درود.

ما یه خانواده ی خیلی پولدار بودیم.

سال هشتاد و پنج، پدرم برای برادرم یه مغازه ی پخش روغن قو میزنه.

یه نفر میاد چهل ملیون روغن میخره و چک میده و میره.

چک بیمحل میشه و اثری از طرف نمیمونه.

از طرفی کارخونه پولشو میخواست.

پدرم مجبور شد از رفیق بیست سالش که بهش میگفتیم عمو پول بگیره که اون هم به شرط نزول پول رو به پدرم میده.

پدرم برای بر اومدن از پس نزول پولی که گرفته بود از دو سه نفر دیگه دوباره پول نزول کرد.

نزولهای دوست بابام به صد ملیون رسید.

یه نفر پیدا شد گفت ما یه شرکتیم که میتونیم رو سند خونه ی شما براتون دویست ملیون وام بگیریم و نصفش رو هم برای خودمون برمیداریم.

پدرم قبول کرد.

بعد از انجام کارهای اداری، طلبکار بابام گفت حاضره خونمون رو بخره و طلبش رو از پول خونه کم کنه.

ما قبول کردیم.

رفتیم از وام انصراف بدیم.

بانک گفت شریکتون کل وام رو گرفته و رفته.

الآن از سال هشتاد و هشت که وام گرفتیم هفت سال میگذره.

ما دویست ملیون بدهیمون به بانک شده ششصد ملیون، اون طلبکار بابام خونمون رو ازمون گرفت، پدرم دار و ندارش رو از دست داد، هممون آیندمون نامعلوم شد، الآن مستأجریم و پدرم مجبوره برای خرج خونه از هشت صبح تا ده شب در شصت سالگی کار کنه.

پا درد داره، کمر درد هم داره.

منم بیکارم، کار گیرم نمیاد، عذاب وجدان این که پدرم تو این سن کار کنه بده من جوون بخورم داره دیوونم میکنه.
اگر پدرم تا صد سال دیگه بیست و چهار ساعت هم کار کنه نمیتونه پول بانک رو بده.

هر روز امکان داره بیان مادرمو ببرن زندان چون سند خونه به نام مادرم بود.
حتی برای تهیه ی پول پیش خونه هم چندتا وام مجبور شدیم بگیریم که به علاوه ی اجاره خونه ماهی نزدیک به چهار ملیون تومن فقط قسط و اجاره خونه داریم میدیم. تنها منبع در آمد خانواده هم ماشینمونه که اونم انقدر داغون شده که هرچی در میاره خرج خودش میکنه. این به جز خرج و مخارج جاری زندگیمونه. دوتا برادر کوچکتر هم دارم که هردو دانشجوی دانشگاه آزاد هستن و روی هم ترمی نزدیک به دو ملیون تومن شهریشون رو باید بپردازیم.
راستش گفتن اینها برای من خیلی آسون نیست. زمانی همه ی این واقعیتهای امروز برام مثل یه جک یا یه فیلم تراژیک بود. ولی الآن دارم روزهایی رو تجربه میکنم که روزگاری که در رفاه کامل بودم، خوابشون رو هم نمیدیدم.
هدفم از نوشتن این پست این بود که اون دیوار محکمی که شاید خیلیها ازم پیش خودشون ساختن رو خراب کنم. منم یه آدم هستم مثل همه با مشکلات زیاد. دوست ندارم کسی بیشتر از چیزی که هستم روم حساب کنه یا تصورم کنه. زندگی من با همه ی این مشکلاتش داره میگذره و همین که گاهی با یه سفر، با یه مهمونی، با یه جک چند ثانیه از این مشکلات دور میشیم بازم خودش غنیمته. با همه ی مشکلاتی که نوشتم، بازم امیدوار به فرداهای نامعلومم چون معتقدم همونطور که میشه یه دفه یه زندگی فرو بریزه، میشه همونطور هم یه دفه چنان ساخته بشه که انگار نه انگار روزی این مسائل وجود داشته.

خوشحالم که این محله انقدر برام صمیمی و خودمونی شده که تونستم شخصیترین مسائل زندگیمو اینجا بنویسم.

یادمه تو یه فیلمی یه دیالوگ بود که میگفت اگر زیاد توهین بشنوی بهش عادت میکنی. اگر زیاد درد بکشی بهش عادت میکنی. اگر زیاد شکست بخوری به شکست عادت میکنی. شاید من هم به شکست عادت کردم که انقدر پوستم کلفت شده. مشکلات مادی زندگیم، زندگی عاطفی و معنویم رو هم بینصیب نذاشته. از اختلافات خانوادگی بگیرید تا ارتباطات شخصی خودم. به هر حال دنیاست و بالا و پایینهاش. دیگه رها کردم خودش هر کاری میخواد بکنه. اگر خواست درست میشه اگر هم نخواست بالاخره یه روز تموم میشه. آخرش قراره هممون زیر یه تپه خاک بخوابیم. چه منی که با این همه مشکل دارم زندگی میکنم، چه اونی که با پول ما داره خوش میگذرونه، چه اونی که آبرومنده، چه اونی که یه منبع تمام نشدنی فساده. مشکلات من بهم یاد داد که تو زندگی نباید خیلی عاشق شد. نباید خیلی دوست داشت. نباید خیلی وابسته شد. چه به پول، چه به جنس مخالف، چه به دوست. باید منتظر از دست دادن هر چیز یا هر کس در هر لحظه ای باشی. حتی اگر اون کس برای پایبندیش به تو تمام وجودش رو گذاشته باشه. باید بدونی که هر کس ظرفیتی داره که وقتی پر شد، دیگه پر شده و وقتی هم پر بشه، شاید دیگه خدا هم نتونه اون رو کنارت نگه داره.

خب دیگه از منبر میام پایین. با همه ی این اوصاف، نگران نباشید. نمیگم حالم خوبه. ولی حد اقل تو مراقبتهای ویژه نیستم.

مواظب خودتون و خوبیهاتون باشید.
بدرود.