درود بر شما دوستان عزیز.
امیدوارم حالتون خوب باشه.
خب بذارید ببینم از کجاش شروع کنیم، آهان.

اول از لطفی که همه ی شما و به خصوص مجتبی به من داشتید تشکر میکنم.
من به واقع لایق این همه محبت شما دوستان نیستم.
من یه اخلاقی دارم که نمیدونم چه قدر درسته. اگر بخوام کاری رو انجام بدم، اگر همه ی دنیا هم جمع بشن نمیتونن منو از انجام اون کار منصرف کنن.
از طرفی اگر هم نخوام یه کار رو انجام بدم، اگر همه ی دنیا جمع بشن نمیتونن منو مجبور به انجام اون کار بکنن.
پس بدونید که من با کمال میل و با تمام وجودم اینجا هستم و اگر هم کاری انجام میدم عاشقانه هست نه مسئولانه.
خواستم تو همون پست کامنت بذارم اینها رو بنویسم ولی دیدم شاید اونجا نتونم جبران محبت شما رو اونطور که هست بکنم.

اما ما سه چهار روزی رفتیم مشهد.
من، امیر سرمدی، تبسم، اشکان، سیتا و سارای، از محله توی این اردو که از طرف انجمن نابینایان ایران برگزار شد شرکت داشتیم.
مثل پارسال، محبت مادر بزرگمهر گرامی شامل حال ما شد و ما ساعاتی رو مهمان ایشان بودیم و حسابی ایشون و خانواده ی محترمشون و به خصوص همسر محترمشون ما رو شرمنده ی الطاف بیحد خودشون کردن که جا داره بارها و بارها از این هم محله ای خوبمون تشکر کنیم که همیشه برای ما و این محله سنگ تموم گذاشتن. باور بفرمایید ما چنان محبت و مهمان نوازی از این خانواده دیدیم که من هرچی هم بخوام بگم کلمات نمیتونن وصف این بزرگواری این عزیزان رو بکنن. واقعاً از این گرامیان متشکریم، متشکریم و متشکریم.
اما در کنار این مهمان نوازی، محبت مسئولین محترم باز هم شامل حال ما شد. قضیه از این قراره که توی همایشی که قرار بود برگزار بشه و محلش هم دانشگاه فردوسی بود که کانون تاک این دانشگاه بانی این همایش بود و موضوع هم آشنایی با محصولات شرکت پکتوس بود، جناب دولابی که حسابی دیگه وصف حالشون رو همه میدونن و از مدیران برجسته ی مشهد هستن و مدیریت مدرسه ی امید رو بر عهده دارن، فرموده بودن با حدوداً بیست و چهار نفر از دانش اموزان و اعضای مدرسه در این همایش شرکت خواهند کرد و حتی تا شب قبل همایش هم این قرار سر جاش بود. از طرفی بهزیستی هم اعلام کرده بود که با تقریباً صد نفر از نابینایان مشهد در این همایش شرکت خواهد کرد. در نتیجه با توجه به اعضای کانون تاک، باید این همایش با حدود صد و پنجاه نفر برگزار میشد.
اما وقتی ما وارد سالن شدیم و تجهیزات رو مستقر کردیم، مدتی که گذشت دیدیم خبری نیست.
وقتی دلیل رو پرسیدیم گفتن که مدرسه ی امید بچه ها رو به حرم برده تا در مراسم روز عصای سفید شرکت کنه و صبحانه هم مهمان اونجا هستن.
حالا ما هی فکر میکنیم وسط محرم مراسم روز عصای سفید، اونم سه روز بعد از بیست و سوم مهر، آخه چه طور ممکنه، خلاصه این دوستان مجدداً دست ما رو توی پوست گردو گذاشتن. ظاهراً یه لقمه نون و پنیر و یه لیوان چای کیسه ای خیلی مهمتر از چیزهایی بود که شاید بتونه برای بچه ها مفید باشه و بتونه بهشون کمک کنه.
از طرفی هم متوجه شدیم که بهزیستی هیچ امکان رفت و آمدی برای اون صد نفر فراهم نکرده و صرفاً یه اس ام اس اطلاع رسانی زده و توقع داشته که بچه ها خودشون مستقل برن و در همایش شرکت کنن.
این دیگه آخر مدیریت بود و من فقط میتونم در این مورد سکوت کنم.
ولی این رو نمیشه نگفت. واقعاً خسته نباشید. اصلاً اگر شما اون اس ام اس رو نمیدادید آثار مدیریت بینقص شما مشخص نمیشد.
نمیدونم واقعاً دوتا اتوبوس تو اون سازمان پیدا نمیشد که بچه ها رو بیاره و ببره یا دوستان تنها چیزی که براشون ارزش و اهمیت نداره مشارکت در این مسائل هست.
حتی بچه های کانون تاک گفتن که با کانون نابینایان دانشگاه آزاد هم هماهنگ کرده بودن که در این همایش شرکت کنن ولی این دوستان هم ما رو پیچوندن. البته دانشگاه آزاد هست و پیچوندنهای خاص خودش. کلاسشو به زور میرن دیگه همایش اونم تو یه دانشگاه دیگه که جای خود داره. من خودم دانشگاه آزاد درس خوندم و این در مورد خودم هم صدق میکنه. پس به کسی بر نخوره لطفاً. ولی به هر حال از کانون تاک تشکر میکنیم که لا اقل خود اعضای این کانون حضور خوبی در این همایش داشتن و بچه ها زحمت زیادی کشیدن. محمد میرقاسمی رو هم اونجا دیدیم که خیلی کارش درست بود.
من فقط یه جمله در این مورد اضافه کنم.
تا دیروز هممون بهانمون این بود که پکتوس با نابیناها تعامل نداره. همش میگفتیم که اونها هر کاری بخوان میکنن و محصولات بی کیفیت ارائه میدن و هزارتا چیز دیگه هم پشت سرشون میگفتیم.
ولی حالا که پکتوس خودش پیشقدم شده و قصد تعامل و همفکری با بچه ها رو داره، این ما هستیم که داریم میدون رو خالی میکنیم. بچه ها من یک ریال این حرف برام منفعت مالی نداره. ولی معرفت هم چیز بدی نیست. پکتوس برای این همایش هزینه ی هنگفتی پرداخت کرده بود که بتونه برگزارش کنه، ولی متأسفانه استقبال خوبی از این مسأله نشد. از این به بعد دیگه اگر روزی پکتوس جا بزنه و خودشو کنار بکشه و بگه همین که هست، مقصرش خود ما هستیم نه اونها. دیگه صلاح مملکت خویش خسروان دانند.
خلاصه این که مشهد به ما خیلی خوش گذشت و میگم که اگر هم انتقادیه به مسئولین هست نه به بچه ها. ما خیلی این سفر بهمون چسبید و کلی خاطره ی ماندگار ازش برامون به جا موند.

