سلام دوستان خوبین امیدوارم که عالی باشین بریم سر اصل مطلب یکی چایی بیاره چون من قرار هست دهنم خشکیده بشه و شما قرار هست گوشاتون سوت بکشه من به اتفاق همسرم و مادر و پدرش به مشهد رفتیم این اولین سفر من با همسرم بود از راه نیشابور عازم شدیم مادر و پدر شوهرمو رسوندیم یک امام زاده ای که خیام هم همونجا بود من و همسرم رفتیم به آرامگاه عطار اونجا من و همسرم سوار شتر شدیم وااااای نمیتونم بگم که چقدر ترسیده بودم همسرم هم ترسیده بود من که خواهش میکردمو میگفتم آقا به این شتر بگو بایسته اما شوهرم برای دل گرمی من میگفت نترس عزیزم من هستم من میدونستم که خودشم ترسیده اما اون روز با اینکه زیاد ترسیده بودم خیلی هم خندیدم با هم عکس هم گرفتیم که فکر کنم خیلی عکس قشنگی شده بود حالا از بدترینش که شب همون روز عالی برام رقم خورد براتون بگم شب ما همگی رفتیم قدمگاه آقا خیلی هوا سرد بود به خاطر همین همه پرده های چادر رو کشیدیم نصفه های شب من با صدای کودکی که کنار چادر ما خوابیده بودن بیدار شدم مثل آدمهایی که چند کیلو متر دویده باشن شده بودم حدود شاید دو ساعت این جوری بودم نمیدونستم چرا این حالت بهم دست داده تو دلم دعا میکردم که خدایا میلاد از خواب بیدار بشه تو همین اوضاع آقا از خواب سنگینش بیدار شد به سختی گفتم در چادرو باز کن رفتم بیرون هرچی میگفت چی شدی نمیتونستم بگم فقط اشک میریختم خب به بدبختی درمونگاه پیدا کردیم و یک خانم دکتر مهربون یک آمپول به سختی در دست من فرو کرد شاید بپرسین چرا به سختی چون رگ پیدا نمیشد اکسیژن هم در بینیهای مبارکم گذاشت تا من برگشتم به حالت اولیه ولی اونجا بود که فهمیدم بدتر از درد ما هم دردی وجود داره اونم نفس تنگی هست خیلی بد هست حالا همه دستها تون رو به آسمون خدایا همه مریضها رو شفا بده بگو آمین خخخخ مرسی خب بازم میام با خاطرات کوچیک و بزرگم پیش شما اینم بگم شاید باور نکنین که من تا حالا شتر از نزدیک ندیده بودم وقتی رفتم بالا تازه بلا نسبت شما فهمیدم چه غلطی کردم خخخخ