نمی دونم از کجا شروع کنم
حتی نمی دونم سلام اول پست رو چه طوری بنویسم…
البته مطمئن هستم شماهایی که احتمالا این متن رو می خونید منتظر یه جشن تولد شاد پر جنب و جوش با یه عالمه میوه و شیرینی و یه کیک تولد بزرگ پر خامه و البته ناهار و شام و هان موسیقی و شمع و کاغذ های رنگی و بادکنک هستید.
امروز که دارم می نویسم بیست و پنجم دی هست
بیست و پنج منهای شونزده
میشه “نُه”
خب یه خورده که نه خیییلی بیشتر از یه خورده از وقت مقرر گذشته و باز مدرسه م دیر شد …
توضیح این که قرار شد من و پریسیما پست تولد نازنین خانمی رو بزنیم و چون می خواستیم به خیال خودمون سورپریزش کنیم ازش تاریخ دقیق تولدش رو نپرسیدیم
البته همون بهتر که ناگفته بماند که من قبلتر هزار و اندی بار این تاریخ رو ازش پرسیده بودم و خب دیگه شکلک آلزایمر اثبات شده بانو …
تازه جالب انگیز ناکی این ماجرا این هست که اختلاف علمای عظام خانم ها پریسیما و بانو بین 25 و 26 بود که به اتفاق آرا 26 تصویب شد خخخخ
جشن تولد های محله یک بهانه قشنگ برای دور هم بودن و اثبات دوستی های خالصانه هم محلی ها به همدیگه هست
نُه روز که هیچ, حتی نُه ماه هم گذشته بود باز تولد بود و ما بودیم و دوستی ها هم بود..
پس بفرمایید داخل که کیک تولد داریم اونم به چه بزرگی …. میشه تو خامه هاش شنا کرد خخخخخخ
از اتاق فرمان هم اشاره می کنند که بگو خامه هاش برای لاغر ها چاق کننده و برای چاق ها لاغر کننده و برای متوسط ها متوسط نگه دارنده هست پس با خیال راحت بشینید یه دل سیر کیک خامه ای بخورید که اصلا رستگاری دنیا در خامه اونم از مدل تولدیش هست….

نازنین جونم
گلهای بهشت سایبانت
یک دسته ستاره ارمغانت
یک باغ پر از گلهای نرگس
تقدیم به قلب مهربانت
تولدت مبارک

***********

دل من دیر زمانی ست که می پندارد:
« دوستی » نیز گلی ست
مثل نیلوفر و ناز ،
ساقه ترد ظریفی دارد
بی گمان سنگدل است آن که روا می دارد
جان این ساقه نازک را
-دانسته-
بیازارد!

در زمینی که ضمیر من و توست
از نخستین دیدار،
هر سخن ، هر رفتار،
دانه هایی ست که می افشانیم
برگ و باری ست که می رویانیم
آب و خورشید و نسیمش « مهر » است .

گر بدان گونه که بایست به بار آید
زندگی را به دل انگیزترین چهره بیاراید
آنچنان با تو در آمیزد این روح لطیف
که تمنای وجودت همه او باشد و بس
بی نیازت سازد ، از همه چیز و همه کس

زندگی ، گرمی دل های به هم پیوسته ست
تا در آن دوست نباشد همه درها بسته است
در ضمیرت اگر این گل ندمیده ست هنوز
عطر جان پرور عشق
گر به صحرای نهادت نَوَزیده ست هنوز
دانه ها را باید از نو کاشت

آب و خورشید و نسیمش را از مایه جان
خرج می باید کرد
رنج می باید برد
دوست می باید داشت

با نگاهی که در آن شوق بر آرد فریاد
با سلامی که در آن نور ببارد لبخند
دست یکدیگر را
بفشاریم به مهر
جام دل هامان را
مالامال از یاری ، غمخواری
بسپاریم به هم
بسراییم به آواز بلند
– شادی روح تو !
ای دیده به دیدار تو شاد
باغ جانت همه وقت از اثر صحبت دوست
تازه ، عطر افشان
گلباران باد