اما بریم سراغ یه مطلب دیگه.
حالا که مجتبی این کار رو کرد و اون پست رو زد، منم این مطلبو مینویسم.
بچه ها واقعاً من از این گروهها و باندها و سایتها و بازیهاشون خسته شدم.
ما تا به حال سه تا پست مصاحبه با سه تا مقام مسئول مهم در کشور داشتیم.
اول مصاحبه با سهیل معینی، بعد دکتر علی صابری و در نهایت دکتر نحوی نژاد معاون توانبخشی بهزیستی کشور.
لینک همه ی پستها رو هم برای این دوستان مسئول فرستادیم.
متأسفانه حضور نابینایان در این پستها اون چیزی که باید باشه نبود.
اول هم از هم محله ایهای خودم شروع میکنم به گله که چرا نبودید؟ ما هی به این مسئولین گفتیم که سایت بزرگی هستیم و هزاران بازدید داریم و کلی مخاطب. اونها هم حاضر به مصاحبه شدن.
ولی تقریباً توی پستهاشون که براشون فرستادیم هیچ اثری از بزرگ بودن اینجا به چشم نمیخورد.
البته از دوستانی که شرکت کردن تشکر میکنیم ولی آیا واقعاً پتانسیل اینجا همین قدر بود؟
من خیلی از مدیران سایتهای دیگه دلخورم. ما متأسفانه فقط شعار متحد بودن میدیم و فقط تو دعواها پشت هم یا مقابل هم هستیم. من شخصاً توقع داشتم که با وجود اطلاع رسانی گسترده، بقیه ی سایتهای نابینایی و در رأس اون مدیران این سایتها، در پست معاون توانبخشی بهزیستی مشارکت کنن تا بتونیم به نوعی خواسته های خودمون رو با صدای بلندتر به گوش این مقام مسئول برسونیم.
ولی متأسفانه نه مدیران و نه حتی کاربران این سایتها هیچ کدومشون در این پست مشارکتی نداشتن و باز هم بیش از پیش نشون دادیم که ما متحد نیستیم.
حتی من به یکی از مدیران این سایتها توی اسکایپ پی ام دادم و ازش خواستم که با ما همکاری کنن و ایشون جواب سربالا به من داد.
به هر حال من فکر میکنم که این باند بازیها و گروه بازیها و لشکرکشیها و سایت بازیها آخرش دودش تو چشم خودمون میره و هیچ کس به جز خود ما ضرر نخواهد کرد.
من اگر به خاطر تعصبم به گوشکن نخوام توی یه حرکتی که شب روشن یا باتو انجام میده و میتونه یه مسئول رو مجبور به پاسخگویی کنه شرکت نکنم، اول کوچک بودن خودمو نشون دادم و بعد هم ضررش رو خودم خواهم کرد.
مطمئناً اگر مدیران شب روشن یا باتو توی این پست مشارکت میکردن، به تبعیت از اونها بقیه ی کاربرانشون هم میومدن و در بحث شرکت میکردن و برای یک بار هم شده اتحادمون رو ثابت میکردیم.
ولی خب ظاهراً این قصه سر دراز دارد.

