سلام به همه.
من پرسپولیس فکری دارم خخخ.
استقلال کیه دیگه نمیشناسمش خخخ.

من به نظرم خیلی موفق نبودم. اعتراف میکنم در گذشته فرصتهای خوبی رو از دست دادم. البته فقط خودم مقصر نبودم. یه سری افراد و عوامل دیگه هم مؤثر بودن. ولی به هر حال من مثلاً میتونستم یه پیانیست و آهنگساز بزرگ بشم که نشدم. میتونستم یه اسم بزرگ تو صنایع دستی باشم که نیستم. و خیلی چیزای دیگه.

خود رأی بودن با استقلال فکری داشتن فرق میکنه. خود رأی باشی هم خودت ضرر میکنی و هم به دیگران ضرر میزنی. ولی کسی که استقلال فکری داشته باشه، میتونه با گرفتن مشورت دیگران تصمیم درست بگیره. اون طرفشم هست و کسایی هستن که همه چیز رو از دیگران نظرخواهی میکنن و هیچ نظری از خودشون ندارن.
من سعی کردم این تعادل رو برقرار کنم. شاید تا قبل از این که مدیر اینجا بشم خیلی موفق نبودم.
ولی احساس میکنم کمی وضعم بهتر شده.

مامان روشی عیدی بهم چی میدی؟
زود باش کادوی منو بدههههه.

روشنک و نازنین.
واقعاً الآن کارم خیلی سخته.
من توی نوجوانی و توی کودکی و هشت سالگی پیانو رو شروع کردم و خیلی زود تو دوازده سالگی متوقف شد. ولی الآن اگر بخوام ادامه بدم نه انرژی اون موقع رو دارم و نه آزادی فکریش رو. من الآن باید به فکر یه لقمه نون باشم و این که چه طور باری از دوش خانوادم بردارم. شاید بگید اگر موفق بشم خودش این مشکلاتم حل میکنه. ولی همین موفقیت قراره سالها طول بکشه و وقتی به جایی میرسم سی و چند سالم شده و دیگه شاید برای خیلی چیزها دیر شده باشه.
اون شور و شوق نوجوانی دیگه وجود نداره که با کله ی داغ برم سراغ موفقیتها.

یادش به خیر پارسال روز پدر اردوی نجفآباد بودیم. اونجا یکی یه لنگه جوراب با نقشه ی شیطانی پریسیما و پریسا و بانو گرفتیم که آخرش من لنگه جورابمو دادم به امیر که مال اون جفت بشه. فقط موندیم چرا آخرش حسین آگاهی بدبخت یه لنگه گیرش اومد و اون یکی لنگش پیدا نشد خخخ.
من برم شام بیام.

باز که اینجا خلوته!
ای بابااااااااا!

میگم خداییش یه چیزی بپرسم آیا؟
خداییش با من خصومت دارید آیا؟
من شروع شب نشینی رو آوردم پنجشنبه که کامنتا زیاد باشه که یکشنبه ها بتونیم کامنتو از اول صفحه شروع کنیم. باز کامنتا رو دارید کم میفرستید. خداییش بیایید با هم حرف بزنیم سوء تفاهمها رو حل کنیم چرا اینطوری میکنید خب خخخ.

رهگذر خندیدی هاااان؟
بیا این کتاب حقوقی رو بخون تا حالت جا بیاد.

رهگذر شنیدی فیلتر ماشین گرون شده آیا؟ خخخ.

بچه ها خداییش پریسیما کجا رفت آیا؟
شبایی که خونه نبود بیشتر حضورش رو حس میکردیم خخخ.

رهگذر یعنی روز پدر به بابات گفتی بیا ظرف بشور ایاااااا؟

نازنین یعنی این تعهد کاری رو مجتبی هم نداره. وسط شب نشینی رفتی پست منتشر کردیییییی خخخ.

پریسیما سوووووسک.
روشنک من با مامانم همچین کاری رو میکنم آیا؟
یعنی من انقدر نامردم آیا؟

ببین دوباره باز هم، غزل تمام میشود،
و باز هم نگفته ای، اسیرِ کام میشود.
ببین که شهر شورشِ نگفته های یاغی ام،
به یک نگاهِ یورش تو قتل عام میشود.
تو بر کدام قله ای، که شعر بیمهار من،
به پیشگاه شوکتت، خموشو رام میشود.
غزل غزال جنگل تغزلی که پیش تو،
غزل غزال گویشم، خموشو رام میشود.
ببین دوباره انتها و باز هم نگفته ها،
چرا همیشه شعر من، چنین تمام میشود.

سارای خداییش شب نشینی نباشه ساعت ۹ تا یک شب میری پارک میشینی جدول حل میکنی آیاااااا؟
خدایاااا صبر بده خخخ.

این شعر رو مانی رهنما تو آخرین برنامه ی لحظه های خودمونی که مهمونمون بود دکلمه کرد.

پریسیما واقعاً که. یعنی من نیام؟ دوستی هم دوستیهای قدیم.

پریسیما به بابات بگو من مستشارم کاریت نداره خخخ.
منم میاااااااام.

بچه ها سارای فکر کنم یه چیزی مصرف کرده خخخ.
ببین خودت گفتی شب نشینی بعدی رو میزنیهااااا!
امشب هم حضور پرشور داشتی راحت بخواب خخخ.

