سلام به تک تک دوستان خوب گوش کنیم. امیدوارم که حالتون خوب باشه و سوگواریهاتونم قبول باشه.

این روزا دلم بدجوری گرفته و نمی دونم به کجا پناه ببرم. دلم گریه می خواد در حد … هر حدی که برای تو دوست خوبم ,بالاترین حده. می خوام احساسی که چند روز پیش بهم دست داد و بارید رو دفتر خاطراتمو برات اینجا بنویسم. ببخش اما ,اگه خسته شدی.

سال هاست که از گذشته می گریزم.

چشم هایم را می بندم تا این بار ,دیگر آرام به خواب بروم. اینکه آرام و بی دغدغه بخوابم ,به یک ای کاش بزرگ بدل گشته است. می دانم که باز هم تا طلوع سپیده ,شب زنده دار خواهم بود. امشب اما چشمان بسته من به دوردست ها خیره شده اند.امشب ذهنم “ای کاش های ” سالهای گذشته را مرور می کند. با خود می اندیشم که انگار … هزاران سال زیسته ام!

چقدر فاصله ها دور می نمایند,چنان که گاهی فکر می کنم او … هرگز , من نبوده ام!

کاش می شد بازگشت و به کودک دیروز گفت :ترس هایت را فریاد بزن!

کاش می توانستم به کودک دیروز بگویم: تو نیز همچون همسالانت می توانی با شوق بخندی و از خشم فریاد بزنی!

کاش می توانستم به او بیاموزم ,هیچ گاه از آنچه که هست شرمگین نباشد. کاش می توانستم بگویم… یکی هست آن بالاها کنار ماه, شاید هم … همسایه همان ستاره ها که هر شب نگاهشان می کنی… که هوادار قلب پردرد توست. شاید او برخلاف دیگران که به چشم هایت خیره می شوند, به قلب تو خیره می شود!

کاش می توانستم بگویم زندگی کن, بی هراس از اینکه تو را برنده بخوانند یا بازنده.

چشم هایم باز است …… و خیره به سقف تاریک اتاقم. باران می بارد انگار!شاید نوجوان آن روزها عاشق آسمان ابری و هوای بارانی است. او با ترنم باران سراغ دفتر خاطراتش می رود و می نویسد که … واااااای باران! باران! و جملات به هم ریخته اش را روی برگه های سفید دفترش آوار می کند. او می نویسد تا قلب تنهایش آرام گیرد. یک دفتر, دو تا …. سه تا و هشت یا شاید هم بیشتر!!!

ای کاش باز می گشتم و به او می گفتم … که دفترهایش را دور نیاندازد. ای کاش قدرت آن را داشتم تا به او بفهمانم , آن نوشته ها هر اندازه هم که نازیبا باشند , از همه آنانی که تنهایش گذاشتند… مهربان ترند. آنها یادگار لحظه های بارانی اش بودند. آنها یادگار آغاز فصل روییدن و شکوفایی بهار بودند.

اکنون می خواهم فریاد بزنم و به نوجوان امروز بگویم که خاطرات بهار 15 سالگی ات را هرگز … به دست باد نسپار تا به سرزمین های ناشناخته ببرد!آنها را در امن ترین قفسه های قلبت , نگاهشان دار!

دیوانه وار می گِریَم. هزاران ” چرا ” و “چگونه به اینجا رسیدم” توامان , مثل خوره به جان مغزم افتاده اند. می گریزم تا … به امروز و امشب و این ساعت برسم و از هجوم بی امانشان رها شوم. خسته تر از مواخذه خویشم!ای کاش ها انگار نمی خواهند تمام شوند.

ای کاش…. زمانی که کسی دست یاری به سوی آن روزهایم دراز کرده بود , دستی که از روی مهر به سمتم آمده بود را به گرمی می فشردم!ای کاش .. می پرسیدم تمام آنچه که از پرسیدنشان در هراس بودم.

می گریزم تا به این لحظه برسم. به این لحظه که می رسم … دلم برای کودکان , نوجوانان و همه آدمهایی که قلبشان سرشار از ناگفته ها و فریادهاست , دلواپس است.

آرزو می کنم که ای کاش در ورای تمام آن لحظه های تلخ, یک نفر در ژرفای قلبم نجوا می کرد که:

به صورت پاک احساست سیلی نزن و عاشق زیستن , خندیدن , عشق ورزیدن و رسیدن به زیباترین اتفاق زندگی باش !

لحظه هاتون سرشار از عشق و امید به آینده ای روشن !