سلام. گاهی وقت ها آدم باید بنویسه که یادش نره چه تلخی ها و شیرینی هایی توی زندگیش بوده، مزمزه کرده و شاید تف کرده بیرون یا جذب کرده تو. همینه که مجتبی که آلزایمر خفیف داره، نوشتن بهش حتما واجب میشه. البته من چون دیر وقت از سر کار بر می گردم، نمیتونم یا حوصله ندارم کلی وقت بگذارم و کامل روز هام رو بنویسم، اینه که به مختصر نویسی بسنده می کنم. شاید که رستگار بشوم. خخخ

من از بچگی عادت داشتم با معلم هام برم بیرون و هنوز این عادت خوب رو دارم. کلا دانش‌آموزی که با معلم های خوبش در ارتباط باشه و بیرون از کلاس با معلم هاش نشست و برخاست داشته باشه، کلی از بقیه ی دوستاش جلو‌تره و کلی به اطلاعات و تجربه هاش اضافه میشه. پنجشنبه، پنج فروردین، با یکی از معلم هاییم که به شدت توی زندگیم تأثیرگذار بود، زدیم به قلب جاده ی خوش گذرونی، دور همی و گفت و شنود! خوب بید. واقعا خوب بید. من که خعلی از این بیرون رفتن با معلمم لذت بردم. درسته که هر دوی ما نابینا بودیم، ولی خیلی بیشتر از اینکه با ی فرد بینایی که ممکن بود درکم نکنه برم بیرون، با معلم نابینام بهم خوش گذشت.

طبق قرار قبلی، توی میدون دروازه شیراز همو دیدیم و رفتیم 33 پل. ی نفر اصرار داشت با ما بیاد و کرایه ما رو حساب کنه و هر کاریش کردیم از خر شیطون پیاده نشد که نشد و مجبور شدیم علیرغم میل باطنی‌مون، قبول کنیم که حساب کنه. یعنی پولو داد راننده و ما رو توی عمل انجام شده قرار داد. 33 پل هم که رسیدیم، اصرار داشت ی جایی که خودش نقشه داشت و فکر می کرد واسه ما جای خوبی هست، ما رو ببره و بنشونه روی ی نیمکت توی سایه. اینطوری، اگه قبول می کردیم و این بار هم تسلیمش می شدیم، بعد که اون می رفت، نمیتونستیم دستشویی، آب‌خوری و جا های دیگه رو خودمون پیدا کنیم چون نمیدونستیم اون بابا ما رو کجا نشونده بوده. این شد که این دفعه به هیچ وجه تسلیمش نشدم و به اصرار، رفتم همون جایی که خودم می خواستم نشستیم. جایی که مورد نظر من بود و نشستیم، قبلا با موبایلم روی نقشه های ماهواره ای، علامت گذاشته بودم و زودی پیداش کردیم، استراتژیک بود. هم به دستشویی نزدیک بود، هم به شیر آب، هم به پارک، هم به دکۀ  خوراکی فروشی و هم به پل 33 پل. اینجا رو واسه این بلد بودم که شبگردی و 33 پل گردی دو سالی هست که کارم شده.

دستش درد نکنه. معلمم زحمت همه چی رو کشیده بود. از آجیل های بالا شهری که پر از مغزه بادام هندی و پسته بود بگیر تا میوه های شیرین و با کیفیت و خواستنی. همه چی با خودش آورده بود.

کمی که خوردیم و خندیدیم، ناگهان تصمیم گرفتیم بریم خیابان سپه. اونجا هم من میتونستم پول نو از دلال های پول فروش واسه عیدی دادن به بچه های فامیل و نیز به کودکان کار بخرم و هم معلمم میتونست لوازم جانبی کفش بخره. هیچی. بلند نشده بودیم که یی هو یکی از دوستان وضع توپ از نظر مالی رو به همراه ی دکتر گوش و حلق و بینی که همراهش بود دیدیم. ملاقات تصادفی ما اونجا همان و دعوت شدن به یک مهمانی خانوادگی توی رستوران با کلاس شهرزاد هم همان. همون رستوران که همه چی توش به شدت گرونه و کیفیت غذا هاش عالیه! همون که میگوش با مخلفات، پرسی پنجاه تومان کمتر نیست.

