سلام دوستان
ساعت 1 بعد از ظهر روز یکشنبه بود که ساناز جون به من زنگ زد و گفت مژده مژده که خانم جوادیان اومدند اصفهان و عصر میخواند برند نمایشی را که تو یه پستی معرفی شده بود ببینند
منم با خوشحالی بهشون زنگ زدم و از طرف هردو دعوتشون کردم که عصر ساعت 7 بیاند خونه ی ما
وقتی ایشون اومدند کمی در کنار هم نشستیم.
ما یه زمین شوی چرخشی خریده بودیم که طرز کارش را بلد نبودیم.
خواهر خانم جوادیان با حوصله کار این دستگاه را به ما یاد دادند که باید ازشون تشکر کنیم.
علیرغم اصرار ما خواهرشون پیش ما نموندند.
خانم جوادیان زحمت کشیدند و برای ما یه شیشه قهوه ی فوری گُلد هدیه آوردند.
از توضیحاتی که دادند معلوم بود که اون را با وسواس تمام انتخاب کردند.
ما تصمیم گرفتیم که لحظات دلپذیر و شیرین هرچند کوتاه را باهم خلق کنیم
این بود که تصمیم گرفتیم باهم به رستوران رنگین غذا بریم
ما هم اولین باری بود که به این رستوران میرفتیم
و علت انتخاب این رستوران این بود که از طرف محل کار, بن خرید غذا داشتیم که تعدادی از رستوران ها در اون معرفی شده بودند ما هم تصمیم گرفتیم این رستوران را برای اولین بار با دوست بسیار عزیزمون تجربه کنیم.

القصه؛ ماشین خبر کردیم و راهی رستوران شدیم
توی راه از موضوعات مختلفی صحبت کردیم
من عصای چرخشی خودم را به خانم جوادیان نشون دادم اولش نمیخواستم نشون بدم چون گفتم دستشون کثیف میشه ولی از اونجایی که ایشون هم مثل من خیلی کنجکاو هستند و دوست دارند همه چیز را ببینند به من قول دادند که دستشون را قبل از خوردن غذا تمیز کنند بنابرین عصا را لمس کردند و فقط یک کلمه گفتند: جالبه! همین.
بخشی از صحبت های ما هم در مورد مناسب سازی بود که به رستوران رسیدیم
به کمک آقای راننده محل رستوران را تشخیص دادیم و از ماشین پیاده شدیم
سه نفری به صورت کتابی پشت سر هم قرار گرفتیم در حالی که من مسیر را با عصا پیدا میکردم وارد رستوران شدیم
سلام بلند بالایی کردیم و از کسی که به ما پاسخ داد تقاضا کردیم ما را به میز مناسبی که نزدیک کولر باشه, راهنمایی کنه.
هرچه جلو تر میرفتیم متوجه میشدیم که غیر از ما مشتری دیگه ای تو رستوران نیست و ما آزادیم که هر میزی را انتخاب کنیم ولی با راهنمایی اون مرد خوب و مهربون تونستیم پشت میز خنکی بشینیم
دنبال جایی میگشتم که عصا رو جاسازی کنم که ساناز جون منو متوجه دو طبقه بودن میز کرد که تا حالا اینطور میزی تو هیچ رستورانی ندیده بودیم. طبقه بالای میز از جنس شیشه بود و طبقه ی زیرین میز از جنس چوبی بود با نقش های برجسته.
یکی از پرسنل رستوران, به نام آقای معروفی, ضمن معرفی خودش پرسید چی میخورید؟ ما هم خواهش کردیم که منو را بخونه.
ما دو جوجه با استُخون و یه کباب برگ و یه برنج سفارش دادیم.
به همراه این غذا ها سه ماست موسیر زیتون پرورده دو دوغ و یه دِلِستِر خواستیم.
یه دفعه آقای معروفی گفت: راستی خورش ماست هم داریم که من گفتم بله بیارید که یه هو دیدم خانم جوادیان با تمام قدرت مخالفت میکنند و پشت سر هم میگند نه تو را خدا تو را خدا من خورش نمیخوااااااااام. آخه این خورش را میخوایم با چی بخوریم!!؟
ساناز هم سعی میکرد که آرومشون کنه و میگفت صبر کنید من براتون توضیح میدم.
این وسط آقای معروفی هاج و واج مونده بود که چه کار کنه.
منم از فرصت استفاده کردم و گفتم بیارید.
شنیدم که ساناز برای خانم جوادیان توضیح میداد که این یه خورش نیست بلکه نوعی دِسِر هست که از ماست گوشت گردن گوسفند زرده ی تخم مرغ زرشک بادوم و زعفران و کمی هم شِکَر تهیه میشه.
به راستی که غذا ها خیلی خوشمزه بود جوجه ها خیلی لطیف و لذیذ و کباب برگ بسیاااار تُرد و دلچسب بود.
غذا را که خوردیم یه هو حس کردم چه بوی عطر طالبی خوبی اینجا پیچید ما فکر کردیم از خود رستوران هست که یه دفعه خانم جوادیان یه بسته ی کوچکی را در مقابل من نگه داشت و گفتند بفرمایید دستمال مرطوب.
چه دستمالی بود عالی!!
منم اینقدر فشارش دادم چلوندم چلوندم تا یه قطره آب توش نمونه خشک خشکش کردم دقیقا اصفهانی بودنم را نشون دادم
آخه واقعا حیف بود که با این عطر و بوی دل انگیز بِرِه تو سطل آشغال. خخخخ
بالاخره آقای معروفی به میز ما سر زد و ما کارت را بهشون دادیم تا هزینه ی غذا را برداشت کنند
بعد هم به درخواست ما به آژانس تلفن زدند
و ما را با احترام تا نزدیک ماشین بدرقه کردند.
این در حالی بود که حالا دیگه رستوران پر از مشتری شده بود.
به خونه رسیدیم در حالی که من همش تو راه دستم را بو میکردم و میگفتم:
چه بوی دل انگیزی خوب شد که خوب فشااارش دادم چلوندم خیلی عالی بود,
تو خونه تصمیم گرفتیم که به رهگذر خبر بدیم. چون دوست داشت خانم جوادیان را ببینه و قبلا از من این را خواسته بود. بعد هم به خواهر خانم جوادیان زنگ زدیم که آخر شب دنبالشون نیان.
بعد هم کمی برای دوستان دور و نزدیک voice گذاشتیم.
خانم جوادیان آهنگ سلطان قلب ها را با ساز دهنی برامون زدند و ما هم براشون کف زدیم.
تصمیم گرفتیم این لحظه های به یاد ماندنی را با شما قسمت کنیم.
داشتیم پست را مینوشتیم که ساناز با گرمک خوشمزه و جگر خنک کننده ای از ما پذیرایی کرد
خلاصه جاتون خیلی خیلی خالی هست.
راستی اینم بگم که بعضی از کارهای لپتاپم را من امشب از خانم جوادیان یاد گرفتم!
خنده دار نیست؟
خخخخ
حالا لابلای نوشتن این پست, چقدر خندیدیم بماند.
دلتون پر از شادی و لبتون پر از خنده باشه.