شلام شلام شلااااٱاااام،ای بابا گفتم شلاااام،اینکه کمه که واسه سه ماه غیبتم خخخ،پس شلالالالالالااااٱااااٱااااٱاااااٱاااالالالاااام،ی،که،خوبید بچهها،
دلم واشتون یه عالمه تنگ لفته بود که،هوم هوم هوم،ولی خداییش همش یادتون بودم و همش دعا دعا میکردم که ای کاش زودتر بشه که من برگردم پیش دوستای عزیز و هم محله ای های مهربونم،
بچهها من میخوام واستون به صورت خلاصه خلاصه یعنی کلا خلاااٱاااصه بگم که تو این مدت چه اتفاقاتی واسم افتاد….
اوهوم،اوهوم،اوهوم،میریم که بریم،خخخخخ

اواخر تیرماه بود که مامانیم حالش یکمی بد شد،از مریضیش که خودتون میدونید کههه،بعد تو اواسط مردادماه بود که تصمیم گرفتیم که بریم مشهد،البته کل خانواده با هم که هم زیارت و تفریح بشه،هم مامان رو اونجا تحت درمان قرار بدیم،خلاصه ما رفتیم مشهد و مامان رو بردیمش پیش دکی،دکی زنان بود،خعععلی حالیش میشد،خععععلی بلدش بود،یعنی کلا خلاصه بگم که تو کارش بسیار بسیار ماهر بود،جونم واستون بگه که واسش آزمایش و از این حرفا رد کرد،آزمایشات و سنوگرافی و از این حرفا رو انجام دادیم که در نهایت دکی گفت که چون قندش بالاست و دوتا از دریچههای قلبش بسته هست اول برید آنژیوگرافی کنید و قندش هم باید کنترل بشه بیاد پایین تا بتونم عملش کنم،هرچی به مامان گفتیم که بیا بریم همینجا آنژیو کن قبول نکرد که نکرد،بماند در این هین که کارای مامان رو انجام میدادیم بابا هم رفت پیش دکی و آزمایش و از این حرفا که بهمون گفتن که مشکوک به سرطان پروستات هست،خلاصه آزمایشات بابا رو پیش چندینتا دکی بردیم در نهایت دارو دادن که با دارو برطرف بشه،چون خوش خیم و از این حرفا بود که این دکیا خودشون میدونن و خودشون،
خلاصه عجب روزای سختی رو تو مشهد سپری کردیم و همش پیش امام رضا میرفتیم و دعا و التماس که خدا مامانی و باباییمون سلامتیشون بهشون برگرده،هیچی دیگه بعد از تقریبا دو هفته برگشتیم خونمون،
این وسط منم امتحان استخدامی آزمون آموزش و پرورش داشتم کلا به ببخی خوندم و رفتم امتحان دادم که قبول نشدم که نشدم خخخخ،به درک،خخخخی،
اوایل مهرماه بود که مامانیو دکی قلب نوبت آنژیو داده بود،بردیم به خیری و خوشی انجام شد،این وسط هم مشکل زنانش هم هیی یعنی هیییی اذیتش میکرد و کلا به خونریزی افتاده بود و کاریش نمیشد کرد،یعنی کلا خون ریزی به حدی بود که خععععلی غیر قابل تحمل بود،در حدی که مامان از حال میرفت و وضعیت بسیار وخیم میشد،تا اینکه چاره این نبود که ببریمش پیش دکیهای شهر خودمون،یکی میگفت میترسم عمل کنم،اون یکی میگفت بیا فقط واست ترمیمش میکنم،یکی دیگه میگفت که بیا بهت دارو بدم بخور شاید خوب بشی،در صورتی که مامان دارو استفاده میکرد ولی بی تاثیر بود،تا اینکه یک دکی شجاع در عین حال بسیااااٱااااٱاااٱااااار پولکی پیدا شد و گفت بیا من عملت میکنم،از اونور دکی که مامان واسه دیابتش تحت درمان