ی عشقک ده ساله ای من دارم که خبر ندارید. اینقدر مغروره و ماهه که نمی دونید. اینقدر تو دل برو و بی‌مهر تشریف داره که خدا میدونه. اینقدر باهوش و سر به هواست که نمیدونید. شناسنامه نداره. حق مدرسه رفتن هم که حتما نه. با همه ی این حرف ها، بازم بچه ی زرنگیه. خوندن نوشتنو ی کم از ی معلم مهربون یاد گرفته و متأسفانه کودک کاره. فقط خیال نکنید از اون کودکانیه که بتونید بهش ترحم کنیدا. از اون هایی نیست که بتونید بهش بگید آخی طفلی. غرورش صدتا منو شما رو میذاره تو جیبش. لجبازیش از بچگی های خودم بدتره. مث ابریشم نرم و مث پولاد سخته. بچه ای نیست که با چیپس و پفک، خر شدنی باشه. ی خوبی داره که امیدوارم همیشه حفظش کنه. هرکی هرچه به این بچه محبت کنه، این بچه بهش دل نمیبنده. از اینش خیلی خوشم اومده. اگه چنین کودک کاری قرار باشه به هر رهگذری که توی زندگیش اومد و رفت دل ببنده، خیلی واسش بد میشه. همچین بچه ای هر روز از رها شدن توسط این و اون، ضربه میخوره. خوشحالم این از اون ها نیست که ضربه بخوره. منم بیشتر از شش هفت ماهی میشه هر از گاهی باهاشم ولی اینقدر فاصلهم رو رعایت کردم و خودش اونقدر باهوشه که دل نبنده. فقط میخوام لحظات خوشی که دارم رو یکی دیگه هم با خودم سهیم و شریک باشه. اگه من واسه خودم ی چیز خوب تهیه می کنم، اگه ی چیز خوشمزه می خورم، اگه ی سرگرمی یا بازی خوب دارم، اگه ی لحظه شادم، میخوام اونم همینطور باشه. هر وقت وقت کنم، میگمش ماهی دو سه بار باهمیم. سینما، استخر، پارک، رستوران، خیابون، کله‌پزی، کافینت برای آموزش کامپیوتر، هرجا بشه میریم ول خوش می چرخیم.

از اینکه میدونم به من حس علاقه ی شدیدی نداره، از اینکه میدونم هر روز حس تشکر توش نیست، از اینکه دغدغه ی ذهنیش نیستم، از اینکه هست ولی نیست، از اینکه فقط لحظاتی که باهاشم رو هست و به باقیش فکر نمیکنه، از اینکه هنوز کودکه، خیلی خوشحالم. هر وقت بتونم، میریم لباس و کفش واسه خودمون می خریم. ی تیشرت واسه اون، یکی واسه من. ی جفت کفش واسه اون، ی جفت واسه من. ی شلوار واسه اون، اون یکیش واسه من.

هرکی هم تا حالا خواسته قدمی در راه شاد کردن عشقکم برداره و زمینه ای رو فراهم کرده که واسه عشقکم هدیه بخرم یا هدیه واسه عشقک من خریده، گذاشتم که این کارو بکنه تا اون هم بتونه طعم لذت شادی بخشیدن به دیگران رو مزمزه کنه.

ریا میشه؟ بذار بشه. من میگم. چون میدونم شما هم از شادیش شاد میشید این خبر خوش رو میدم که شاید در آینده ای نزدیک، من و بعضی از دوستای داوطلبم بخواهیم واسش ی هدیه شاید ی دوچرخه ی خوشگل بخریم. خوش به حالش. مگه نه؟