یه وقتایی هست که میخوای بنویسی، ولی هرچی فکر میکنی چیزی نمیتونی بنویسی. یه وقتایی هست که هرچی میگردی،کلمات مناسب برات پیدا نمیشن. نمیتونی تو واژه ها اون چیزی که میخوای رو پیدا کنی. ی وقتایی هست، میخوای بگی. اما نمیدونی چی؟ یه وقتایی هست که همه چیز نوک زبونته ولی گفتنش انقدر برات سخت میشه که فقط سکوت میتونه بهترین راه باشه. یه وقتایی میخوای باشی. ولی نمیدونی چه طوری. میخوای انرژی باشی برای کسی که تنها علاجش شاید بودن تو باشه.ولی نیستی. یه وقتایی بوسه هات، نوازشهت، آغوشت، عمیقترین آرامش و رؤیاییترین زندگی کسی هست که زندگیته ولی تنها یک دنیا دوری ازت بهش میرسه و یه دنیا خستگی و تنهایی.

با ذهنی مستأصل دست به قلم میبرم. میگم هرچی شد شد. خودش راهش رو پیدا میکنه لابد. قبه حرکت در میاد. راه میفته روی صفحه ی عاشقانه ام. جلو میرم. یک خط، دو خط، سه خط، یک صفحه، دو صفحه، سه صفحه. همش رو پاره میکنم. اینا چیه دیگه؟ مگه داری انشا مینویسی؟ حتی انشا هم به این مزخرفی یادم نمیآد نوشته باشم. لیوان چاییم یخ زده. حوصلشو ندارم برم عوضش کنم. لاجرعه اون رو سر میکشم. بدون قند. تلخ تلخ. با قلم روی کاغذ مینویسم تلخه. دور بودنت، دور بودنم، نبودنم، نبودنت تلخه.

پنجره بازه و هوا سرد. نسیم سردی که میآد توی اتاق لرزه به وجودم میندازه. بلند میشم و پنجره رو میبندم. باز میام برای نوشتن. این بار مینویسم، سرده. دنیای بی تو، بی آغوشت، بی گرمای حضورت، سرده. درست مثل عصر یخبندان.

ناگهان همه جا تاریک میشه. چراغی که روشن بود تا همین الآن، دیگه روشن نیست. بلند میشم میرم دم در اتاقم. کلیدش رو چند بار میزنم. سوخته. دیگه روشن نمیشه. برمیگردم برای نوشتن. مینویسم، تاریکه. این خونه بدون تو و روشنی قلبت تاریکه.

دستم به لیوان خالی چای میخوره. میفته از روی میز پایین و جیرینگ. همه چیز به هم میریزه. بینظم، درهم، آشفته. روی کاغذم مینویسم، آشفتست. حال من، بی تو، بی نوازشت آشفتست.

میخوام گوشیم رو بردارم و بهت زنگ بزنم. به امید شنیدن صدات. گوشی تو دستم خاموش میشه. دنیا با تمام وجود امشب مقابل من ایستاده که اثری از آثار تو توی زندگیم نباشه. با قلم رو کاغذ مینویسم، سوتو کوره. زندگیم بدون صدات، بدون خنده هات، بدون آهنگ نفس هات، سوتو کوره.

به یادت میفتم. یادم میاد که الآن در چه حالی. یادم میاد که بیدغدغه برای خودم تو اتاقم نشستم و کاغذ پاره میکنم و دوباره و دوباره مینویسم. ولی تو چی؟ تو چه صبورانه داری تحمل میکنی. همه چیز رو. بیرحمی تقدیری رو تحمل میکنی که دست بردار هم نیست. بیوفایی دنیایی رو تحمل میکنی که نامتناهیست. بیخیالی منو تحمل میکنی که بی اندازست. تو فقط تحمل میکنی و صبر میکنی و هر روز محکمتر میشی و من، در نبردی سخت و نابرابر با دنیایی که هیچ توقفی در بیمروتیش نیست، قدم به قدم، ثانیه به ثانیه، روز به روز به شکستن و فرو ریختن نزدیکتر میشم.

میبینی؟ دنیا برعکس شده. تو صبوری و من عجول. تو منطقی و من پر از بهانه های بچه گانه. تو محکم و من بیمناک از شکستنی که صداش میدونم فلک رو کر خواهد کرد.

از خودخواهی خودم لجم میگیره. از این که فقط به خودم فکر میکنم. از این که تاریکی و سردی و آشفتگی و تلخی و هر بدبختی توی دنیا دارم رو قراره بندازم روی دوش تو و ازت بخوام به همه ی اینها پایان بدی. پس تو چی؟ تو هیچی نمیخوای؟ حق تو کجای زندگی منه؟ آرامش تو کجای دنیای منه؟ گرمای تو پس چی میشه؟ همش من، من، من. راست میگن عاشقها همیشه خودخواهن.

دوباره قلم به دست میگیرم.اینبار نه تاریکی، نه سرما جلودارم نیست. روی کاغذم مینویسم، ببخش. همه چیز رو ببخش. نبودنم اونطور که باید باشم رو ببخش. بهانه گیریهام، بد اخلاقیهام، بچگیهام، خودخواهیهام رو ببخش. تو بخشیدن رو خیلی خوب بلدی. بارها اینو دیدم. مثل وقتهایی که قهر میکنی و دلت نمیاد و یه دقیقه بعد آشتی میکنی، اینبار هم ببخش. مثل وقتهایی که میرنجی و میخندی ببخش. مثل وقتهایی که نیستم ولی از بودنم خوشحالی ببخش.

چشمام سنگین میشن. قراره خواب به سراغم بیاد. خیلی وقتها توی خواب کنار همیم. خوابهایی که به امید تمام نشدنش توی خواب محکم دستات رو میگیرم که بیدار نشم ولی خب خوابه و ناپایداریهاش.

دست روی میز میبرم. دستم به گلدون کوچیک روی میز میخوره. گلدون رو برمیدارم و درمقابلم میگیرم. گلبرگهای گل مینای توی گلدون رو بین انگشتام میگیرم. کمی بعد، آروم گلدون رو سر جاش برمیگردونم. با قلم روی آخرین سطر کاغذم مینویسم، زیباست. انتظار رسیدنت زیباست. خیال بوسه هایت زیباست. امید دیدنت در خواب زیباست. آرزوی داشتنت زیباست. دوست داشتنت زیباست. حتی به یادت بودن هم زیباست. و در انتهای خط مینویسم، عاشقت بودن زیباست.