بود اجازه عمل رو نداد،گفت هنوز قندش بالاست و نباید عمل بشه،تا اینکه حال مامانیم وحشتناک وخیم میشه و دو هفته تو آی سی یو بستریش میکنن،چون تبش روی 39 40، قندش روی 498 و فشارشم روی 18 بود،خلاصه شبو روز ما شده بود گریه و دعا به درگاه خدا که دوباره مامان به زندگی برگرده،آها یادم رفت سطح هوشیاریشم بین 5 تا 7 بود،خلاصه حالش که یکمی بهتر شد چاره ای جز عمل کردنش نداشتن،و ما هم چاره ای جز رضایت دادن نداشتیم،چون اگه وضعیت همونطور میموند امکان این که زبونم لال زبونم لااااال … … … بشه 80 درصد بود،از طرفی هم ما هرچی میگفتیم که منتقلش کنن تهران یا مشهد نمیشد،وضعیتش طوری بود که امکانش نبود،دکترا اجازه نمیدادن،میگفتن اگه با رضایت خودتون میبرید ببرید وگرنه که ما اجازه نمیدیم،راست میگفتن،وضعیتش خعععلی خراب بود،نمیشد،نمیشد که ببریمش،ممکن بود وسط راه زبونم لال اتفاقی که نباید میوفتاد،میوفتاد،، هیچی خلاصه رضایت به عمل دادیم و عملش کردن،خوشبختانه به هوش اومد،چون دکی میگفت که ممکنه که به هوش نیاد و از این حرفا،دوباره به آی سی یو منتقلش کردن و کلا وحشتناک بود وحشتناک،بچهها تو آی سی یو کسیو اجازه نمیدادن که بره و مریضشو ببینه،ولی من و یکی دو بار هم بابا رو گذاشتن،یه عالمه دستگاه به دهن و دماغ و کلی هم سرم به دستا و پاهاش وصل کرده بودن و هر نیم ساعت به نیم ساعت ازش خون میگرفتن،خلاصه بعد از دو سه هفته ما درخواست اتاق ایزوله کردیم که اونجا بتونیم خودمون پیشش باشیم تا بهتر ازش مراقبت بشه،که خوشبختانه به بخش و بعد هم به ایزوله منتقلش کردن،حدود یک ماه و اندی اونجا بود،همونطور که گفتم تبش بالا،قندش بالا،و فشارش هم بالا بود و با این همه دارو و آمپولی که بهش میزدن زیاد تاثیری نداشت،این وسط خونش هم عفونت گرفته بود که وااااویلاااا شده بود که،خلاصه روزا آجیم و زن داداش بزرگه پیشش بودن و شبا هم منو زن داداش کوچیکه،که کلا شبا خیییییلییی سخت تر از روزا بود چون شب تبش بسیار بسیار بالا میرفت و ما هم همش دوتایی پاشورش میکردیم که خدای نکرده تشنج نکنه، که،نا گفته نمونه که زیاد آقایون رو اونجا نمیذاشتن،
پرانتز باز،آجیم ترم اول کارشناسی ارشد بیوشیمی بالینی هست که هییی کلاساشو دو در میکرد و کلا غیبت میکرد که داد استاداش بلند شده بود تا اینکه خلاصه پرونده مامان رو برد دانشگاه تا یکمی آروم شدن و بهش دیگه چیزی نگفتن،فعلا پرانتز بسته، خخخخ
خلاصه روزا سپری میشد تا اینکه یک روز صبح ساعت شش بود که بلند شدیم داشتیم حاضر میشدیم که بریم بیمارستان دیدیم تلفن داره زنگ میخوره،برداشتیم پسر خاله زن داداش کوچیکه بود،آهااا اون شب زن داداش تنها رفته بود چون من حالم خعععلی بد بود نتونستم برم،خلاصه اینکه پسر خالهه زنگید و خبر تصادف کردن پدر زن داداش کوچیکه و از دنیا رفتنشو بهمون داد،نفهمیدم داداشم چطوری منو بیمارستان رسوند و