سلام.
تبریک میگم اول به خودم و بعد به بقیه دانشجوها.
طبق معمول مطلبی از وبلاگم رو می نویسم که حس می کنم خیلی قشنگ نوشتمش.
شکلک تعریف از خود.
این رو یادم نیست دقیقاً کی نوشتم ولی به هر صورت از نوشته مشخصه که اواخر یکی از سال های دانشگاه بوده پارسال که نبوده بنا بر این یا پیرارسال بوده و یا اواخر سال اول دانشگاه.
اما مطلبی که گفتم اینه:
این روز ها که داریم به آخر ترم و شروع تعطیلات تابستون نزدیک میشیم یاد روز های اولی که اومدم دانشگاه و مخصوصاً روز اول که هیچ کس رو نمی شناختم می افتم.
اواخر تابستون نود و یک بیست و پنجم یا بیست و ششم شهریور بود که رفتم تو سایت دانشگاه شیراز تا ببینم چه فرم هایی و کلاً چه مدارکی برای ثبت نام لازمه که از روستامون با خودم ببرم. مدارک رو تهیه کردم. روز بعد اطلاعیه زدند که باید ثبت نام اینترنتی اول انجام بشه و بعد ثبت نام حضوری. ثبت نام اینترنتی رو هم انجام دادم. اطلاعیه بعدی در باره ثبت نام حضوری از دانشجویان ورودی و چگونگی حضورشون بود. در پنج روز اول مهرماه باید ورودی ها در دانشگاه حاضر می شدند. روز اول کسانی که نام فامیلیشان از حرف الف است تا ج- روز دوم چند حرف دیگه و همین طور تا روز پنجم که تا حرف ی ثبت نام شوند.
من که فکر می کردم این قضیه حروف الفبا جدیه همون روز اول با مادرم رفتیم یعنی اومدیم شیراز. ساعت تقریباً ده صبح بود که رسیدیم دانشگاه. گفتند: باید تا ساعت دو بعد از ظهر صبر کنید. صبح ها خواهران از ساعت هشت تا دوازده و بعد از ظهر ها برادران از ساعت دو تا شش. مثل خیلی از خانواده های دیگه همون جا روی چمن ها نشستیم. سالن هم برای نشستن بود ولی هوای خوبی بود که انسان دوست داشت در فضای آزاد باشه. مسأله اصلی این جا بود که من در شیراز کسی رو به اون صورت نمی شناختم که در ثبت نام کمکم کنه و مثلاً بگه کجا باید فلان فرم رو تحویل داد و بانک کجاست و از این حرف ها. خونه که بودم به بچه های نابینا که در شیراز می شناختم زنگ زدم و ازشون کلی در باره دانشگاه شیراز و وضعیت خوابگاهش پرسیدم. جالب این جاست که چند نفری که من می شناختم همه دانشآموز بودند و اون ها هم برای جواب دادن به سؤالات من مجبور می شدند به قوم و خویش هاشون که یا زمانی دانشجو بودند یا هستند زنگ بزنند و بعد دوستان من خبر ها رو به من بدن. چند نفر هم شماره شون رو مستقیم به من دادند تا ازشون سؤالاتی بپرسم. طبق همین تماس ها فهمیدم کانون نابینایان دانشگاه شیراز با نام فانوس به نابینایان در امور درسی کمک می کنه و از این طرف و اون طرف شماره همراه دبیر کانون فانوس رو گیر آوردم. با ایشون تماس گرفتم و جریان نداشتن آشنا در شیراز رو براشون تعریف کردم. ایشون هم گفتند: اصلاً مشکلی نیست و برای ثبت نام یکی از اعضای کانون که بینا هستند و خودشون هم دانشجو رو میگم بیان با شما و کار های ثبت نامتون رو انجام بدن.
