سلام دوستان وقت همگی خوش سلامتی و دل خوشی رو برای تک تک شما آرزو مندم.
امروز اومدم تا یک اتفاق تلخ و در عین حال شیرین رو براتون تعریف کنم تلخیش که روشن و آشکار هست اما چرا شیرین چون این اتفاق به ظاهر نا مبارک تجربه های خوبی رو برای من به ارمغان داشت. و بی راه نگفتند که تجربه گرانبها تر از علم است.
اتفاقاً مهمترین هدف من هم از این تعریف کردن انتقال و کسب تجربه هست.حالا بماند که برای سبک تر شدن جایی بهتر از اینجا پیدا نکردم مثل هدایت هم هنر نوشتن برای سایه ی خودم رو هم ندارم پس برای شما مینویسم تا هم با حرفای شما انرژی بگیرم و هم تجربه هامون روبا هم قسمت کنیم.
قبلش باید به خاطر دو چیز پوزش بخوام
اول از بابت طولانی شدن پست و دوم از اونجایی که من عادت به عامیانه نوشتن ندارم و بیشتر نوشته های من رسمی هستند و اما این پست رو نمیشه رسمی نوشت ممکنه که کمی در هم از آب در بیاد
خب خیلی مقدمه چینی نکنم
ماجرا از این جا شروع شد. اواسط تابستون بود که به دنبال یک حس درونی و تشویق و البته تحریک دوستان تصمیم به مستقل شدن و زندگی جداگانه گرفتم وقتی در تصمیم خودم ثابت قدم شدم با خانواده در میان گذاشتم ابتدا کمی مخالفت کردند اون هم بیشتر به خاطر تنها شدن خودشون بود چون چند سالی میشد که من تنها رفیق پدر و مادر بودم و اونا دوست نداشتند که من هم برم اونها میدونستند که من از پسش برمیام آخه پیشتر چند سالی تنها زندگی کرده بودم
خلاصه مثل همیشه وقتی پای پیشرفت من به میون که اومد اونها موافقت کردند این شد که تمام خانواده برای پیدا کردن خونه ای با مشخصاتی که من داده بودم بسیج شدند. هر کسی از یک جای شهر شروع کرد و در نهایت بعد از یک ماه جستجو خونه ای با همون مشخصات پیدا شد. خونه ای شیک زیبا و بسیار دل باز در وسط شهر که همه بر مناسب بودن اون اتفاق نظر داشتند. تنها مشکلش این بود که نو ساز بود و من اولین میهمان اون خونه بودم در نتیجه برای سکونت خیلی کار داشت. باز هم دست خانواده درد نکنه که برای آماده کردنش هم بسیج شدند هر کی یک گوشه ی کار رو گرفت خودم که دیگه نگید و نپرسید تو تمام زندگیم تا این حد خسته نشده بودم.سرتون رو درد نیارم بعد از مدتی خونه شد مثل دسته گل. حالا نوبت نقشه کشیدنهای من بود کلی تصمیم های جور وا جور مثل دعوت کردن از دوستان و مطالعه ی کتابهایی که خیلی وقت بود آرزوی خوندنشون رو داشتم اما نمیشد درست کردن غذاهای سالم . و نقشه هایی دیگه از این دست
در قدم اول کسانی رو که با من در این پروژه شرکت کرده بودن به پا بوس آقآ بردم تا هم از اونها تشکر کرده باشم و هم از آقآمون کسب اجازه.

برای قدم آخر لپ تاپ و هاردم رو هم منتقل کردم و آماده شدم برای ساختن زندگی نو.
آخر هفته سه تا عروسی داشتیم با خودم گفتم حالا که همه چیز آماده شد میرم خونه هم تو عروسیها شرکت میکنم و هم یک دل جویی از پدر و مادر.
خلاصه این که شال و کلاه کردم و رفتم شهرمون.
جای شما خالی عروسی اول خیلی خوش گذشت.
در عروسی شب دوم بودیم که چشمتون روز بد نبینه همسایه بالای سرم بهم زنگ زد که خانوم زارع چرا در خونه رو باز گذاشتید گفتم محاله گفت پس چه نشستید که اولین میهمون براتون رسیده و دیده شما نیستی رفته و اون هم کسی نبود جز آقآ دزد مهربون بله درست شنیدید من که تا دقایق اول فکر میکردم اشتباه شنیدم بعد هم که شکّم بر طرف شد که درست شنیدم فکر کردم که شوخی میکنه اما افسوس حقیقت داشت حالا از جزییات که بگذریم عروسی رو نیمه کاره رها کردم و با آقای 110 رفتم به خونه ی عزیزم باز هم چشمتون روز بد نبینه دیدم بلایی سرم اومد که امیدوارم سر کافر و نا مسلمونش نیاد تمام زندگیم وسط ریخته بود و همسایه ها اون هم فقط آقآیون نشسته بودن اطرافش وای که چه صحنه دردناکی نمیدونستم کدوم رو اول جمع کنم اصلاً دلم میخواست خودم رو تمام قد مینداختم روی وسایلم جلوی چشم این نامحرم ها.
آقای 110 همه جا رو باز رسی کرد و چون نشانی از دزد مهربون نبود صورت جلسه کرد و رفت. از همسایه ها خواستم که برند و رفتند من ماندم و خونه ای که انگار دقیقاً وارونه شده بود و هیچ چیز سر جای خودش نبود. نمیدونم میتونید حال اون لحظه من رو تصور کنید یا نه.
اگر این اتفاق چند ماه بعد میافتاد این اندازه تأثیر بد نداشت اما من هنوز شادی مستقل شدن رو زیر زبون فکرم مزمزه نکرده بودم
جالبه  که بدونید درِ این خونه ضد سرقت هست و با تمهیدات امنیتی بالایی ساخته شده و هم برای من و هم برای آقآ پلیس سوال شد که این میهمان نا خوانده با چی و به چه شکلی دست گیره و بخشی از در رو شکونده
خب تا اینجا که اصل داستان بود حالا این که بر من چه گذشت و هر کس چه نظری داد بماند.
تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل.

