این پست با توجه به تیترش باید علمی باشه. یعنی خودمونیش حال نمیده. حد اقل خیلی ها این تیریپی فکر می کنند. من که از اولش هم که این سایتو راه انداختم، رسمی بودنی که خیلیا اصرار داشتند رو به پوشک پسر نداشتم هم نگرفتم. اینه که نه یاد گرفتم و نه خواهم گرفت که رسمی باشم یا ی چیزو سر جای خودش بگم یا بنویسم. اصن چه معنی داره ما فکر کنیم سر جای هر چیزو بلدیم و مفهوم مزخرفی به اسم نظمو بسازیم؟ هرتی پرتی زندگی کردن چشه که نظم می سازیم؟ اصن کلا قانون سایتو هم نقض کردما! مثلا یعنی به اصطلاح خیر سرم راهبرم. راهبری که هیچ کاری نمیکنه. و نه که نخواد، در واقع حسش نیست! خخخ

به هر حال صغری کبری چیدم آخه فصلشه شمام برید بچینید. بعد دیگه به جاش اصغر اکبر در مییاد اونا زیاد جالبو چیدنی نیستنا، گفته باشم!

نهایتا اینکه همه اینا رو نوشتم که یکی از قوانین سایت که میگه ی پست نباید در حد یکی دو خط باشه رعایت شده باشه.

سر تا ته پستم همون تیترش بود.

یعنی آیا میشه دو عدد نرم افزار که از گیرنده ی مسیر یاب جی پی اس استفاده می کنند رو همزمان با هم روی گوشی اجرا کرد؟ بعله. میشه.

مثلا من نزدیک یاب رو با get there با هم استفاده می کنم. اصلا خنده‌دارش اینجاست که خوب که فکر می کنم می بینم ی همچین پستی ی بار دیگه هم تکراری داده بودم. و خب حالا که دیگه نوشتم حیفه منتشرش نکنم.

جونم واستون بگه اونقدر مغزم ارور می زنه که حس و حال هیچ کاری رو ندارم.

تلفن ملت رو ده تا در میون جواب میدم.

به هیچ کاری اهمیت نمیدم.

هیچی و هیشکی واسم مهم نیست.

هیچ تمایلی هم ندارم که تلاش کنم از این حالت بیرون بیام.

ی خل و چل به تمام معنا شدم که از سلامتیم بیزارم و عاشق بیماریمم.

شمام لذت ببرید از زندگی.

حرفایی که باید به مدیرا و روابط عمومی بزنم هم بلند بلند برخلاف چهارچوب و پنج‌چوب همینجا می زنم.

بچه ها از کاربر گرفته تا مدیر و معاون و دستک و دفتر دار:

اگه میخواید کمی اینجا پیشرفت کنه و مثل ی مرداب، مثل ی برکه، مثل ی گودال آب لجنی و راکد نشه، کاری که موفق ها کردند بکنید.

ببینید مثلا شبکه های ماهواره ای مثل منو تو، خودشون اول کاری محتوا نداشتند.

چندتا کار مهم کردند.

مثلا مستند های خارجی ها رو دوبله و به عنوان محتوای فارسی پخش کردند.

مثلا ایده های خارجکی ها رو گرفتند باهاش برنامه های ایرانکی ساختند.

مثلا به اونایی که خیلی حالیشون بود میدون دادند.

شمام همین سه تا کارو توی این گوشکن بکنید، واسه هفت پشت گذشته و آینده اش بسه.

دانش آموز ها رو بیارید توی میدون و تشویق‌شون کنید.

کسانی مثل مهدی نوروز بیگی، مهدی عابدی، محمدحسین قزل سفلا، علیرضا نصرتی، رومینا، سامان بهمنی، امیر محمد رمضانی، و بعدم برو تا جواد جمشیدیان و علی پنجه ای و حسین حیدری که دانش آموزند یا در حال دانشجو شدنند، محمود هژبری و مهرداد صفا و شادیار خدایاری و امثال این ها که خبره شدند، ی عالمه دانش آموز و دانشجو و دانش آموخته که مغزم یاری نکرد ننوشتم. اینا رو بیارید همکاری کنند. همین میثم امینی کلی میتونه ایده پرداز و مشاور و مجری خوبی باشه.

با مؤسسات و نشریات و آموزشگاه ها بنای همکاری بگذارید.

مجله ها و کارای خارجکی ها در زمینه نابینایان رو ترجمه کنید اینجا بگذارید.

با ایده های خارجکی ها برنامه های ایرانکی در خصوص نابینایان بسازید.

کلا فعالتر بشید.

البته خودم خبر دارم کنار گود نشستم میگم لنگش کن.

ولی خب من شخصا خطای داخلی دارم و معلوم نیست چی سرم بیاد.

اگه همه بخواید مثل من بهانه بیارید، خب راحت باشید، منم راحتم. همینجوری نوشتم سرگرم باشیم دور همی. کار خاصی نیاز نیست بکنید. راستیاتش خودم که کاری نمی کنم، قبول هم دارم که نباید انتظار داشته باشم حتما کسی کاری کنه. البته کار نکردن من و حال نداشتنم جلوی کسی رو نمیگیره و دلیل نمیشه کسی نتونه یا نخواد کاری کنه. اگه هدف پیشرفت همگانی باشه، حال داشتن یا نداشتن ی نفر نباید باقی رو استاپ کنه. نهایتا ذهنیاتم بود که اینجا نوشتم. اینجا پارتی های مجازی توپی داشت ی زمانی. میتونه دوباره زنده بشه. کنفرانس های خوبی داشت، میتونه دوباره باشه.

مثلا ببینید شهروز داره از خودش کلاس در میکنه، خب شمام دست به کار بشین!

همین دیگه. بی مقدمه تموم شد.

برید خونه هاتون.

در ضمن، دم در خونه ی منم فوتبال نکنید.

تازه جارو کرده بودم شسته بودم اینجا رو با گلو خاک یکی کردید.

عجب!