تا این جا گفته بودم که روی چمن ها با مادرم نشستیم تا ساعت دوی بعد از ظهر. البته قسمت ناهار رو که در رستوران همون نزدیکی خوردیم حذف می کنم. ساعت یک ربع به دو یا به قول شیرازی ها دو ربع کم شخصی که دبیر کانون فانوس هماهنگ کرده بودند بیان اومدند و مراحل چند گانه ثبت نام رو با ایشون انجام دادیم که خیلی هم زیاد بود. تصورش رو بکنید مثل بانک ها چندین باجه تعبیه شده بود که در هر کدوم فرم های خاصی رو باید پر می کردیم و مدارک خاصی رو هم بهشون تحویل می دادیم که تقریباً ساعت چهار همه چیز تموم شد و از محل ثبت نام با اتوبوس های دانشگاه و البته همراهی شخص مزبور رفتیم ببخشید اومدیم خوابگاه شهید مفتح. ناگفته نمونه که برای پسران سه خوابگاه در نظر گرفته شده با نام های شهید دستغیب، شهید چمران و شهید مفتح که در همون ثبت نام اینترنتی تعیین کرده بودیم که چه خوابگاهی و کدوم اتاق. انتخاب خوابگاه شهید مفتح هم الکی نبود و با تحقیقات تلفنی بنده از دانشجویان نابینایی که قبلاً در دانشگاه شیراز درس خونده بودند پرسیده بودم که کدوم خوابگاه به کلاس های دانشکده حقوق نزدیک تره و برای یک نابینا کلاً چه خوابگاهی مناسب تره اون ها خوابگاه شهید مفتح رو معرفی کرده بودند.
داشتم می گفتم که ساعت چهار اومدیم خوابگاه. من رفتم خوابگاه و به مادرم گفتم که شما امشب رو می مونید یا بر می گردید که ایشون گفتند: هنوز که نه زیارت رفتم و تو هم هنوز کسی از هم اتاقی هات نیومده و هیچ کس رو نمی شناسی؟ مادرم رفتند مسافر خونه و من رفتم خوابگاه. شخص معرف دبیر کانون فانوس هم محبت رو در حق من تموم کردند و تا اتاقی که انتخاب کرده بودم با من اومدند. این جا بود که ایشون بعد از کلی تشکر من ازشون که خیلی زحمتشون دادم راهی شدند. اتاق خیلی کثیفی بود که البته برای من زیاد جای تعجب نداشت؛ چون ورودی ها معمولاً افراد مرتبی نیستند و با این مسأله کنار اومدم که وقتی هم اتاقی هام که هیچ کدومشون رو هم نمی شناختم بیان با هم تمیزش خواهیم کرد. یک دفعه یادم اومد که من کلید این اتاق رو ندارم و اگر برم بیرون نمیشه همین طوری وسایلم رو رها کنم. اتاق ما طبقه اول بود و طبقه هم کف خوابگاه چهارمین طبقه. با وجود نابینایی و آشنا نبودن با هیچ جا از اتاق بیرون رفتم تا برم کلید سازی که شنیده بودم طبقه هم کفه. از اتاق که بیرون اومدم سعی کردم یادم بیاد مسیری که اول با اون آقا اومده بودیم از کدوم طرف بود. یادم اومد و سالن رو به همون سمت ادامه دادم تا رسیدم به پله ها. با خودم گفتم: این جا باید یک آسانسوری هم داشته باشه که بچه ها مجبور نشن سه طبقه رو از پله ها برن بالا و پایین. بعد از کمی جست و جو آسانسور رو پیدا کردم؛ ولی هر چی منتظر موندم آسانسور نیومد. اشتباه نکنید کلید رو زده بودم؛ با این وجود دری به رویم باز نشد. بی خیال آسانسور شدم و پله ها رو گرفتم و رفتم بالا. طبقه چهار که رسیدم یک نفر بهم گفت: آقا کمک نمی خواین؟ کجا میرید برسونمتون؟ گفتم: کلیدسازی و با ایشون همراه شدم. آخر راهروی طبقه چهار کلید سازی بود که هنوز هم همون جاست. کلید رو از نگهبانی گرفتیم و کارت دانشجویی تازه صادر شده بنده رو گرو گذاشتیم. کلید رو از کلیدسازی گرفتیم و کارت رو هم از نگهبانی. اون آقا که من رو تا کلید سازی رسوند پرسید: باید ورودی باشی. طبقه یک و دو که مخصوص ورودی هاست هنوز تمیزش نکردند نمیشه توش خوابید. امشب اگه دوست داری بیا پیش ما. من هم که اهل تعارف نیستم به شگفتم: اگر مزاحمتون نیستم و با جواب منفی ایشون رفتیم اتاقشون طبقه هفت. ایشون اون موقع ترم هفت بودند و امسال تموم می کنند و از دوره کارشناسی فارغ التحصیل میشن. بچه های خوبی بودند هم اتاقی هاش. با هم که آشنا شدیم گفت: شماره تو به من بده اگر کاری داشتی به من بگو در خدمتم. وقتی شماره شو ازش گرفتم و بهش تک زنگ زدم که شماره من رو داشته باشه گفت: چقدر خوب! مشهدی هستی که؟ هم شهری هم که هستیم!؟ گفتم: بله، تقریباً من از شهرستان گناباد هستم خود شمشد نیستم. ایشون با خوشحالی داد زد: دیگه بهتر! من هم اصالتاً گنابادی هستم و در مشهد چند سالیه زندگی می کنیم. اون شب رو با ایشون و هم اتاقی هاشون گذروندم.