زنشو برداشت و اینا رفتن شهر پدر زن داداش که کیلومترها از ما فاصله داشت،سیصد چهارصد کیلومتر فاصله،آجیمو که گفتم ترم اول ارشدش و نزدیک امتحاناتش بود،زن داداش بزرگه هم دخترش مدرسه ای و پسرش هم کوچیک و خود داداش بزرگمم ترم آخر دانشگاه و کلا اداره و از این حرفا،داداش کوچیکمم که عشقمه،حامد رو میگم که شاید بعضیاتون بشناسیدش،تازه استخدام شده و واسه خودش بیرجند بود،این وسط من موندمو من،بابا هم از اونور روحیه شو از دست داده بود و نمیدونستیم این بار سنگین غم رو چجوری به دوش بکشیم،خلاصه همینطوری روزا میگذشت و وضعیت مامان بعضی اوقات خوب بود و امیدوار کننده بعضی وقتا اما نه،باز به همون حالت عادیش برمیگشت،من بودم و بابا،خیلی سخت بود،تو این مدت 11 بار اتاق عمل بردنش هر بار هم دو سه ساعت طول میکشید،خلاصه کنم که هم خودم خستم شد و هم شما اذیتتون نشه،توی بیمارستان شهرمون دیگه بیشتر از این نمیتونستن برای مامانم کاری کنن،این شد که منتقلش کردیم به مشهد و اونجا بستریش کردیم،اونجا دیگه کارم سختتر هم شد،داداشم که پدر خانمش فوت کرده بود رفت که به خاطر خانمش خونش رو منتقل کنه به شهر پدر خانمش،به خاطر همین من بازم تنها شدم،خواهرم هم امتحاناش داشت شروع میشد و شهر خودمون موند،من و بابام فقط مشهد بودیم،روزها من مواظب مامانم بودم و شبها بابام،دو هفته ی خیلی سخت رو تو مشهد گذروندیم،اونجا هم مامانمو یه بار دیگه عمل کردن،تا این که بالاخره حالش بهتر شد و مرخص شد و به شهر خودمون برگشتیم،در مورد شدت سختیهایی که تو مشهد کشیدم فقط انقدر بگم که در طول دو هفته که اونجا بودم حتی یه بار هم نتونستم برم زیارت و بدون این که زیارت رفته باشم به خونه برگشتم،در نهایت بگم که لطف خدا شامل حال مامانیم شد که وضعیتش بهتر شد،الآن هم من دارم تو خونه ازش مراقبت میکنم،
بچهها،خیلی سخت بود،یعنی هرچی از سختی اون دوران بگم کم گفتم،بیمارستان که بود باید حواسم میبود که کی سرمش تموم میشه پرستار رو صدا بزنم،باید به موقع اسپری تو دهنش میکردم،واسه نفس تنگی البته فقط تو بیمارستان از اسپری استفادش شد،خدا رو شکر الآن اما نه،استفادش نمیشهههه،الآن هم که مامانم تقریبا سه هفته ای میشه که مرخص شده و اومدیم خونه هنوزم باید تا چند ماه ازش مراقبت کنم چون مامان نمیتونه درست راه بره و به تنهایی نمیتونه از جاش بلند بشه و کلا کارای شخصی شو انجام بده،دکی خودش گفت که امکان داره سه ماه یا شاید هم بیشتر طول بکشه تا بتونه وضعیتش نورمال بشه، و کارهای خونه هم همچنان مثل زمانی که مامان بیمارستان بود تقریباً به عهده ی منه، مامانم تا چند ماه حتی نمیتونه خودش به تنهایی راه بره و باید تا اون موقع ازش پرستاری کنم و امورات خونه رو هم انجام بدم…

بسه دیگه زیااااد نوشتم،انگشتام دردشون اومده که خخخی،
من لفتم که،هوم هوم،هوم،فرت فرت فرت،لی،لی،لی،لی،لی،لی،لی،خدااافسی