با درود فراوان.

خب می رسیم به بخش دوم این یادداشتها.

یکی از مسائل مهمی که برای هر انسان مطرح است مقوله درآمد و هزینه زندگی می باشد. زیرا این درآمد کافی است که استقلال لازم را به او می دهد و احساس مفید بودن را در جامعه دارد. کار و شغل مناسب مقدمه موقعیتهای دیگر برای زندگی می باشد مثلاً ازدواج, ادامه نسل, تفریح و تنوع در زندگی و …..

خب وقتی یک فردسالم احتیاج به زندگی مناسب دارد این مسلم است که یک فرد معلول و نابینا هم به این زندگی سالم احتیاج دارد و تازه این فرد با مشکل جسمی که محدودیتهایی را هم در زندگی برای او به دنبال دارد به درآمد بیشتر احتیاج دارد تا بتواند امکاناتی را برای زندگی مناسب فراهم کند.

یک فرد نابینا به عنوان آسیب دیده اجتماعی احتیاج دارد که از طرف یک سازمان حمایت شود تا بتواند به زندگی سالم دست پیدا کند. طبق بخش اول این سلسله یادداشتها یکی از وظایف بهزیستی حمایت از معلولین است. این وظیفه می تواند به صورت حرفه آموزی برای معلولین و حمایت مالی در سطح تحصیلات عالیه باشد.

در جامعه ما حمایت از معلول برای تحصیلات عالیه کم و بش جریان داشت ولی چند سالی است که آن هم با کمبود بودجه رو به روست و خدا داند که واقعاً این گونه است یا نه؟ البته خروجی برای هدف بالا در بین معلولین زیاد است ولی به علت اینکه سازمان بهزیستی قدرت کافی را در بین سازمانهای دولتی ندارد و حتی نامه این سازمان را مانند یک کاغذ پاره می دانند نمی تواند برای معلولین کار ایجاد کند. نیروهای زیادی در ادارات دولتی بر سر کار است نیروهایی که شاید بعضیشان آن کارایی را در سازمان مربوطه ندارند ولی وقتی به یک فرد معلول می رسند می گویند معلول چه می تواند بکند. به قول یکی از دوستان آن کارهایی را که دیگران انجام نمی دهند به معلول بدهند چون او هم نمی تواند انجام دهد.

و اما بحث حرفه آموزی به نظر من مهمتر از بحث تدریس در این زمانه است. خدا رحمت کند نابینایانی را که در گذشته حرفه هایی را بلد بودند و در کارگاهها کار می کردند. نجاری, پتوبافی, کفاشی, نایلکس زنی, خیاطی و …… از جمله شغلهای سودمندی بودند که نابینایان را پا به پای دیگر اقشار در جامعه حل می کرد. امروزه شاید این حرفه ها مفیدتر از درس خواندن باشد. این حرفه ها مورد نیاز در جامعه است و برای معلول می تواند درآمد داشته باشد. البته اشتباه نشود در اینکه درس خواندن کلاً بد است من می گویم چون حمایتی از طرف سازمان بهزیستی نیست بهترین راه امروزه حرفه آموزی می باشد که آن هم با عدم حمایت سازمان بهزیستی عقیم مانده است. حمایتی که اگر هم باشد معلول را به امان خدا رها می کنند و به دنبال بازار کار برایش نیستند.

طبق اصول قانون اساسی ایران دولت باید برای همه شغل ایجاد کند. پس چرا معلول نه. پس اگر شغل نیست برابری هم بین فرد معلول و سالم نیست نتیجه معلول شهروند نیست.

پس یک فرد معلول که مشکل جسمی دارد و در به وجود آمدن این مشکل هم بیچاره نقشی نداشته است چه کند؟ هر جا می رود پول احتیاج دارد. اگر حمایتی از طرف سازمان بهزیستی نیست حد اقل مستمری ای بدهند مطابق با تورم جامعه که آن هم نیست. من فکر می کنم اگر حقوق کارمندان این سازمان به تمام معلولین داده شود و این سازمان تعطیل شود معلولین رضایت بیشتری دارند و گره بزرگی از آنها باز می شود.