو، سرنوشتتون رو خودتون رقم بزنید.
بذارید اگر روزی مثل من از کار افتاده شدید، حسرتی براتون نمونده باشه.
من الآن کاملاً آماده ی از بین رفتنم.
چون از زندگیم راضی هستم و خوشحالم که تونستم همیشه مؤثر باشم.
سعی کنید توی گذشتتون چیزی برای حسرت خوردن باقی نذارید.
راستی شماها از من خاطره دارید؟
حالا که نمیتونم کار کنم، بیایید برام خاطره تعریف کنید.
خاطرههایی که با من و دوستام داشتید.
شاید اصلاً خیلیهاتون منو دیده باشید و بشناسید.
اگه اینطوریه بگید کِی و کجا همدیگه رو دیدیم؟
راستی یه چیزی میگم بین خودمون بمونه.
من یه کم از بازیافت میترسم.
خب میترسم درد داشته باشه.
به نظرتون خیلی درد داره یا نه؟