خب بذار ببینم دیگه چی بگم، آهان.
این آقای نماینده ی مجلس هم که دور و گوهر از کلامشون همینطوری میبارید دیگه جای هیچ حرفی رو نذاشتن.
واقعاً باید همیشه نیمه ی پر لیوان رو نگاه کرد.
خب اگر آقای کاتب میگفت به جای نابیناها یه دونه از این مدل لباس پلاستیکیها ببرید بذارید تو مجلس خوب بود آیا؟
خب اون مدل پلاستیکیها هم نه حرف میزنن و نه میشنون و نه توان رأی دادن دارن و در کل خیلی خوبن. ولی ایشون با یه درجه تخفیف، این افتخار رو دادن که در خدمت ناشنوایان در مجلس باشن و در نتیجه اصلاً نابینا رو چه به مجلس؟ چه توقعاتی دارن مردم! واقعاً که!

هیچی دیگه. همینطوری گفتم بعد از چند روز یه کم با هم گپ بزنیم.
خب چیه مگه چند روز نبودم، بعد چندتا چیز هم به ذهنم رسید، گفتم یه چیزی بنویسم همش تو هم تو هم باشه که همه چیز توش باشه که خلاصه بشه چهارتا حرف حساب توش پیدا کرد.
حالا اگر پیدا نشد هم دیگه به بزرگی خودتون ببخشید.
اگر به خاطر اون قسمت مجلس پست به سوسک تبدیل نشدم یا از روزگار محو نشدم تو کامنتها میبینمتون.

تویی که همزاد منی، به من بگو خونه کجاست،
مرزِ میونِ مَنو تو، کجای این پنجره هاست.
به من بگو خونه کجاست، تو این شبای تو به تو،
ریشه دلتنگیِ ما، توی کدوم خاکه بگو.
کنار تو دریاییَم، که از شبو طوفان رهاست،
هر جا مَنو تو باهمیم، گستره ی خونه ی ماست.
دور مَنو عطر خودت، حصاری از رؤیا بچین،
خونه همینه نقطه ای، فراتر از خاکو زمین.
دستای امن تو هنوز، شبیه سرزمینمه،
دنیا همین جاست که تویی، اگرچه دورُو مبهمه.
با من از آینده بگو، کنار مرز انتظار،
تو این حریم خونگی، سر روی شونه هام بذار.

مواظب خودتون و خوبیهاتون باشید.
بدرود.