سلام شهروز کوچولو.
خوبی؟
چه خبر؟
میگم خوب واسه خودت تو اون دوران تکرار نشدنی خوش میگذرونیهااا!
میدونستی چه قدر بهت حسودیم میشه؟ میدونستی هرچی دارم حاضرم بدم که جای تو باشم؟ میدونستی تو الآن یکی از خوشبختترین انسانهای جهان هستی؟
تو دنیای تو الآن خاله، عمو، عمه، دایی، بچه هاشون، پدر بزرگها و مادر بزرگهات، فامیلای دورتر، دوستای خانوادگی، همسایه های قدیمی، همه و همه جمعن. همه دور هم هستید و کلی بهتون خوش میگذره. از من میشنوی هیچ وقت آرزو نکن بزرگ بشی. هیچ وقت آرزو نکن دکتر و مهندس بشی. هیچ وقت آرزو نکن وکیل و مدیر کل بشی. هیچ جذابیتی نداره. اگر بزرگ بشی، فقط تنهایی در انتظارت هست و دلتنگی و از دست دادن چیزها و کسایی که برات با ارزشترینها هستن. اگر بزرگ بشی، خالت میره اون سر دنیا و فقط خاطراتش برات میمونه و فوقش ده سال یه بار دیدنش اونم فقط چند روز. اگر بزرگ بشی، پدر بزرگ و مادر بزرگت برای همیشه تنهات میذارن. دیگه نیستن که تو خونشون همه دور هم جمع بشید و تو با پسر عموها و دختر عموها و پسر عمه ها و دختر عمه ها از در و دیوار بالا برید. بزرگ که بشی، درگیر دعواهای بزرگترها میشی و حتی روز مرگ پدر بزرگت، یادت نمیاد آخرین بار که زنده بود و دیدیش چند ماه قبل یا چند سال قبل بوده. بزرگ که بشی، خونه ی قدیمیتون دیگه نیست. اون باغچه ها با درختای گردو و خرمالو و آلبالو و گیلاس و انجیر و انگورش، با اون حوض بزرگی که یه فواره ی قشنگ وسطش داشت، با اون چاه آبش، با اون موتور خونه ای که بوی به یاد موندنی گازوئیلش هنوز یادم هست، با اون خرابه ی کنارش که همیشه توش با بچه های محل بازی میکردیم، با اون صمیمیتی که توش داشتیم، دیگه به خاطرات پیوستن. فقط شاید چند هفته یه بار خوابشون رو ببینی. خواب اون روزا، خواب اون آدما، خواب اون خونه، دنیایی که هرچند کوچیک بود، ولی برای تو همه چیز بود و تو هیچ وقت تصور نمیکردی که روزی این دنیای قشنگی که توش از غم و غصه و هر نا آرامی دیگه ای خبری نیست، به دنیایی تبدیل بشه برات که شاید یه وقتایی جهنم رو بهش ترجیح بدی.

تو دنیای آدم بزرگا، همیشه باید به فکر باشی. به فکر آب، به فکر نون، به فکر پول، به فکر قسط، به فکر اجاره خونه، به فکر امتحانات، به فکر کار، به فکر خیلی چیزا. به فکر این باید باشی که واقعاً مفیدی یا نه. واقعاً خوشبختی یا نه. واقعاً زندگی میکنی یا فقط زنده ای. هرچند که نمیدونم واقعاً از این حرفای من چیزی سر در آوردی یا نه. ولی اگر میتونی، اگر ازت بر میاد، اگر راهی بلدی، بزرگ نشو. هیچ خبری تو دنیای آدم بزرگا نیست. هیچ لذتی تو دنیای آدم بزرگا نیست که بیشتر از لذتی باشه که از بازی با اسباب بازیهات میبری. هیچ خنده ای خالصانه تر از خنده ای نیست که از بازی با پدرت میکنی. هیچ گریه ای قشنگتر از گریه ای نیست که به خاطر مردن یه جوجه میکنی. هیچ اضطرابی شیرینتر از اضطرابی نیست که بابت تموم شدن خوراکیت داری و هر طور که هست یواشتر میخوری که دیرتر تموم بشه. هیچ دین و مذهبی، هیچ کتاب اخلاقی، ارزشش بالاتر از صداقتی که تو داری نیست.