برادرزاده ی آقای دکتر، تمام خانواده و فامیل های درجه یک رو به یک مهمانی ناهار توی رستوران شهرزاد دعوت کرده بود و لطف کرد ما رو هم دعوت کرد که هرچی ما اصرار کردیم که نخیر و مهمانی خانوادگی هستش و ما نباشیم بهتر هستش، ایشون اصرار داشت که شما هم حالا از خانواده ی من هستید و پس باید توی مهمانی باشید. خلاصه که حدود 110 نفر می شدیم و تابلویی زدند جلوی رستوران که: “رزرو شده است.” و معنیش این بود که هیچ فرد غریبه ای نمیتونست اون روز ظهر رو از شهرزاد استفاده کنه. غذای خاصی تدارک ندیده بودند، انتخاب غذا به اختیار مهمان ها و منو باز بود و هرچی بگی برای خوردن در دسترس بود. من که چشمو گوشم از غذا و میوه های عالی توی این چند ساله پر شده ولی در کل لذتبخش بود. انواع ته‌چین، بادمجان، دسر ها، سالاد ها، نوشیدنی ها، کباب های کوبیده، جوجه، برگ، ماهی، و ی کلی چیز دیگه که دیدیم و ندیدیم و خوردیم و نخوردیم. شیرینی و گز و چایی و میوه قبل و بعد از صرف ناهار هم بود و کلا بیشتر از غذا ها، این حرف زدن ها و آشنایی من با یکی دو جین دکتر و مهندس بود که بیشتر سر ذوقم آورد.

جاتون خالی که خیلی خوش گذشت به ما. خلاصه. بعد از این قضیه، تصمیم گرفتیم بریم پاساژ میهن که ادکلن بلک افغان تقلبی که بهم به قیمت 350 هزار تومان روز قبلش انداخته بودند رو پس بدیم و پول منو پس بگیریم که این کار رو هم کردیم. بعدشم منو معلمم از هم جدا شدیم و من توی شهر، برای خرید پول نو، به علت ترافیکی که بود، مجبور شدم به جای سوار شدن در تاکسی هایی که موجود نبودند، 45 دقیقه تا خیابان سپه پیاده راه برم. بعدشم که پول نو خریدم، بیست دقیقه تا خیابان آماده‌گاه پیاده رفتم که ادکلن خوب بخرم که مدیر یکی از هتل های معروف اصفهان رو دیدم و درد دل کردم پیشش. گفتم هیچ کجا نیست که پرفیوم واقعی بفروشه و همه تقلب فروش هستند. اون مدیر هتل، منو برد کنار مجتمعی که کتاب می فروشند توی آماده‌گاه و در فروشگاه عطر پرتو، نسخه ی اصلی از ادکلن کلینیک آروماتیک 45 میل به قیمت 170 هزار تومان از آقای پرتو خریدم و خیلی از خریدم خوشحالم. پرتو، جایی هست که نمیتونی همه ی ادکلن ها رو راحت تست کنی، نمیتونی تخفیف بگیری و چونه بزنی و نمیتونی واسه فروشنده ناز کنی. البته، ی خوبی که اینجا داره اینه که ادکلن های اصل رو با قیمت ارزانتر از بیشتر فروشگاه های دیگه که کیفیت‌شون معلوم نیست می خری. پرتو یعنی انتخاب کن، اسم بگو، چونه نزن و اصل بخر.

خب دیگه. همین. هیچی، سعی نکردم این نوشته خوشگل یا فانتزی باشه. وقت نگذاشتم که نوشته رو خوشگلش کنم. فقط خواستم بنویسم که یادم نره پنجشنبه پنج فروردین 95 رو چگونه گذراندم.