در ابتدا یادآور میشم که این رمان رو برای انتشار در محله جناب فرید سعیدی عزیز به دست من رسوندن که ازشون کمال تشکر رو دارم.
نام کتاب: آبی تر از گناه(یا بر مدار هلال آن حکایت سنگین بار)
نویسنده: محمد حسینی
ناشر: نشر ققنوس
درباره رمان آبیتر از گناه:
«آبی تر از گناه» روایت پسرکی شهرستانی است که ظاهرا دست و پا چلفتی است و از پس زندگی خودش برنمی آید و برای کار به تهران آمده. ما تک گویی های همین پسرک گیج و گول را می خوانیم که انگار دارد در محضر بازجوهایی ـ که ما هیچ اثری از آن ها نمی بینیم مشغول اعتراف است به گناه و بهتانی که بهش بسته اند.
در همان برگ های آغازین یعنی از همان صفحۀ اول خواننده درمی یابد که انگار قتلی رخ داده و علی الاصول می بایست قاتلی درکار باشد و انگار دست گذاشته اند روی پسرکِ راوی ما که او می گوید: «من کسی را نکشته ام.» اما این جمله بی نمک و بفهمی نفهمی همچین کمی کلیشه ای با جملۀ بعد کتاب؛ داستان را راه می اندازد که «همه اش از آن عکس شروع شد.»
از همینجا درگیری خواننده با سرنوشت راوی شروع می شود و کم کم به آن علاقه و انس الفتی هم پیدا می کند و لاصه ویرش می گیرد که داستان پسرک و گند احتمالی که بالا آورده را بخواند.
روایت پیش که می رود حرکتی دورانی پیدا می کند و ما بیشتر و بیشتر با پسرک که انگار نمونه خوان ناشری چیزی است آشنا می شویم و از زبان او با خانوادۀ شازده، زن شازده، عصمت، و دکتری ـ بعد می فهمیم که دکتر ساختۀ ذهن پسرک است آشنا می شویم و شرح عشق عصمت و پسرک و زندگی خانواد گی پسرک و رابطۀ او با مهتاب، دختری که از طاق می افتد و وارد زندگی پسر می شود، را می خوانیم و…
اما داستان تنها شرح صاف و سادۀ زندگی پسرک و … نیست چه که خواننده جسته و گریخته چیزهایی را از میان لغزش های زبانی و اعترافات پسر درمی یابد و در نهایت به صداقت راوی شک می کند و درمی یابد که این وسط انگار راوی به عمد چیزی را از آن ها پنهان می کند و یا قصد دارد پنهان بکند و به صداقت راوی شک می کند. در می یابد که انگار این دو خانواده خانواده شازده و پسرک کینه ای دیرینه به هم داشته اند و به قول معروف با هم پدر کشته گی داشته اند و…
توفیق «حسینی» در این رمان بیش از هر چیز به زبان موجز و روان و تلاشش برای حفظ تعلیق در داستان برمی گردد یعنی مهم ترین وجهی که در رمان باید به آن توجه کرد. هرچند این موضوع سبب نمی شود که رمان در سطح شناور بماند. جهان در نظر راوی رمان «حسینی» هیولایی است از انرژی، بی آغاز و بی انجام؛ کمیتی سخت و آهنین از نیرو که نه بزرگ تر می شود و نه کوچک تر، که خود را مصرف نمی کند بلکه تنها تبدیل می شود؛ همچون یک کل، با اندازۀ تغییرناپذیر، خانواری بی دخل و خرج، و نیز بی افزایش و بی درآمد، محصور در هیچ همچون یک مرز، نه چیزی تیره و برهوت، نه چیزی که تا بی نهایت گسترش یافته، بلکه چیزی که به عنوان نیرویی معین در فضایی معین قرار گرفته است، نه فضایی که اینجا و آنجا «تهی» است، بلکه یکسره به مثابه نیرو، به مثابه بازی نیروها و امواج نیرو؛ در عین حال یکی و بسیار، فزون یابنده در یکجا و در همان جال کاستی گیرنده در جایی دیگر. دریایی از نیروها ها نبود، ماجرا از جای دیگری آب می خورَد، بیشتر اتفاقات هم ناخواسته می افتد. البته ناخواسته ی ناخواسته هم نه؛ ولی گاهی جبر تاریخ است و یا هر چیز دیگری که تو را در شرایطی قرار می دهد که شاید خودت میلی به قرار گرفتن در آن شرایط را نداشته ای. از این زاویه که به ماجرا نگاه کنی خیلی چیزها ناخواسته رخ می دهد. یعنی اگر تو نوه ی معین الرعایا نمی شدی خب شاید این اتفاقات هم نمی افتاد و یا شاید اگر شازده از نوادگان حامد میرزا نبود آن اتفاقات برای او هم نمی افتاد! هر چه هست مهم نیست، مهم آنست که باید می بود و نیست!
آبی تر از گناه از آن دست کتابهایی است که باید آنقدر گنگ معرفی اش کرد که به هیچ وجه داستان لو نرود و تلاش نویسنده بی اثر نگردد. این داستان را باید با همان ابهام و پرسش و تناقضش دنبال کرد تا لذتش را از دست نداد!
– این رمان برنده جایزه بهترین رمان سال در ششمین دوره مهرگان ادب شده است.
– همچنین آبی تر از گناه برنده بهترین رمان سال در پنجمین دوره جایزه هوشنگ گلشیری شده است.
کمی هم درباره محمد حسینی نویسنده ی رمان آبیتر از گناه:
– محمد حسینی از سال ۱۳۷۸ از ویراستاران و کارشناسان کتاب نشر ققنوس است و از سال ۱۳۸۷ مدیریت تحریریه و دبیری بخش داستان نشر ثالث را بر عهده دارد.
– وی همچنین رتبه دوم پژوهش از دومین جشنواره قصه‌های قرآنی را برای اثر «ریخت شناسی قصه‌های قرآن» در کارنامه خود دارد.
– جمله ای از کتاب:” خودش، مثل بیشتر آدم ها یک پا دیکتاتور بود و باز دشمن دیکتاتورها بود!”
شما میتوانید این کتاب را از:
دانلود کنید.
