حالا که خوب فکرشو می کنم می بینم واقعا چقدر ضعیف بودن املا گاهی جا ها اهمیت داشته و من بی تفاوت بودم. کاری که عصر ها انجام میدم اینه که روزانه به بیش از صد تماس جواب میدم و توی هر تماس باید مشخصات فرد تماس گیرنده رو برای تشکیل پرونده به سرعت با کامپیوتر ثبت کنم. کافیه توی یکی از پرونده هایی که دارم واسه ی نفر تشکیل میدم ی غلط املایی باشه، کلا آبروی من و شرکتی که توشم باهم میره به نا کجا آباد. آخه مشخصات هر پرونده ای که من برای تشکیل هر پرونده به سرعت تایپ می کنم، بعد از اینکه دکمه ی اتمام کار رو زدم، هم برای خود تماس گیرنده پیامک میشه، هم توی سامانه ی پشتوانه ثبت میشه و هم برای عده ای از کارشناس ها ارسال میشه. کافیه مثلا باقری رو باغری بنویسم یا ی چیزی توی این مایه ها، اینقدر زشت میشه که نگو و نپرس. کارشناس مربوطه که شاید در اولین نگاه، کلی بخنده، گزارشات که واسه مدیران بالادستی میره پر از اشکال میشه و بدتر از همه اینکه مشتری زنگ میزنه شاکی که چرا مثلا اسم منو با غ نوشتید و چرا با قاف ننوشتید. اون برابری بینا و نابینا و اینکه همه باید ما رو مث خودشون به حساب بیارند هم به همین چیزا بستگی داره. یعنی اینکه من اگه نتونم مث همه نرمال و با دقت بالا کار کنم، چه دلیلی داره کارفرما منو استخدام کنه و یکی دیگه که بهتر از من تایپ میکنه یا غلط های املایی کمی داره رو به جای من نگیره؟

اینه که خواستم با این نوشته، گوشزد کنم زحماتی که رعد و پستچی و پریسیما و کیوان و هر کسی توی این سایت برای تقویت املا کشیده و میکشه رو جدی بگیرید. الان من یکی از چالش هام درست نوشتن صد درصدی اطلاعات تمام پرونده ها در هر روزه.

راستی، اینترنت روزی چند دقیقه بیشتر دستم نیست و اینه که با اینکه خعلی دلم واستون تنگولیده ولی باید صبر کنم وامم جور بشه پول پیش خونه رو بدم تا دلم راضی بشه مستقر بشم توی خونه ی خودم و زندگی رو اونجا راه بندازم تا بتونم مث چند وقت پیش، بیام باهم وسط محله و پست ها و کامنت هاش شالاپ شولوپ کنیم.

راستی، بچه ها، من نمیخوام واسه کسی خدایی ناکرده تکلیف تعیین کنم یا جهتدهی داشته باشم ولی خداییش ما به خیلی از پست ها بعضی وقت ها بدجوری کم‌لطفی میکنیم و این دلیلی میشه واسه اینکه نویسنده ها انگیزه ی کافی واسه موندن توی محله و ساختنش رو از دست بدند یا نداشته باشند. مثلا پست حسین حیدری که به اون قشنگی ماهور رو به رقص درآورده بود یا پست های کتاب و مطالعه یا پست مصاحبه با مدیر پکتوس یا نظیر این ها رو خیلی توجهی نمیکنید. شاید میخونید کامنت نمیدید یا شایدم اصن سریع از روی تیترش رد میشید. گاهی وقتها من ی چیزی مورد علاقه ام نیست ولی حس خوبی نسبت بهش نشون میدم تا باعث پیشرفت اون مسئله شده باشم. مث وقتی که دوست‌مون یک سری عبارت رو برای ما میخونه و میگه که این ی شعر هست و خودش سروده. شاید من یا شما اون عبارت ها رو شعر ندونیم ولی نمیگیم که این به چه دردی میخوره یا این اصن شعر نیست. برعکس. ما بهش پیشنهاد می کنیم که شب شعر بیشتر شرکت کنه، کتاب شعر بیشتر بخونه و اینجور جنگولک بازی ها. البته پست هایی نظیر پست حسین حیدری، سامان بهمنی یا نویسنده های تازه‌واردی که کم کامنت می گیرند واقعا ارزش زیادی دارند و از نظر من جزو پست های به درد بخور و غیر کپی محله هستند ولی چرا ما از پست های کسی که نمیشناسیمش استقبال نمی کنیم رو علتش رو هنوز نفهمیدم. چه خوب میشد اگه ما به اصل نویسنده کاری نمیداشتیم و خود پست رو بدون توجه به نویسنده ی پست ازش استقبال می کردیم.

دیگه. دیگه اینکه به زودی از محل کارم و خودم و روزمرگی هام و پروژه هایی که دارم واستون می نویسم و اینکه قرار گذاشتم آدم فعالتری بشم ولی همه ی اینها به جور شدن وامم بستگی داره و اینکه شغلم پایدار بمونه و کلا سرکیف باشم. شما هم دعا کنید و انرژی های مثبت‌تون رو با امواج مغزی سمتم بفرستید شاید همگی باهم رستگار شدیم. چه معلوم!؟

چاکر همگی به صورت شدیداللحن، مجی نه موجی!