کار خدا رو می بینید؟ اینه همون لطفی که من بار ها ازش دیدم و سراغ دارم که تا حالا هیچ جا انصافاً تنها نموندم و هر کجا یک نفر به کمک من اومده. بسیاری یا تقریباً همه موارد هم بدون خواستن از طرف من بوده و این فرستاده های خدا خودشون پیشنهاد کمک رو مطرح کردند.
فردا صبح روز دوم مهر ایشون و هم اتاقی هاش رفتند کلاس و من که کلاس نداشتم رفتم اتاق خودمون تا یه کم وسایلم و اگر بتونم اتاق رو مرتب کنم. وسایل خودم کار زیادی لازم نداشت و وقتی به اتاق نظری انداختم فهمیدم کار از من و تمیز کردن به وسیله من گذشته و این اتاق درش گلاب به روی همه شما از مدفوع گربه تا هر آشغال دیگه ای پیدا میشه. رفتم تا با راهرو و محیط بیشتر آشنا بشم. یک آب سرد کن و اجاق گاز و چند سطل آشغال در آشپزخونه طبقه یک پیدا کردم. اولین کشف بنده. چند تا از آشغال های قابل حمل رو به سطل ها انتقال دادم و این کار تا نزدیک ظهر به طول انجامید. ناگفته نمونه که چند بیسکویت رو به عنوان صبحانه خورده بودم که تا ظهر و ناهار دووم بیارم. دوباره از پله ها رفتم بالا و عطای آسانسور رو به لقاش ترجیح دادم. بعد ها فهمیدم آسانسور طبقه یک نمیاد و باید بری طبقه دو و از اون جا میشه ازش استفاده کرد. به کسی که شب قبل باهاش آشنا شدم زنگ زدم و پرسیدم جریان غذا در این خوابگاه به چه شکلیه و ایشون توضیح داد که: متأسفانه تا شب کلاس دارم وگرنه خودم می اومدم کمکت. باید بری سلف غذاخوری و از اون جا یک کارت شارژ بخری و در قسمت کارت خوان کارت دانشجوییت رو بگذاری و شماره اش رو مثل کارت شارژ تلفن همراه وارد کنی و این طوری اعتبار می گیری که می تونی از همون کارت خوان صبحانه و ناهار و شامت رو هم انتخاب کنی. از طریق اینترنت هم میشه که بعداً بهت یاد میدم. حواسم نبود بهش بگم خب، خودت که کلاس داری به یکی از دوستات بسپار بیاد کار من رو راه بندازه و ایشون هم حتماً به خاطر کلاسش به فکر این قضیه نبود و با هم خداحافظی کردیم.
قرار شد برم سلف ولی با چه کسی؟ تنهایی. از کسانی که در راه می دیدم پرسیدم که سلف از کدوم طرفه و اون ها هم جسته گریخته جواب هایی می دادند. احتمال زیاد یا مثل من سال اولی بودند یا حواسشون نبود که من نابینا هستم. همین طوری از این یکی و اون یکی پرسیدم و به پله هایی رسیدم که طبق نقل قول های دانشجویانی که در اون مسیر بودند پله        های سلف بود. همین جا گفته باشم ما در دانشگاه شیراز پله زیاد داریم  اون هم به خاطر اینه که دانشگاه روی کوه ساخته شده و پله ها هم به همین دلیل فراوان هستند.
