سلام بچه ها.
چه طورید؟
بچه ها اینجا هوا یه کم خنک شده ولی میشه هنوز رفت قدم زد. منم الآن دارم با عصا تقتق کنان واسه خودم تو پیاده رو میرم. اوخ. این دیگه چیه عَصام خورد بهش؟ یه چیزیه که افتاده رو زمین. بذار ببینم چیه؟ آخیییی! یه شیشه نوشابهههه.
سلام شهروز.
یا خدا. این کی بود؟
منم. همون شیشه ای که تو دستته.
برو بابا. مگه شیشه نوشابه هم حرف میزنه؟
خب میبینی که دارم باهات حرف میزنم.
ببین اگه یه نفر هستی که از نابینایی من سوء استفاده میکنی رفتی این پشت مشتا قایم شدی با من داری حرف میزنی خیلی شوخی بیمزه ای داری میکنی.
بابا شوخی چیه؟ اصلاً منو ببر دم گوشِت ببین صدام از توی شیشه میاد.
بذار ببینم. خب حالا حرف بزن.
الآن صدای منو میشنوی؟
آره. مثل این که واقعاً تو داری حرف میزنی.
خب مثل این که به سلامتی باور کردی.
ولی بذار ببینم. مگه هنوز نوشابه شیشه ای هم هست که تو الآن اینجایی؟
آره هست. ولی خیلی کم. این نوشابه الکیها که تو این بطری پلاستیکیها جدیداً اومدن، حسابی بازار ما رو کساد کردن.
نه بابا. خداییش شما یه چیز دیگه بودید. اصلاً مزه ی نوشابه هایی که با شما میخوردیم یه چیز دیگه بود. میگم راستی تو شیشه نوشابه ی زرد هستی یا مشکی آیا؟
من شیشه ی نوشابه ی مشکی هستم.
ایول. من مشکیشو اتفاقاً دوست داشتم. حالا تو اینجا گوشه ی این پیاده رو چی کار میکنی؟
نوشابه هامو یه نفر خورد بعدش منو انداخت این گوشه. شانس آوردم وقتی خوردم زمین نشکستم.
عجب. مگه نباید تو رو میبرد پس میداد به مغازه؟
نه بابا. الآن دیگه از این خبرا نیست. همینطوری میخورن بعد میندازنمون بیرون.
عجب. ولی واقعاً یادش به خیر. ما قدیما چه قدر با شما خاطره داشتیم. تقریباً روزی نبود که یکی از شماها رو نخوریم.
آره. قدیما ما پیش همه محبوب بودیم. کوچیک و بزرگ، پیر و جوون، زن و مرد همیشه ما رو دوست داشتن. همیشه به خصوص تابستونا که میشد بازار ما هم داغ میشد. تو مهمونیها، عروسیها، عذاها، خلاصه هر مراسمی بود ما هم بودیم.
آره من خوب یادمه. آخه بابا بزرگ خدابیامرزم مغازه داشت. توی مغازش پر از جعبه های شما بود. همیشه جعبه خالیهای شما رو میبردم میذاشتم دم در مغازه روش میشِستم.
شهروز.
بله.
چرا دنیا یه دفه اینطوری شد؟ چرا همه چی به هم ریخت؟ یه زمانی بود که همه ی آدما صاف بودن. من عشق میکردم وقتی تو دست یه پسر بچه بودم و اون با لذت از من نوشابه میخورد. من عاشق این بودم که یه کارگر که چند ساعت زحمت کشیده، با دستای زبرش منو بگیره و یه جا سر بکشه. من عاشق این بودم که تو عروسی، دوماد با تمام عشق و علاقش منو برای عروس باز میکرد و میداد بهش. ولی الآن چی؟ میدونی اینی که نوشابه ی منو خورد کی بود؟
نه. کی بود؟
یه حیوون تمام معنا. انقدر مال مردم خورده بود که تو گلوش گیر کرده بود. منو خورد که از گلوش بره پایین. اولین بارم نیست. هر دفه که این اواخر رفتم کارخونه و دوباره پر شدم و برگشتم، با کسایی مواجه شدم که هیچ شباهتی به آدمهایی که قبلنها میدیدم نداشتن.
اینطوریها هم نیست. هنوزم آدمای خوب پیدا میشن.
آره. ولی کم شدن. همونطور که قدیما آدم بدا کم بودن، الآن آدم خوبا کم شدن. همه به فکر خودشون هستن و نجات خودشون. آدما یا دارن با ضربه زدن به دیگران خودشون رو بالا میکشن، یا نهایتاً اگر هم به کسی ضربه نمیزنن، خیرشون هم به کسی نمیرسه. ولی قدیما چی؟ قدیما یادمه خیلی وقتا میشد که مثلاً یه نفر میومد یکی از ما رو میخرید و بیدریغ میداد به دوستش. انقدر این کار در مورد ما زیاد اتفاق میفتاد که یه ضرب المثل ازمون ساختن.
منظورت همونه که میگه طرف کلی نوشابه واسه فلانی باز کرد آیا؟
آره. وقتی یه نفر از یه نفر خیلی تعریف میکنه یا تحویلش میگیره، میگن داره واسش ما رو باز میکنه. ولی الآن نه. الآن دیگه مردم یه لیوان آب رو هم بیدریغ به هم نمیدن.همه چی شده دو دوتا چهارتا. برای هر کارشون حساب کتاب میکنن ببینن خودشون اول ضرر میکنن یا به نفعشونه بعد یه کارو انجام میدن.