این قسمت رو هم تعریف میکنم تا با هم بخندیم
وقتی همسایه ها فهمیدند که صاحب خانه نابیناست هر کس سعی در متهم کردن من داشت
اولی گفت حتماً در رو قفل نکردی گفتم اگر قفل نکرده بودم که نیاز به شکستن و این همه زحمت نداشت
دیگری گفت چرا برق ها رو خاموش کردی گفتم ممکن بود حوادث دیگه ای رخ میداد.
دیگری گفت چرا پرده رو انداختی من هم که دیگه خسته شده بودم چیزی نگفتم مسخره اینجاست که همسایه دیگری گفت میدونی چیه شما خیلی خوش تیپ و تمیز میری بیرون و توجه همه رو جلب میکنی تو همون چند روز هم توجه همه رو جلب کردی سعی کن تو محله ای که غریب هستی این شکل رفت و آمد نکنی ممکنه اتفاق بدتری هم رخ بده. نتونستم درکش کنم فکر کنم منظورش این بود که باید کثیف و شلخته برم سر کلاس تا مشکلی پیش نیاد.

اما هدف اصلی من از این خاطره انتقال این تجربه ها بود که بهشون اشاره میکنم چون تا همیشه که نمیشه در کنار پدر و مادر بمونیم اگرچه که حتی بهشت هم مثل خونه بابا نمیشه اما تا کی ای کاش اونها تا همیشه بودند اما باز هم افسوس و فکر میکنم مستقل شدن در بود اونها خیلی بهتر از خدایی نکرده در نبود اونهاست.

1 در صورت امکان در مجتمع ای خونه بگیرید که سرایدار داشته باشه اینجا که خیلی کمه
2 اگر مجتمع نشد در ساختمانهای شلوغ و پر جمعیت باشید و نه مثل من در یک ساختمان 3 واحده
3 به دنبال ساختمانی باشید که در هر طبقه چند خونه باشه و نه مثل من که فریب خلوتی و راحتی این ساختمون رو خوردم
4 سعی کنید در طبقه اول نباشید.
5 در خانه همیشه در یک شرایط نباشید یعنی گاهی پنجره را ببندید گاهی باز کنید گاهی پرده را کنار بزنید و گاهی نه برق ها را کم و بیش خاموش کنید تا به راحتی پی به حضور و عدم حضور شما نبرند
6 در راه پله یا بیرون از خانه با تلفن یا هر دست گاه دیگری برنامه خروج خودتان را بیان نکنید ممکن است کسی در کمین باشد فکر میکنم این بزرگترین اشتباه من بود.
7 قبل از ساکن شدن حتماً در مورد همسایه ها کمی تحقیق کنید اگر در میان همسایه ها فرد پخته تری باشد میتوان با خیال راحت تر زندگی کرد دو همسایه من جوان هستند و سر به هوا.
8 همه از همسایه های کنج کاو در فرارند درست مانند خود من اما برای یک نابینا حضور یک همسایه کنج کاو بسیار مفید است همه
می گویند اگر صدایی هم میشنیدیم کنج کاوی نمیکردیم.
9 اگر برای خانه خرید کلی میکنید نا محسوس و در چند مرحله به شکلی که توجه کسی جلب نشود به خانه منتقل کنید یکی از همسایه ها میگفت شاید دزد همان کسی باشد که از او خرید میکردید چون شما خریدار خوبی بودید و همیشه دست پر به خانه بر میگشتید به حق چیزهای نشنیده.
از این دست تجربه ها زیاد بود اما خیلی شما رو خسته کردم.

اما دو تجربه آبکی
1 هیچ چیز را برای روز مبادا قرار ندهید که شاید هیچ روزی مباداتر از امروز نباشد و در آینده شانس استفاده از آن را نداشته باشید. این مهمان مهربان درست چیزهایی را برد که برای روز مبادا کنار گذاشته بودم سعی کنید در لحظه زندگی کنید.
2 وسایل قیمتی را دم دست تر قرار دهید و نه در مکانهای پنهانی
از شرح و توضیح بیشتر معذورم .

اما حالا نوبت نظر و تجربه شماست که از هر چیزی برای من مهم‍تره اول لطف کنید و برام بگید که اگر شما به جای من بودید چه میکردید؟ چون هر کسی یک چیز میگه خانواده میگه بهتر که برگردی اما باز خودت تصمیم بگیر.تو مخ داری. دوستانی میگن دیگه دزد اون طرفا پیداش نمیشه یک بار اومده و دیگه نمیاد حالا با خیال راحت زندگی کن از این به بعد خونت امن شده. دوستانی میگن بی عقلی کامل موندن اینجا تازه دزد فهمیده که یک دختر نابینا اینجاست و فلان و چنان اون یا دوستانش حتماً برمیگردند آخه من میگم من که تو خونم شامپو پرژک ندارم که مجرم بخواد دوباره سر صحنه جرم برگرده پس چرا باید دوباره بیاد؟

خودم هم که از شما چه پنهون دلم برای خونه مون باغ باغچه و درختامون تنگ شده برای اتاقم که رو به یک باغ بزرگ باز میشد و هزار چیز دیگه اما هیچ وقت از تسلیم شدن و پا پس کشیدن خوشم نیومده. به راستی اگر شما جای من بودید چه تصمیمی میگرفتید؟
منتظر نظرات و تجربیات شما هستم
از حوصله و وقتی که خرج کردید بسیار بسیار ممنونم. در پناه حق.