همین که می خواستم از پله ها برم پایین یک نفر به من گفت: سلام. کمک نمیخوای؟ من هم که در اون لحظه از خدام بود یکی پیدا بشه و به من کمک کنه گفتم: البته. درسته من عاشق تجربه کسب کردن هستم؛ ولی خوشبختانه بی کله نیستم و از مسیر هایی که نمی شناسم به خصوص پله های بی محافظ تنهایی تا خوب در ذهنم مسیر ثبت نشه نمیرم. با ایشون همراه شدم و در راه هم طبق معمول مراتب آشنایی رو به جا آوردیم و فهمیدم ایشون ترم سه کارشناسی ارشد هستند. این آقا هم شماره تلفنشون رو به من دادند تا اگر کاری پیش آمد ازشون کمک بخوام. گرفتن کارت و شارژ غذا و انتخاب برای هفته بعد رو ایشون انجام دادند و تا اتاق همراه من اومدند. اون موقع اصلاً به هیچ وجه فکر نمی کردم یک روزی ایشون بهترین دوست و در حد برادر من بشن. درسته که خیلی ها از همون اول سال با من آشنا شدند و اعلام هر گونه کمکی به من کردند؛ ولی نمی دونم به چه علت بیشتر موارد از ایشون کمک گرفتم و حتی حالا که هم اتاقی هام رو خوب می شناسم بیشتر وقت هام با ایشون سپری میشه.
خدایا! زمان چقدر زود می گذره. واقعاً دارم گذر لحظه ها رو حس می کنم. چقدر تو نسبت به من لطف داری و من… اول سال که هیچ کس رو نمی شناختم کجا و حالا که تعداد افرادی که من رو می شناسند و من می شناسم اون قدر زیاده که دقیق نمی دونم چند نفر هستند. همین قدر بگم که مخاطبین موبایلم روزی که اومدم شیراز هفتاد و شش نفر بودند و حالا دقیقاً صد و نود و شش نفر هستند که اگر ۷۶ رو از ۱۹۶ کم کنیم میشه ۱۲۰ نفر که شماره هاشون رو به من دادند تا اگر کاری پیش اومد بهشون بگم. تازه این ها قسمتی از مهربونی های آشکار خداست نسبت به من که در چند شماره تلفن خلاصه میشه و کو حساب مهربونی های نهانش که من می دونم و کو آن ها که من هم ازشون خبر ندارم.
روز دوم رو هم تنهایی در اتاق گذراندم و شب رو هم. اگر هم می خواستم سلف غذاخوری برم یا جای دیگه هر بار با یک نفر می رفتم و یادم میاد که یک شب که از بچه ها شنیدم نمازخونه طبقه سیزده خوابگاهه تصمیم گرفتم برم اون جا نماز بخونم. وقتی تا طبقه چهار رفتم خواستم با آسانسور بقیه راه رو برم که باز هم هر چی منتظر موندم چند باری آسانسور اومد؛ ولی اون قدر پر که جا نبود من هم برم. باز هم از پله ها استفاده کردم و رفتم طبقه سیزده. نماز که تموم شد فکرشو بکنید با چه کسی رفتم سلف؟ مطمئنم نمی تونید حدس بزنید! بگید دیگه؟ با آقای روحانی که پیشنماز بودند. ایشون من رو تا سلف رسوندند و برگشت هم یادم نیست با کی اومدم اتاق.
فردای روز سوم هنوز هم اتاقی هام نیومدند؛ چون اون ها هم مثل من فکر می کردند این بازه انتخاب فامیلی مثلاً از حرف الف تا ج خیلی جدیه و هم اتاقی های من هم که فامیلاشون با حروف ر، ع، و م شروع می شد روز آخر اومدند. بعد ها همه فهمیدیم که حتی اگر روز ششم مهر هم می اومدی ثبت نام می شدی و در روز های اول تا پنجم هر روز که بیایی ثبت نامت می کنند. مهم نیست فامیلت با الف شروع بشه یا با ی.
پینوشت:
همین الآن یهویی
از قرائن و امارات فهمیدم اواخر سال اول بوده که مطلب نوشته شده.