سلام به بچه محل های عزیزتر از غریبه! چی بگم، چی بگم! حرفمو با کی بگم! با شما؟ با شما؟

خعلی دلم واستون تنگولیده شدییید! در حدی که همو بغل کنیم، ماچ کنیم و بگیریم همو سفت فشااااااار بدیم! البته فعلا برای عدم هرجو مرج و رعایت قوانین جمهوری اسلامی و شعونات اسلامی، خانوم ها اون طرف پرده، آقایون این طرف پرده.

حالا،

اون طرف پرده، صد دانه خانوم، دسته به دسته!

این طرف پرده، صد دانه آقا، دسته به دسته!

همه

با نظمو ترتیب، یک جا نشسته.

دیگه “یک جا نشسته” بسه. پاشید سفت از خجالت هم دیگه در بیایید، منم این وسط مسط ها له کردید، کردید! چی کارتون کنم دیگه! دستو رو بوسی بربری و وحشیانه همینا رو هم داره دیگه! هوی بچه، پاتو از رو گوش بغل دستیت بردار، گناه داره خو! هی تو. هوی. آره! با خودتم. انگشت دوستتو که از دماغت رد شده از چشمت زده بیرون، با احتیاط خارج کن چشمو دماغت عفونت نکنه. در ضمن، انگشت دوستت مال بازی نیست، برای فرو رفتن یواشکی توی سطل ماست و لذت بردن از چربی شیرینش ساخته شده نه چشم جناب عالی! دیگه تکرار نشه! شما! آهای خانوم. شما به چه اجازه ای روسری های خانوم ها رو توی این هیریویری برداشتی گره زدی به هم؟ حالا ملت چطور روسری خودشونو پیدا کنند؟ میدونی این کار چقدر وقت میگیره؟ آقا؟ صدا به صدا نمیرسه! این عطر اسمش چیه؟ این عطرو کی زده؟ یکی بده من بو کنم! این عطر مال کیه؟ کسی صدای منو میشنوفه؟ نع. معلومه که نع. تو مگه مریضی به جای عطر، عود می کنی تو دماغم؟ نکن! نمیخوام! اومدیم ی گزارش بدیم، چه گرفتاری شدیم ها! کی کاغذ های منو برداشته؟ شما؟ دوازده سالت بیشتر نیست قد ی غول دوازده هزار ساله شیطونی می کنی ها! کی بهت اجازه داده با کاغذ های گزارشات من برداری موشک درست کنی؟ خب حالا موشک درست کردی، به جهنم. دیگه چرا پرت میکنی به اینو اون؟ خب مث بچه ی آدم دستو رو بوسیتو بکن! یا خدا! نپاش، اون بَهبَه نیست! یکی جاشو با حشره‌کش تارو مار عوض کرده بود. نپاااااآآآآااااششش! جمعیت خفه شدند! یکی اینو از برق بکشه! تو چرا پریدی بغل من و داری تو گوشم آواز میخونی؟ خوب بیا پایین! جای بقیه هم بشه! اوه اوه. دوستتم که داره از اون یکی شونه ام بالا میره! خدا به داد برسه! میدونم دلت واسم تنگ شده! میدونم! ولی دلیل نمیشه اینقدر صورتتو رو صورتم فشار بدی که فک های هر دوی ما بشکنه که! مگه به شکسته‌بند بیمارستان بدهکاریم؟ ی گزارش اومدم بدم، ی اظهار دلتنگی قرار شد بکنیم، اینقدر همو ندیدیم که جنگ شد! ولوله شد! ای کاش دلم تنگ نمی شد! ای کااااآآآآاااااش! کممممکککک! خدایا، مثل فاجعه ی منا نشه! خدایا، یاری! این دست کی بود زیر پام له شد؟ باور کن من بی تقصیرم! مگه تو این شولوغی میشه سوزن انداخت؟ وای. عینک یکی از نیمه‌کور‌ها هم زیر پام شکست. پام! آخ. این شیشه ها رفت تو پام! یکی بیاد این شیشه ها رو بکشه، ولی قول بده معتاد و شیشه ای نشه. شهروز؟ چرا رو شونه ی عمو چشمه ایستادی؟ تو چرا داری این کبریتی ها رو می بندی به هم؟ عمو چشمه رو نترسونی ها! نگو که میخوای همه رو باهم آتیییش! وآاااآآااآآااآآاایییی! آتیش!