خب بچه ها پس قرار شد بریم زنجان. من میرم شما هم پشت سر من بیایید خخخ.

سایت مشکلی نداره منم سرعتم خیلی خوبه.
مشکل از نت خودتونه.
من دیگه برم درو ببندم.
مواظب خودتون و خوبیهاتون باشید.
شبتون به خیر.
بدرود.

سارای شب نشینی پنجشنبه شب رو قرار شده بزنیها! زیرش نزنی که عصبانی میشمااااا خخخ.
مامان روشی تو جوون موندی. مگه نمیشه آدم مامان جوون داشته باشه. فقط یه کم باید غیرتیتر باشم خخخ.
بچه ها فکر کنم خیلی خوب نباشه که پیامرسان کسی باشیم.
هرکی دلش واستون تنگ شده، اگر واقعاً دلش تنگ شده باشه خودش میاد و باهاتون حرف میزنه. نیازی به پیغام پسغام دادن نیست. پس خیلی این پیامهای از راه دور که دلم تنگ شده و این چیزها رو جدی نگیرید چون معلوم نیست واقعی باشه یا نه.

بچه ها امروز دوباره یه عده یا یه نفر زدن رمز دوم کارت محمود رو سوزوندن.
واقعاً نمیدونم انقدر یه انسان میتونه کثیف باشه که با این که میدونه همنوعش چه سختیهایی ممکنه بکشه تا یه رمز دوم جدید برای کارتش بگیره بازم این کار مزخرف رو انجام میده؟
یه نفر دیگه هم که چند روز پیش تو یکی از پستها اعتراض به انتشار اون پست با ادبیات زننده ای کرده بود و من کامنتهاش رو حذف کرده بودم، رفته هرچی فایل توی قفسه داشته پاک کرده و تمام پستهاش الآن بدون لینک دانلود هستن.
کاش کمی ظرفیتمون بیشتر بود. کاش یه کم رفتارمون به سنمون بیشتر میخورد.
کاش خیلی چیزهای دیگه.

نازنین امشب گیر دادی به علایق غذایی ملتاااا خخخ.
من میوه جات خیلی دوست دارم. چه خشکش، چه تازش.
کلاً خیلی چیزی نیست که دوست نداشته باشم.

مامان روشی من پیامرسان محمود نیستم. محمود امروز بهم زنگ زد گفت این اتفاق افتاده و ازم خواست که شماره کارتشو از تو پستش بردارم تا دیگه این مشکل براش تکرار نشه.
این خیلی فرق میکنه با این که تو هر شب نشینی یه نفر میاد میگه فلانی گفته دلم براتون تنگ شده. خب اگر دلش تنگ شده بیاد. کی جلوشو گرفته؟
قرار نیست هر دفعه ما بدونیم که یه نفر دلش برامون تنگ شده بدون این که هیچ نشانه ای از دلتنگی ایشون ببینیم.

بچه ها میدونید چرا من انقدر ناراحتم؟
به خاطر این که میبینم مجتبی چند ماه روی یه پستش کار کرد و زحمت کشید، بعد خیلی راحت تو یه سایت دیگه نتیجه ی زحمتش رو به نام خودشون زدن و ادعا کردن که کار خودشونه. بعد همونایی که دلشون واسه اینجا تنگ شده رفتن تو سایت اونا و دست دوستی به کسایی دادن که مسلکشون دزدیه. اونم از کسی که چهار سال به گردنشون حق داره. کسی که ایشون ادعا میکنه باعث شد به زندگی برگرده.
من ناراحتم و این دلتنگیها رو به هیچ وجه باور نمیکنم.
چون نمیشه شریک دزدها بود و خود رو دلتنگ غافله نشون داد.

نازنین مطمئن باش من کوچکترین اثر پشیمانی رو در کسی ببینم کوتاه میام.
منتها مشکل اینه که ما هیچ وقت یاد نگرفتیم غرورمون رو نادیده بگیریم و شهامت پذیرفتن اشتباهاتمون رو نداریم. بدتر برای این که خودمون رو محق نشون بدیم کارهای بدتر از قبل رو هم انجام میدیم.

من فقط سربسته برای کسایی که کنجکاو شدن بگم که یکی از مدیران یکی از سایتهای نابینایی، برترین پست سال نود و چهار محله رو تو روز روشن تو سایتش به نام خودش منتشر کرد و کلی هم ازش تعریف و تمجید کردن که چه لطف بزرگی به نابینایان کرده.
نمیخوام بیشتر بازش کنم.

بچه ها شما هیچ کدوم جای ما نیستید.
دیدن پشت پرده ها و سکوت کردن و صبور بودن خیلی سخته.
آرزو شده برام که مثل شما یه کاربر باشم و مثل اون اولا که اومدم گوشکن از خیلی چیزها بیخبر باشم ولی حیف که دیگه افتادم تو راهی که بازگشت نداره.

شب نشینی امشب هم اینطوری شد.
همیشه نباید گفت و خندید تا سبک شد.
یه وقتایی باید گفت و گفت و درددل کرد تا آرامش پیدا کرد.

من سر قلیون خون میریزمااا خخخ.
الآن نازنین میپرسه چرا خخخ.