آدم خودش نمیدونه چرا این تیپیه، شایدم چرا این تیریپیه. همین درسته که میگن ی روز شادی، ی روز غم. ی روز زیاد و ی روز کم. انگار که این دنیا، این زندگی، همیشه باید بالا پایین داشته باشه تا بتونه بچرخه. همینه که از این دنیا هم خعلی خوشم مییاد و هم خعلی متنفرم. دیگه باید به پارادوکسیکال بودن نوشته های من عادت کرده باشید. از کی و از چی بگم. نمیدونم. قاتم. شاد و غمگین. سرگردون و کثیف و دیوونه.

اولندش که اینقدر کار سرم ریخته که پنج روز میشه حمام نرفتم، صورتمو اصلاح نکردم و مو های بد مسبم که هر روزه چرب میشن رو شامپو کاری نکردم. از بس کار و کار و کار، بعدشم خستگی و بی انگیزگی. می پرسید از چی بی انگیزه میشم؟

از چی نداره که! تا دلت بخواد، بهانه واسه بی انگیزگی زیاده. یکی اینکه کار مهاجرتم به هیچ جای درست و درمونی نرسیده و هی میون زمین و هوا مونده. نمیدونید اگه بتونم واسه همیشه از ایران برم چقدر پیشرفت در انتظارمه! دیگه اینکه توی آزمون استخدامی اول دولت به جایی نرسیدم و بعید میدونم توی این دومی هم به جای خاصی برسم. بعدشم اینکه اینجایی که الان مشغولم، احتمالا بخواد تعدیل نیرو داشته باشه و این یعنی کسب درآمد و داشتن ی شغل ثابت، رو هواست. همه جای دنیا رو هواست ولی اینجا امنیت شغلی بیداد میکنه. روی یک ساعتش هم نمیشه حساب کرد چه برسه به روز و هفته و ماه و سال. دیگه چی بگم واستون. همش دارم دلایل بی انگیزگی رو می شمارم که اصلا کار خوبی نیست و باید با نوشته های شادم ی کمی روحیه بدم به برو بکس محله ولی خوب آدم که آدم آهنی نیست، انسانه و این چیزا هم داره.

خلاصه اینکه باورتون بشه یا نه، بیش از دو هفته ای میشه که واسه خودم غذا درست نکردم و همش از بیرون خریدم، احتمالا مرغ و گوشت هایی که برای پختن خریده بودم توی یخ‌دون فاسد شدند و کلا صبحانه ام خلاصه شده توی ی لیوان شیر، ناهار ی ساندویچ و شام هرچی محل کارم بده.

ی زامبی از همه جا بریده ی به تمام معنا شدم. دلم میخواد ی قرص بخورم و تا همیشه بی درد و بی مشغله بخوابم. ی خواب همیشگی تا آخر جریان هستی. تا همیشه و همیشه! دلم میخواد ی بچه ی چهار پنج ساله بشم، بی درد و بی مشغله. فارغ از تمام مسئولیت های دنیا. بی خیال و شاد و لذت‌جو. شیطون و آتیش پاره. دلم میخواد ی پول هنگفتی ماهیانه ریخته بشه به حسابم و همش دور دنیا باشم. از اون آرزو های مهال که در جوابش باید گفت: چاییدی رفیق! دلم میخواد برم توی ی روستای خیلی خیلی دور از شهر و دور از امکانات شهری زندگی کنم، ی راهی واسه کسب خرج بخور و نمیر توی اون روستا داشته باشم و قید مردم شهر، درس، کار، سایت، محله، آرزو، آینده ی درخشان، مهاجرت، و همه ی چیز های خوب خوب رو بزنم و تا آخر عمرم توی اون روستا زندگی کنم. دلم خیلی چیز ها و شرایط میخواد. چه فایده که خودم خودمو نهیب می زنم و میگم: مجتبی جون، چاییدی رفیق!

فعلا که باید سوخت و ساخت. فعلا که باید به زور ادامه داد. فعلا که همینه که هست. تا بلکه روزی با ی ایده ی ناب، با ی جرقه ی نو، بتونم این شرایطم رو تغییر بدم چون به امید تغییر شرایطم توسط شخص دیگه ای نیستم. میدونید چیه؟ با خواهرم که بحث می کردیم، به این نتیجه رسیدیم که همه به سمت آینده های خودمون که هر روز از جلوی ما رد میشند، در حرکتیم و روزگار، سرنوشت، تقدیر، فلک یا هرچی اسمشو بگذاری، ی وسیله برای حرکت در مسیر آینده، به آدما میده. به بعضی ها هم هیچ وسیله ای نمیده و باید پیاده حرکت کنند. بعضی ها هم که اصلا نای حرکت ندارند و وسط جاده متوقف میشند بلکه ی وسیله ای گیر‌شون بیاد یا ی وسیله ای از روشون رد بشه راحت‌شون کنه. من حس می کنم فعلا روزگار ی فرقون شکسته در اختیارم گذاشته که باید با تکان هایی که خودم بهش میدم، به زور حرکتش بدم. گاهی وقت ها هم مثل دیونه ها از فرقون پیاده میشم، همه ی سرنوشتم و همه ی اهدافم رو می ریزم توی فرقون،، دسته های فرقون رو می گیرم و میرونمش! گاهی که توی فرقونم، روزگار شوخیش میگیره و منو از فرقون میندازه پایین. مثلا سال گذشته با بیکار شدنم، از فرقون افتادم پایین و فرقون بی پدر واسه خودش رفت که رفت. بعد که شغل جدید پیدا کردم، کلی دنبال فرقونم دویدم تا تونستم دوباره گیرش بیارم. البته روزگار با همه ی جور تا نمیکنه. به بعضی ها دوچرخه میده، به بعضی ها موتور، به بعضی ها سه چرخه، به بعضی ها پیکان، بعضی ها با قطار به سمت آینده حرکت می کنند و بعضی ها با هواپیما یا کشتی میرند. خیلی ها هم با اسبی الاغی چیزی در حرکتند. خلاصه که من نمیدونم شما پیاده میری یا توی چه وسیله ای نشستی و داری به سمت آینده حرکت می کنی، ولی اگه وسیله ات بهتر از مال منه، خوش به حالت.

گاهی ها رو می بینم که با ی بیماری کوفتی مثل سرطان یا ایدز یا هر بیماری دیگه، از قطار روزگار، پرت میشن پایین و هر لحظه ممکنه زیر چرخ هاش له بشند. اون هایی که خیلی شانس بیارند، آویزون میشند به دستگیره ی درب قطار و وسط زمین و هوا معلق می مونند. ولی مگه تا کی میشه معلق موند؟ یا یکی انصاف داره میگیره اینا رو میکشه بالا، یا یکی دستشو میذاره تخت سینه ی این بیچاره ها و پرت‌شون می کنه پایین. منم دارم از کنار این قطار ها و هواپیما ها و پیکان ها و پورشه ها، با فرقون فکسنی خودم آروم آروم میرم ببینم به کجا میرسم. جدیدا چرخ فرقونم بدجور لق میزنه و مسیری که دارم میرم هم دو طرفش پرتگاهه. خیلی می ترسم اگه این چرخ بکنه از جاش در بیاد و من چپ کنم، از یکی از این پرتگاه ها بدجوری سقوط کنم به قعر نیستی.