سلام.
من از دیدگاه خودم میخوام این کامنت رو در مورد نحوه ی مدیریت دو مدیر فعلی و گذشته ی صدای ایران بنویسم.
زمانی که ما وارد سازمان شدیم، تقریباً بین بچه های رادیو یه نارضایتی مشهودی از مدیر وقت سازمان صدا وجود داشت. دلایل زیادی هم برای این نارضایتی وجود داشت که ما خیلیهاش رو به عینه میدیدیم. فساد اداری که در خیلی از بخشهای سازمان بود حتی در واحد تراوری، استفاده از مدیران بازنشسته و مشکلات مالی شدیدی که به وجود اومده بود. در مجموع اوضاع خوبی بر سازمان صدا حاکم نبود. زمانی که مدیر سازمان صدا عوض شد و مدیر فعلی اومد، یادمه که همه اون روز توی سازمان به هم تبریک میگفتن و از آینده ی خوبی که در انتظارشون بود ابراز احساسات میکردن.
همه معتقد بودن که یه رادیویی مدیر سازمان صدا شده و این میتونه خودش خیلی در بهبود شرایط مؤثر باشه.
خب در اولین روزها، مدیر جدید برخی از مهره های خودش در شبکه های مختلف رو تغییر داد و بعضیه ها رو هم جا به جا کرد و از یه شبکه به یه شبکه ی دیگه برد. خود این برای من جای سؤال داشت که یه مدیر اگر خوبه که خب باید سر جاش بمونه و اگر خوب نیست چرا جا به جا میشه و به یه شبکه دیگه منتقل میشه؟ از این هم بگذریم، میبینیم که حتی انتخابهای جدید مدیر فعلی هم جواب ندادن و رادیو هر روز داره متروکتر و بیفروغتر از قبل میشه. دلیلش هم اینه که هیچ تغییر سیاستی در این تغییر مدیریت وجود نداشت و فقط حسن رفت و حسین اومد و بس. حسن آدم مدیر قبلی بود که باید میرفت، حسین آدم مدیر فعلی هست و باید میومد. اونهایی هم که از قبل هنوز موندن، کسانی هستن که احتمالاً ابراز ارادتشون به مدیر جدید رسیده و نتیجه این که بودنشون مانع نیست و یا این که مدیرانی هستن که در شبکه های راهبردی سازمان نیستن و فرقی نمیکنه که اونها باشن یا یکی دیگه.
من مصداق عینی براتون میآرم که چی به روز این رادیو اومده. رادیو نمایش در زمان مدیر قبل، یکی از بهترین و تخصصیترین شبکه های رادیویی ایران بود. توی این شبکه، برنامه های علمی و تخصصی بسیاری وجود داشت که آگاهی مخاطب رو در مورد تئاتر و سینما و نمایش و نمایشنامه و بازیگری بالا میبرد. در کنارش طرحهایی مثل مسابقه ی بازیگری هم بود که باعث کشف استعدادها میشد و در کنار همه ی اینها نمایشهای رادیویی تولید و پخش میشد. ضمن این که این شبکه به اندازه ی خودش به نابینایان و معلولین توجه داشت. رادیو فیلم، که در تمام دنیا به عنوان یه استاندارد ویژه ی نابینایان شناخته شده، بخشی از چارت برنامه سازی این شبکه بود و در طول بیست و چهار ساعت، حدود چهار ساعت از برنامه های این شبکه به این رادیو فیلم اختصاص داشت. یعنی با وجود این که دو ساعت در هفته طبق لایحه ی حمایت از معلولین باید صدا و سیما برنامه برای معلولین داشته باشه، فقط رادیو نمایش به تنهایی چهارده برابر این مصوبه برای معلولین برنامه پخش میکرد. ضمن این که بارها و بارها، کسانی مثل محمد محقق فرصت این رو پیدا کردن تا کارها و آثار خودشون رو توی رادیو نمایش به عنوان یه نویسنده و کارگردان نابینا پخش و عرضه کنن.