میدونی چی شد یادت افتادم؟ چند روز پیش یکی از همسایه های قدیمیمون بعد از پونزده سال از خارج اومد ایران و اومد دیدنمون. به خاطرش آلبومهای عکسی که تو جعبه بالای کمد دیواری خاک میخورد رو باز کردیم و عکسهای قدیمی رو مرور کردیم. از عکسهای دوران مجردی مامانم بگیر تا عکس عروسیش و عکسهای مهمانیها و مسافرتها و دور همیها و تولدها و عروسیها و و و. هر عکس، ورقی از خاطراتم بود. خاطراتی که الآن تو توی دنیای کوچیکت داری و من روزی جای تو اونها رو تجربه کردم. کسانی توی اون عکس بودن که روزی همبازی هم بودیم. کسانی تو اون عکسها بودن که روزی زیر پاشون زمین خدا بود و الآن زیر پای آدمهایی هستن که از روی مزارشون با بیتفاوتی رد میشن. عکسهای کسایی توی اون آلبومها بود که شاید چند خیابون اون طرفتر هستن ولی نیستن. یا بهتره بگم که نمیخوان باشن. اینطور وقتها، وقتی آلبومها رو ورق میزنی، دلت میگیره. همیشه دوست داری برگردی و اون روزها رو بازم ببینی. دوست داری اون عکسها تکرار بشن. دوست داری مثل تو فیلما یه دفه دست بکشی رو یکیشون و بری به زمان گذشته و دوباره دنیاتو بسازی و بیایی جلو. دلم خیلی از مرور عکسها گرفت. عکسهایی که دنیایی رو یادآوری بهم میکرد که هیچ ربطی به دنیای الآنم نداره. عکسهایی که داشتن التماس میکردن که ما به خودمون بیاییم ولی راست میگن که کسی که خوابه رو میشه بیدار کرد اما کسی که خودشو به خواب زده رو هرگز نمیشه بیدار کرد. اینجا دنیایی هست که همه خودشون رو توش به خواب زدن تا بتونن بد باشن. بتونن بکشن. بتونن بشکنن. بتونن نامردی کنن. چون اگر بیدار باشی هرگز این کارها ازت بر نمیاد.

خلاصه این که شهروز کوچولو! تا میتونی از کودکیت لذت ببر. تا میتونی بخند. تا میتونی کودکی کن. تا میتونی پاک باش. چون شاید روزی تو هم مثل من حسرت روزهایی رو بخوری که هرگز برات برنمیگردن. به همه ی کسایی که تو الآن تو دنیای خودت داریشون و من تو دنیای خودم ندارمشون سلام برسون. بگو دلم براشون خیلی تنگ شده. برو تو حیاط خونتون. زیر درختا بچرخ و بازی کن. دست بزن به آب توی حوض. بذار قطره های آب که از فواره بیرون میان رو باد به صورتت بزنه و خنک بشی. بوی گازوئیل رو با تمام بدیش مثل یه یادگاری با ارزش توی ریه هات نگه دار. مواظب خرگوشت باش. یه وقت مثل من در قفسشو باز نذاری که گربه ها و کلاغها تیکه پارش کنن و فقط حسرتش تا آخر عمر برات بمونه.
مواظب پدرت باش. من مواظبش نبودم الآن انقدر خسته هست، انقدر شکسته هست، انقدر جسم و روحش بیمار هست، انقدر غمگین هست که به خاطر همه ی اینها مجبورم خودمو سرزنش کنم و از خودم بدم بیاد. مواظب مادرت باش. چون الآن تو دنیای من کمی مریضه و اون حال و حوصله ی زمان تو رو نداره. با پیکان بابات و وانت بابا بزرگت و فولکس قورباغه ای داییت و موتور باووی پسر عمت حسابی خوش بگذرون. با آلبالو خشکه ها و نوشابه شیشه ایها و آدامس فوتبالیها حسابی صفا کن. با پدر بزرگ و مادر بزرگت یه وقت تندی نکنیها! من الآن آرزومه فقط ثانیه ای دوباره ببینمشون ولی نمیشه. خلاصه حسابی تو کودکی خودت باش و لذت ببر. دیگه وقت رفتن من شد. شاید هوای ابری دلم و بارونی که هر لحظه امکان داره از چشمای تاریکم شروع بشه دیگه مجال نوشتن بهم نده. پس تو رو به دنیای قشنگت میسپارم و ازت میخوام که فکر بزرگ شدن رو نکنی. چون راست گفتن آوای دهل شنیدن از دور خوش است.

اون روزگار کودکی، فصل کبوتر،
شیرین ترینِ قصه هاست، تا روز آخر.
با قیل وقال و مدرسه، اون ساده جوشی،
تو کوچه آتیش سوزوندن، بازیگوشی.
می شد رها شی، کودکانه در همیشه،
از پاره سنگی، تا به دلسنگی شیشه.
بادبادک فانوسیو، اَبرای پاره،
شبهای صافو تیره ، بازی با ستاره.
از شادی یک روز جمعه جون گرفتن،
رنگین کمونی از دل بارون گرفتن.
ترس از جریمه، خط بد، دل خون گریه،
بازم تو و مشق شبو قانون گریه.
دستای خاکیو نجیب کوچولو کو؟
جای کبودِ تَرکه های آلبالو کو؟
ای کودکی، کاش بوی معصوم تو گل بود،
از دره های زندگی، سویِ تو پل بود.

مواظب خودت و کودکیت باش.
خداحافظ شهروز کوچولو.