با سلام بر همهِ عزیزان.
قبل از ادامه ماجرا, به یک سوال که عزیزان پرسیده بودند باید پاسخ دهم. سوال این است که مگه ف. آیا مشکلی داشته. که به دنبال
ِ مواد میرفته؟ در جواب باید گفت, ف. مشکل نداشت. درسشو که خونده بود, به کمکِ خدا, و با سعی و ارادهِ خودش,به سرِ کار رفته بود.ولی امان, امان از مخدر ها. بچه ها واقعً یه چیز میگم, یه چیز میفهمید. واقعیت کجا و صحبت کجا.
کسی که حتی مزهِ این جُرسومِهِ گند,در زیرِ دندانش, مزه کند, وای که برای بدبخت کردنِ خود چه گند کاری ها که میکند. به خدا برای ِعتیادشون,ناموسِ خود را حاذرند, بدهند. خیلی از این بی شرف ها را میشناسم که این چنین کار ها را کرده و میکنند. ف. هم به خاطرِ لذت و سر خوشیِ اولیه تریاک, و به خاطرِ بیدار کردنِ حسِ ترحم سهراب و مهمونش, وقتی داد و بیداد های منو دید, مشکلات را بهانه و شروع به گریه کردن کرد.وگرنه با وجودِ ارتباط تنگاتنگِ من و او و با دانستنِ من که او هیچ مشکلی ندارد,و اعترافِ خودش که بعدً میگویم, تمامِ این الم شنگه ها برای گرفتنِ یک دودِ زهرِماری بود. و بس.
حال بریم سر اصلِ مطلبِ خودمون.تا اونجا گفتیم که سهراب و رفیقش ف.را برای آمدن به آنجا, نهی کردند. و هرچه ف. پا فشاری کرد, یک دود هم نصیبش نشد. و با چهرهِ عبوس خداحافظی کردیم. سوارِ ماشین که شدیم به او گفتم, آخه لا مذهب تو چه مشکلی داشتی که اینجور برای یک دود حیثیتِ خودتو باید خورد کنی؟ فرقِ این کار با تکدی گری چیه؟ ف. با قیافهِ بر افروخته گفت فعلً خفه شو تا برسیم خونه, سنگهامونو باهم وا می کَنیم. منم گفتم همه پلها را پشت سرِ خود خراب نکن. من درسته که قیمِ تو نیستم ولی حقِ رفاقت با تو را که دارم. و دلم برات میسوزه, نمیتونم ببینم توی چاه می افتی.
تا رسیدن به خونه ساکت بودیم. به خونِهِ ما رسیدیم و من یه چای برای ف. ریختم. ف. گفت, ما اگه رفاقتِ با تو را نخاهیم, باید چه کسی رو ببینیم؟ گفتم مگه میتونی رفیق با من نباشی میزنم توی گوشت که بگی آخ. ف. گفت من نه حساب شوخی با تو را دارم, نه مشکلی تویِ زندگی دارم. من دنبالِ سرگرمی بودم که واقعً گیرم آمد. گفتم خاک بر سرت, این واقعً سرگرمِیه؟ گفت به تو مربوط نیست. اگه ما یه روز معتاد شدیم, و اومدیم خونه تو با تیپا بیَندازمون بیرون. این تن, این تن برایِ اعتیاد درست نشده این تن ذِدِ ضربه هست. گفتم این تن برایِ اعتیاد نیست, ما خرابش میکنیم. گفت مرتیکه به تو چه که فضولی توی کارِ من میکنی, گفتم فعلً خوب کبکت خروس میخونه یعنی ارزشِ یک دوتا دود از رفاقتِ با من بهتر و بیشتر شد؟ گفت, تازه فهمیدی؟ و با مشت به دماغم کوبید. دماغم چنان خون میریخت که صدایِ ریختنشو خودش فهمید. باهاش گفتم گُمشو برو بیرون تا تِکِه تِکِهت نکردم, اصلً توی این دنیا رفاقت دیگه معنا نداره. حیف که مهمونم بودی منم کوچکش نبودم مقابلِ به مثل کنم. بابا به من چه مردم هر کار میخاهند بکنند. مگه من فضولم؟ وقتی ارزشِ دوتا دود بیشتر از رفاقت یک عمر میشِه باید این دوستی ها رو توی دست شویی ریخت. در همین, لحظات بود که خانمم از بیرون, درِ کوچه را باز کرده و به خانه آمد عزیزان, تا اینجای قذیِه را داشته باشید, تا چند روزِ دیگه مزاحم اوقاتتون خواهم شد. موفق باشید.