ضمن درود فراوان و عرض ادب! خوب دوباره من اومدم با تعریف چند خاطره از خاطرات تلخ و شیرین زمان کودکی که بزرگ ترها مرا به خوردن نذری ها تشویق میکردند تا نذری بخورم و شفا پیدا کنم یا…

1-سر کوچه ی ما خانواده ای ناهار یکی از روزهای محرم نذری میداد، به تشویق یکی از اعضای خانواده کودک نیمه کور هشت ساله به آن خانه رفت و هرجا که مینشست بلندش میکردند که برو جلو تر و او خانه و اتاقها را دور زد تا جایی بنشیند ولی نشد و آخرش از خانه خارج شد و گرسنه برگشت و دوباره تشویق شد، او آنقدر بدبخت بود که کسی بهش اهمیت نمیداد، خودش هم دو مشکل داشت، یکی خجالتی و دومی کم بینا بود که سه بار آن خانه ی بزرگ را بین نذری خورده ها دور زد و در آخر مجبور شد به خانواده به دروغ بگوید ناهار نذری خوردم…

2-حسینیه عربها یا کربلایی ها دهه ی اول محرم را نذری شام میدهند سپس مداحی و عذاداری میکنند، این برنامه از سالیان سال پیش مرسوم بوده است، پسرهای خاله ام مرا تشویق به خوردن شام در این حسینیه کردند، 12 ساله بودم یک شب با حسین علی که دو سال از من بزرگ تر بود به حسینیه رفتیم، یک صف بزرگها و یک صف بچه ها بودند، من پشت سر حسین بودم، تعدادی وارد سالن میشدند و بقیه صبر میکردند تا نوبتشان شود، گروهی وارد شدند و بین ما دو دوست فاصله افتاد و مرا مجبور کردند بمانم دوستم هم بیخیال من شد و رفت، وقتی نوبت ورود گروه بعدی شد و من وارد شدم متوجه شدم که اینجا یک انباری بزرگ با افرادی ایستاده کنار تخته های چوبی عجیب و هرچه جلو میرفتم جایی برایم نبود، بالاخره به آخر سالن رسیدم و هرچه گفتم: غذا نخوردم کسی نپذیرفت و با پرخاش پذیرایی کنندگان مجبور شدم خارج شوم،…

3-چند سال بعد که بزرگ تر شده بودم و با تجربه بودم موقع ناهار یه سطل برداشتم و از خانه خارج شدم و به مکانی که استانبولی نذری میدادند رفتم و آخر صف ایستادم، پس از نیم ساعت که نوبتم شد با افتخار گفتم: خانواده ی ما پنج نفریم و جواب گرفتم: فرقی نداره این نذریه نفری یه قاشق برای برکتش بخورید کافیه و هرچی بزرگان نذری میخواستند میبردند،…

4-روزگاری در مرکز نابینایان هفتم تیر اصفهان بودیم، ماه رمضان بود و افطاری ما را به خانه ی آقای… برای افطاری نذری بردند و چه افطاری سختی حلیم بادنجون در بشقاب استیل بدون قاشق با نان خوردیم، یک سر حلیم بادنجون با نان در دهان و سر دیگرش در بشقاب کش می آورد، از سفره هم خبری نبود، یک نابینای مداح هم پشت سر هم در میکروفون با صدای بلندگو از صاحب مجلس تشکر میکرد، بدتر از همه این بود که همان روز سرپرست خوابگاه با برادر زنش به جایی دیگر که نذری میدادند رفته بودند و یک قابلمه حلیم بادنجون برای شصت نفر گرفته بودند و داخل یخچال آشپز خانه گذاشته بودند که فردا شب افطاری بدهند و فردا صبح آشپز شیفت بعدی حلیمها را در ظروفی بین کارمندان بهزیستی پخش کرده بود و قابلمه ی بزرگ خالی را بیرون گذاشته بود که بشوید، وای وقتی سرپرست چشمش به قابلمه ی خالی افتاد پریشان و عصبانی شد که چرا آشپز قبلی حلیم را بعد از سحری موقع رفتن به نگهبان تحویل نداده، خلاصه ی مطلب: سرپرست به خانه کریم رفت و او را برای محاکمه پیش رئیس آورد و یک نابینای روحانی بدون عمامه که آنجا بود وی را فتوا داد و محکوم به خرید 10 کیلو حلیم بادنجون به مبلغ پانصد تومن کرد و قایله خاتمه یافت و موقع افتاری نابینایانی که از اتفاقات افتاده خبر داشتند با نان خالی افطار کردند و حلیم محکومیت آشپز را نخوردند که به سرپرست و بقیه ثابت کنند محکومیت آشپز بیگناه اشتباه بوده است،…

5-یه روز صبح ما را برای اردو به سد زاینده رود بردند و خربزه خوردیم و سرما خورده بودیم و بدنمون بیحس بود، عصر جمعه وقتی به خوابگاه آمدیم مجبورمان کردند شب برای شام به روضه به مسجد برویم، خسته و کوفته و بیحال بودیم…، حالا من سالهاست که دور نذری گرفتن و نذری خوردن را یه خط استوا کشیده ام و فقط در شادی ها و خنده ها شرکت میکنم و نذری ها را گذاشته ام برای اهلش، من ثوابهایم را کرده ام و شفاهایم را گرفته ام و بقیه را واگذار کرده ام که نیازمندان به آن دست یابند،

خب فعلا تا همین جایش را دانستیم که چگونه زندگی کنیم بقیه اش را به آینده ارتباط میدهیم، با تشکر فراوان از کسانی که مرا در این محله تحمل میکنند!