با سلام. تا به آنجا رسید صحبتِ ما که خانمم بِهِم میگفت, داوود جان, ما بچهمون خودتم میدونی که هُشیاره. و اگه این بابا بخواد بیاد
اینجا و این مسخره بازیها را در بیاره, یا چرت بزنه یا سرش مثلِ شیره ای ها بیاد پایین, یا هِی بدنشو بخارونه, یا هِی وراجیِ الکی بِکُنِه آخه یعنی چی؟ راستی داوود حرفِ دود اومد پیش, موقعی که میگفت من یک مویِ گندیدۀ تو را به صدتا دود نمیدم منظورش چه دودی هست؟ گفتم برو ول کُن حالا گفت, نگاه کُن با این مسخره بازیهایی که این بوا در آورد چه چیزی را میتونی از من پنهون کنی؟ گفتمش باباجان, ایشان رفته یکجا نشسته و چندتا دود گرفته گفت چه دودی؟ گفتمش آمو نمیدونم تریاک. یک وقت خانمم مثلِ فنر پرید بالا و گفت تریاک؟ تریاک کجا بوده؟ گفتم ولمون کُن بابا چِمیدونم خونۀ یکی از دوستاش. سهراب. گفت, این نامرد نمیدونه که موقعیتِ این بدبخت, با افرادِ دیگه, فرق داره؟داوود جون اون بدبختم مثلِ تو نابیناست. تو باید فقط به دادش برسی. گفتمش, چیکارش کنم؟ وقتی میگم نکن دماغمو با مشت پر از خون میکُنه,گفت مگه نگفتی با هم کشتی گرفتیم؟ راستی موقعی که ف. میخواست بِره, دمِ در, بهش گفتم, ف. مگه قرار نبود تو دیگه نری بکشی؟ بازم رفتی خونۀ سهراب؟ مگه نگفت دیگه اینجا نَیا؟ گفت چند بار رفتم خونه اش, و لی کم محلی میکرد. تا اینکه فکری به سرَم زد, میرفتم از بچه ها پول قرض میکردم, و میرفتم اونجایی که سهراب جنس میخرید, چیز میخریدم و به خونۀ سهراب میرفتم و میکشیدم. گفتمش بهبَه خوب نمیگی یه وقت خونِهِ طرف, زیرِ نظر باشه اون وقت بگیرندت؟ خوب, سهراب زیادیِ جنستو بهت میداد برایِ دفعۀ بعد, که میرفتی بکشی؟ ف گفت نه بابا همِهشو اگه مهمون گیرش میآمد, به مهمونهاش میگفت, بیایید که خدا رسانید. گفتمش خوب حدِ اقل اول به تو میدادند که بکشی؟ ف. گفت, نه بابا باید نیم ساعت یک ساعت, باید مینشستم وقتی همه شارژ میشدند, تَه مانده اش به ما میرسید. وقتی هم مهمون نداشت بقیهش را برایِ خودش بر میداشت. گفتمش, تا به حال, باهاش هم گفتی به من زودتر بده من برم به کارم برسم؟ گفت آره, یک دفعه بهش گفتم سهراب جون من امروز, شیفتِ بعد از ظهرِ کاریَم هست, اگه میشه منو زود تر راه بینداز. گفت چته بابا میبینی کار دارم حالا صبر بده گفتم سهراب پس من برم, کار دارم. سهراب بِهِم گفت اگه خیلی ناراحتی اینجا نیا. اکبر جون پاشو محض خدا یک چند تا دودی بیشتر نمیکشه بکن دهنش. از اون موقع به بعد یک فکرِ دیگه کردم, گور پدر سهراب, میرم میخرم هر دفعه یه کمی از اون را با چای میخورم. تازه جوابِ مادرمو هم باید میدادم. گفتمش مگه مادرت چی میگفت؟ گفت مادرم میگفت کجا بودی اون وقت تا حالا؟ بهش میگفتم رفتم مراسم ختم یا دعا, تازه باید علاوه بر پولِ تریاک, یه پولی دیگه هم قرض میکردم و به مادرم بابت ختمِ نرفته میدادم. واقعا آنچنان کفرم بالا اومده بود که یک پشت گردنی به ف. زدم پرید از جاش بالا, گفت لامسب چرا میزنی؟ مگه چه کار کردم؟ گفتم پَست فطرت, چه کارِ دیگِه باید بکنی؟ اول این که بچه ها قیمت یک مثقال تریاک, 10 15 سالِ پیش, ف. میگفت 5 6 هزار تومان, بود. 5 6000 تومان هم باید به مادرش میداد, این میشه 12 تومان. این یک جاش, بعد باید میرفت از تریاک فروش میخرید که اگه زیر نظر بود روزگارش سیاه بود. جهتِ دیگرش, چقدر باید علافی بکشه تا خونه را پیدا کنه, چقدر باید علافی بکشه تا حرفها قهقهه هاشون, نگاه کردن به فیلمهایِ تلویزیون هاشون, تموم بشه تا صدقه سرِ این کارها, محذِ رضایِ خدا چند دود باهاش بدهند. بچه ها واقعا به نظرِ شما می ارزد؟ بعد هم حرف هایِ پشت سرش از مردم, و هزاران حرف و حدیثو چی کُنه؟ حالا هم جنابِ حاجی آقا, به نظرِ خودش یه فکرِ بکری کرده که با چای, هر دفعه مقداری از اون را بخوره. گل بود, به سبزه هم آراسته شد. گفتمش بیچاره این کار که اوجِ روزگار سیاهی هست. پناه بر خدا گرچه این دو مقوله بد هست, اما میانِ بد و بد ترین باز صد رحمت به بد. عزیزان تا اینجایِ قضیه را داشته باشید تا بعد. خدا یار و یاورتان. موفق باشید.