اما در حال حاضر سر رادیو نمایش چی اومده؟ در حال حاضر، تمام چارت برنامه ی رادیو نمایش خلاصه میشه در دو چیز. این که در تمام بیست و چهار ساعت شبانه روز، مدام نمایش پخش میشه که هر نمایش حدوداً کمتر از سی دقیقه هست و در بین هر دو نمایش هم یک یا دو ترانه پخش میشه. تازه عمق فاجعه به همینجا ختم نمیشه. این روند به صورت دوتا بخش انجام میشه. یعنی یه سری مثلاً از ساعت سه بعد از ظهر شروع میشه تا مثلاً سه صبح، بعد دوباره از سه صبح تا فرداش همون قبلیها تکرار میشن. البته ساعت دوی بعد از ظهر خبر سراسری پخش میشه. حالا من ساعت تغییر شیفتشون رو انقدر که همه چی یه نواخت هست نتونستم هنوز تشخیص بدم. ولی فقط در همین حد بدونید که این شبکه به هیچ وجه الآن گوینده نداره. حتی گوینده ی پخش هم نداره و بین نمایشها رو با آنونس هایی که اونها هم در سالهای قبل ساخته شدن پر میکنن. حتی نمایشهایی هم که داره پخش میشه، خود من شخصاً هر کدوم رو بیش از سه چهار بار در سالهای قبل در شبکه های مختلف دیگه و همین رادیو نمایش شنیدم و حتی از این نظر هم تولید نمایش جدید ندارن. از رادیو فیلم و برنامه های تخصصی در حوزه ی نمایش و مسابقات بازیگری هم خبری نیست. به نظر شما آیا الآن رادیو نمایش پیشرفت کرده؟ شبکه ای که در بهترین حالت با چهار نفر اداره میشه. دوتا صدا بردار که شیفت عوض میکنن، با دوتا تهیه کننده ی پخش که اونها هم شیفت عوض میکنن و فقط به صدا بردار میگن چی رو پلی کنه و یه شبکه بیست و چهار ساعت برنامه رو با سیدی پلی کردن تأمین میکنه. اونم برنامه هایی که انقدر تکرار شدن که خیلیهاشون مشکل صوتی پیدا کردن. وقتی رادیو نمایش که حتی از نظر آمار و ارقام هم سرآمد بها دادن به معلولین و به خصوص نابینایان بود به این فلاکت میفته، دیگه شما حساب بقیه ی شبکه ها رو بکنید. شبکه های دیگه که اصلاً هیچ برنامه ای در مورد معلولین نداشتن و الآن هم ندارن و اتفاقی نیفتاد. یه شبکه ورزش بود که هنوزم برنامه داره که اونم برنامه ی ویژه ی نابینایان رو حذف کرد و کردش ویژه ی همه ی معلولین که این رو اگر پیشرفت بدونیم باید به سلامت عقلیمون شک کنیم. رادیو جوان که برنامه داشت در مورد معلولین که الآن هم ظاهراً داره منتها فقط داره و کیفیتش مشخص نیست و انقدر بی سر و صدا این کار انجام میشه که من اگر اشکان الآن نگفته بود نمیدونستم اصلاً همچین برنامه ای هم هست. دلیلش هم اینه که این شبکه به جای استفاده از خود معلولین برای برنامه سازی برای معلولین، از نیروهای خودی استفاده میکنه و وقتی هم یه نفر آگاهی و فرهنگ لازم رو در شخصیت خودش نسبت به یه گروهی نمیبینه، چه طور میتونه برای مردم تو رادیو برنامه بسازه در مورد اون گروه برای مردم فرهنگسازی کنه آیا؟
اما رادیو فصلی. حضور ما در رادیو فصلی با لابی اتفاق افتاد. وگرنه شما مطمئن باشید که اگر ما قرار بود که با ضوابط وارد بشیم صد سال دیگه هم این اتفاق نمیفتاد. ولی این چیزی نیست که مهم باشه. مهم اینه که بین اون همه بی اعتمادی، شهرام نوروزی به عنوان یه مدیر میاد و به چهارتا جوون نابینایی که حتی یک برنامه ی مستقل رادیویی هم نساختن اعتماد میکنه و نتیجه ی اعتمادش هم میشه این که زندگی ادامه داره هنوز هم که هنوزه بین بچه های نابینا اسمش زنده مونده و یادش میکنن. شهرام نوروزی کسی بود که وقتی ما میرفتیم توی دفترش، شده تا دم در ساختمان که شش طبقه پایینتر بود میومد تا مطمئن بشه ما مثلاً سوار ماشین شدیم یا به جایی که میخوایم رسیدیم یا نه. کسی که انقدر آگاه بود که هر جلسه ای که باهاش داشتیم، پرینت تکتک کامنتهای بچه ها تو این سایت رو توی پستهای برنامه های زندگی ادامه داره بهمون نشون میداد و ما میدیدیم که ثانیه به ثانیه پستها رو رصد کرده و همه ی نظرات رو خونده. حتی اسم خیلی از بچه های محله رو میدونست و ازشون شناخت داشت و حتی به واسطه ی پستهای برنامه پستهای دیگه ی سایت رو هم خونده بود و خیلی از پستها رو که میگفت خونده من خودم برام جالب بود که از تیترشون عبور کردم و نخوندمشون. به هر حال این مدیر استثنایی مثل همه ی مدیران مشابه خودش، توی این ساختار معیوب ماندنی نبود و برکنار شد یا خودش رو برکنار کرد و به هر حال از رادیو فصلی رفت. مدیر جدید سعی خودش رو برای همکاری با ما کرد ولی خب از قدیم گفتن هر گردی گردو نمیشه. جالبه که ایشون در مورد مدیر قبلی چنان تند صحبت میکرد که انگار یه جنایتکار رفته و ایشون جاش اومده. ولی دقیقاً بعد از اومدن ایشون نسخه ی زندگی ادامه داره پیچیده شد و امید نشاط زندگی به ما به نوعی تحمیل شد و در ادامه هم با تعطیلی رادیو فصلی، ایشون تو رادیو صبا همچنان در همون پست موندگار هستن ولی ما اونجا نیستیم. سؤال من اینه. ایشون همون آدمه در همون پست، ما هم همون آدما هستیم با کارنامه ای که مشخصه. آیا تغییر اسم یه شبکه انقدر اتفاق بزرگی هست که ما هنوز بعد از یک سال نتونستیم از این آقای مدیر برنامه بگیریم؟ من در جریان ارائه ی طرح اشکان به ایشون هستم. منتها خب مسائلی هست که نوشتنش اینجا درست نیست. فقط انقدر بگم که ما یک سالی هست که قراره از بیست روز دیگه برناممون شروع بشه و این بیست روز هنوز تموم نشده.
به هر حال گفتنی در مورد این مسأله زیاده و این کامنت هم به اندازه ی کافی طولانی شد. فقط جمعبندی که میتونم بکنم اینه که واقعاً پیامدهای تغییر مدیریت سازمان صدا، برخلاف خوشبینی عوامل رادیو به هیچ وجه اونی نشد که فکر میکردن و حتی در مواردی اوضاع خرابتر هم شده و متأسفانه باید گفت که این خانه از پایبست ویران است.
پوزش که طولانی شد.
موفق باشید.