اوخ. چه خوب شد زنگ زدند 110 اومد این بساطو جمع کرد. راست میگند میگند پارتی خوب نیستا! حالا فهمیدم چرا! تو پارتی ها و مهمانی های اینجوری، همیشه سه چهار تا کشته و تلفات داریم! خدا رو شکر این دفعه کسی طوریش نشد! بابا من گفته بودم صد دانه آقا، نه هزار دانه! گفته بودم صد دانه خانوم، نه هزار دانه! چقدر ما گوشکنی ها زیادیم و من خبر نداشتم! هم این طرف پرده چند نفر حالشون بد شده هم اون طرف پرده. اصن غیر از پلیس، کار اورژانسم بیخودی زیاد کردیم! به جای اینکه به بیمار های حساس قلبی مغزی قندی شکری نمکی ترشی شوری شیرینی عسلی، تازه خیلی چیز های دیگه هم هستی برسند، دارند ما اکوار شاخ‌شکسته ی از خود بیخود رو به مریض‌خونه و کلانتری منتقل می کنند! کاش همه رو ببرند تیمارستان جون‌مون راحت بشه و تکلیف‌مون با خودمون مشخص! خخخ

از شوخی که بگذریم، عجیبه! خیلی عجیب و خوبه. یعنی عجیب نیست. واسه ما که خیلی بالا پایین رو تجربه کردیم شاید عجیب باشه. بچه ها، به جرأت میتونم بگم که در ماه گذشته یعنی ماه مارس، سایت ما حتی یک میلی ثانیه از دسترس خارج نشد و اگه نتونسته باشید در هر زمان در یک ماه گذشته سایت رو باز کنید، مشکل از اینترنت شما بوده. راستیاتش ی خدماتی هست که از جا های مختلف دنیا، سایت شما رو اگه ثبت نام کنید تحت نظر می گیرند و حواسشون هست به محض اینکه سایت شما حتی برای یک ثانیه از دسترس خارج بشه، برای شما هشدار می فرستند و شما رو آگاه می کنند.

میدونید حدود پنج سال میشه که این سایت کار می کنه و هر ماه، ی اتفاقاتی افتاده که در دسترس بودن ما بین 80 تا 99 درصد متغیر بوده. زمان هایی که پایگاه داده ی ما خراب شده، به ما حمله شده یا کامپیوتر مرکزی میزبان مشکل پیدا کرده، بسته به اینکه ما چه زمانی آگاه شدیم و چه زمانی واسه برطرف کردن مشکل اقدام کردیم و چقدر طول کشیده تا ما تونستیم اوضاع رو به حالت عادی برگردونیم، این زمان خارج بودن سایت از دسترس همگانی، کم و زیاد می شده. ماه گذشته، نه کامپیوتر مرکزی خراب شد، نه پایگاه داده ترکید، نه کسی کرم ریخت. همه ی این ها به خاطر تغییراتی هست که سه چهار ماهه روی سایت دادیم و سعی کردیم صفحه ی سایت جمع و جور باشه، تعداد نوشته ها و کامنت های صفحه و زلم زیمبو های بیخودی به کمترین میزان خودش برسه و یک سری بهینه سازی که تا حد زیادی سرعت بارگیری محله رو هم چند ماهی هست بالا برده. تا ببینیم ماه های بعدی چی بشه.

به قول ترانه، دیگه خودتون میدونید چقدر دوستون دارم، لازم به گفتن نیست!

تا یک برنامه ی شاد و مفرح دیگه با عمو مجتبی، فعلا بای بای!