خیلی وقتها در رویارویی مسؤولان مختلف، از جمله سازمان بهزیستی با معلولان، سطح درخواستهای حاضرین در جلسه تا حد پرسش از چرایی دیرکرد در توزیع سبد کالا یا فلان کمک مالی کوچک پایین میآید. کمی که به لایه های درونیتر این کمبود یا نقیصه در حقطلبی فرو میرویم، به بسیاری از این انسانها حق میدهیم. واقعاً برای کسی که از تأمین معیشت خود و خانواده اش ناتوان است، شغلی ندارد و به دنبال آن درآمدی و قطعاً در چنین شرایطی با کمکها و مساعدت خانواده خود و اطرافیان زندگی میکند و چشمش به دست کمکهای یارانه ای سازمانهای دولتی است، چگونه میتوان انتظار داشت سطح خواسته های اجتماعیش مثلاً تحقق برابری فرصتها برای معلولان در عرصه های اجتماعی و فرهنگی باشد؟ بیخود نیست که بزرگان اسلام گفته اند: با آمدن فقر، از یک در دین و ایمان از در دیگری بیرون میرود. تعبیری از این حرف آن است که با آمدن فقر و تنگدستی عزت آدمها بر باد میرود و شخصیت اجتماعی انسان کوچک میشود. پس اگر انتظار داریم که معلولان نیز در همه سطوح اجتماعی مشارکت کنند و حقوق خود را با اعتماد به نفس طلب کنند و از اظهار نظر نترسند، راه آن است که حد اقل معیشت معلولان را تأمین کنیم. فقط زمانی این انسانها میتوانند سطح خواسته های خود را به همان سطح حقوق سایر مردم ارتقا دهند که خیالشان از حد اقل معیشت راحت باشد. بدانند سقفی دارند و حد اقلی از تغذیه و پوشاک و بهداشت. پس بیخود نیست یکی از مهمترین درخواستهای ما از مسؤولین در شرایط کنونی، پرداخت حق معیشت و تأمین اجتماعی به افراد معلول فاقد شغل و درآمد است. آن گاه میتوان انتظار داشت این افراد برای دسترس پذیری پارکها، سینماها، دانشگاهها تلاش کنند و حقوق خود را در عرصه های فرهنگی طلب کنند. صدای رسای حقطلبی قدرت میخواهد و این قدرت، توان اداره معیشت است.

به نقل از سخن هفته ایران سپید، شنبه 30 آبان