بهترین روزهای زندگی:
بهترین روزهای زندگی وقتی فرا میرسد که روزهای سختی را پشت سر گذاشته باشی.
روزهایی که در تنگنا به سر میبری. خانه به خانه میروی تا خانه ای را بیابی. روزهایی را هم که به دنبال خانه نمیروی، در میان اسبابی که ذره ذره بسته بندی میکنی، مینشینی و گزارشهای مدرسه را مینویسی. در همین اوقات دوستانی از تو میخواهند که برایشان شعر بخوانی، آهنگی را بر دکلمه ای تنظیم کنی، پای حرفهای شان بنشینی، به دیدارشان بروی و… و تو به هیچ یک، نه نمیگویی.
پرنده ها  و قیل و قالهای شان هم که جای خود دارند. آنقدر دانه میخری که در این گیر و دار از یاد نروند و بی آب و دانه نمانند. بیشتر اوقاتت در بنگاهها و سایتهای مربوط به اجاره واحدهای مسکونی به سر میروند. پای معامله ای بروی و صاحب خانه بگوید که با خانمها معامله نمیکند و تو غمگین به خانه برگردی.
خانه دیگری پیدا شود و درست، لحظاتی پیش از رسیدن تو، به اجاره برود. و تو باز،
از خورد و خوراک و آن آشپزیهای لذت بخش هم دیگر خبر چندانی نباشد.

زمان معکوس شده باشد؛ ده روز دیگر صاحب خانه میآید تا اسباب زندگیش را در خانه اش بگستراند. نه روز، هشت روز، و تو در میان کارتونها نشسته باشی و انتظار فردا را بکشی که ساعت نه صبح معامله انجام شود تا در اولین فرصت اسباب کشی کنی. در همین هنگام از بنگاه تماس بگیرند و بگویند که صاحب خانه جدید، عذرخواهی کرده اند و گفته اند که از اجاره خانه شان منصرف شده اند؛ و تو دستهایت را به آسمان بگشایی و تنها از او مدد بخواهی جمعه روزی باشد و هوا لبریز از عطر خاک باران خورده. گویی باران، پل بسته باشد میان آسمان و دستهای درمانده تو. در همان لحظه، دوستی بگوید دقایقی پیش، در سایت، خانه ای را برای اجاره معرفی کرده اند؛ خانه ای در بهترین منطقه شهر؛ خدایا! مگر من توان پرداخت بهایش را خواهم داشت؟ اما نه. این فکر هم از سرم نگذشت. به راستی که سپرده بودم به دستهای توانایش. من، تا خود او، پل بسته بودم. پلی از جنس باران. جمعه روزی بود؛ سر ظهر؛ اما درهای آن بنگاه، به روی من گشوده بود. گویی به پرواز در آمده بودم. خانه را دیدم. پسندیدم. معیارهای من و صاحب خانه برای رهن یا اجاره با هم تفاوت داشت. با این حال اعلام کردم که فردا با شخصی که به او وکالت چنین معاملاتی را میدهم، باز میگردم.
بعد، آن شخص بگوید که به هیچ عنوان سر میز معامله حاضر نخواهد شد؛ چرا که صاحب خانه اجاره میخواهد و تو قادر به پرداخت آن نمیباشی. سپس، او هم نرم شود؛ بیاید؛ و تو ببینی که صاحب خانه هم با معیارهای تو کنار آمده است و خانه را همانطور که تو میخواهی، رهن کنی. وقتی در خیابان کنار در ورودی خانه، خانم صاحب خانه، کلید را در میان دستهایت میگذارد، رو به آسمان کنی تا اشکهای حلقه زده در چشمهایت فرو نریزند.
و بهترین روزهای زندگی دوباره به سراغ تو بیایند و با ذرات نور آفتاب شرقی، صبحگاهان، از میان شاخ و برگ درختان، در میان آشپزخانه، به تو سلام کنند.