آره خب. یه کم اون صمیمیتها کم شده. خب جمعیت زیاد شده، مردم مشکلاتشون بیشتر شده، زندگیها سخت شده. همش هم تقصیر ما آدمها نیست.
شهروز یادمه چند سال پیش دوتا پسر بچه منو خریدن. قرار شد دوتایی منو شریکی بخورن. چون وضعشون خوب نبود که بتونن نفری یه دونه از ما بخرن. وقتی موقع خوردن من شد، اولی یه ذره از من خورد. بعد شیشه رو داد به دومی. دومی بهش گفت پس چرا کم خوردی؟ اولی گفت من معدم اذیت میکنه بقیش رو تو بخور. ولی من فهمیدم که دوست داشت رفیقش بیشتر از خوردن من لذت ببره. ولی الآن دیگه از این خبرا نیست. حد اقل من این مدت اخیر همچین چیزی ندیدم.
نمیدونم چی بگم. حرف حساب جواب نداره که. ولی یادش به خیر. قدیما چه قدر شماها رو با کیک میخوردیم. با کیک، تیتاب، کلوچه، حتی بیسکویت، بعدها هم با چیپس شماها رو میخوردیم خیییییلی میچسبید.
آره. ولی تیتاب و کیک و چیپس هستن ولی ما دیگه داریم منقرض میشیم. یادته چه طوری گازمونو میگرفتید؟
خخخ آره. اول حسابی تکون تکونتون میدادیم بعد بازتون میکردیم تشتکتون میپرید هوا. یادمه حتی بعضیها بلد بودن تشتکتون رو با زمین زدنتون بپرونن. خیلیها هم به جای در باز کن با قاشق تشتکتون رو باز میکردن. یه سری هم که دیگه خیلی عجیب بودن با دندون بازتون میکردن.
آره. همیشه انواع و اقسام بازیها و سرگرمیها با موضوع باز کردن تشتکهای ما برقرار بود. بعدشم تشتکهای ما رو جمع میکردن و باهاش چیزای جالب درست میکردن. مثل دستبند و گردن بند و از این چیزا. تو یه مراسمی هم یادمه یه بار به جای این که تشتکمون رو باز کنن، با پیچگوشتی اونو سوراخش کردن و از تو سوراخش نی رد کردن و دادن به مهمونا.
آره آره منم این شکلیشو دیده بودم. ولی واقعاً مزه ی نوشابه ی شما یه چیز دیگه بود. این جدیدها که تو این قوطیهای فلزی  و بطریهای پلاستیکی یه نفره و خانواده میدن واقعاً مزه ی آبقند میدن. کلی هم ضرر دارن مثل این که.
بالاخره باید نوشابه ی مردم امروز به خودشون بیاد دیگه! ماها بی کلک ساخته میشدیم. موادمون بهترین مواد بود. همیشه کیفیتمون عالی بود. ولی الآن چی؟ شنیدم حتی آب معدنیها هم یه سریهاشون آلوده هستن چه برسه به ما نوشابه ها. من میدونم که شما آدمها یه روز بدجوری ضربه ی این رفتارهاتون رو میخورید. شاید اون روز دیگه پشیمونیتون فایده نداشته باشه.
آره. واقعاً نمیدونم چی بگم. میگم من داشتم میرفتم خونه. میخوام تو رو هم با خودم ببرم. میخوام یه شیشه نوشابه یادگاری نگه دارم. هرچی باشه کلی خاطره از شماها داریم.
واقعاً؟ یعنی میخوای منو با خودت ببری؟
آره. میبرمت میذارمت توی کمدم. اونجا به عنوان یادگاری نگهت میدارم.
هورررررا. ببین فقط یه کاری کن.
چی کار کنم.
تشتک من یه کم اون طرفتر افتاده. بیا با هم بریم راهنماییت کنم پیداش کن با خودمون ببریمش.
باشه. از کدوم طرف برم؟
مستقیم همینو برو، یه ذره دیگه، بازم برو، داری بهش میرسی، آهان، خب حالا برو سمت راست، یه کم دیگه، همین جاست. جلوی پاته دقیقاً.
خب بذار ببینم، آهان پیداش کردم. خب الآن میذارمش تو جیبم، آهان، خب دیگه بریم سمت خونه.
باشه بریم.
ببین من یه سری آدم میشناسم که مطمئنم خاطره ی امروزو براشون تعریف کنم کلی خوشحال میشن.
واقعاً؟
آره. اصلاً با هم میریم براشون تعریف میکنیم. ما یه محله داریم با کلی آدمای خوب. از همون آدما که تو دنبالشون میگردی. مطمئنم اونا هم کلی خاطره با دوستای تو دارن که دوست دارن برات تعریف کنن.
محلتون اسمش چیه؟
اسمش محله ی نابینایانه. کلی هم محله ی شلوغیه. از همه جا هم توش هستن. تو اینترنت این محله رو درست کردیم و همه با هم دوستیم. الآنم خاطره ی تو رو براشون مینویسم. اونا هم میان خاطراتشون رو با دوستات مینویسن من برات میخونم.
این خیلی خوبه. خیلی. مدتها بود همچین حس خوبی رو نداشتم. دیگه داشتم احساس فراموش شدن میکردم. قول بده همه ی خاطراتشون رو برام بخونی.
قول میدم. اصلاً من خاطراتشون رو برات میخونم، بعد تو هرچی دوست داشتی بگو که من بهشون بگم.
باشه باشه. پس زود برو بنویس. زود باش. اه چه قدر یواش راه میری بدو دیگه!
خیله خب بابا چرا میزنی؟ رفتم. پس پیییش به سوی محلهههه.
آره. پیییش به سوی محلههه. بزن برییییم.