درود بر رعد. خوبی؟ با اینکه از دستم ناراحتی احتمالاً بابت آخرین کامنتی که برای یکی از پستهات گذاشتم، اما اومدم اینجا سلام و عرض ادبی کنم و بگم که بچگیات بسیار به بچگیهای من شباهت داره، دخترهای محله ی ما از من همش میترسیدن، عامل اصلیش ظاهر چشام بود اما خباثتی هم که تو وجودم بود مزید بر علت ترس اونا بود. چند خاطره ی خلاصه شده. من تو کوچمون وایمیستادم و از پشت در صبر میکردم هر وقت صدای پایی نزدیک خونمون میشد، یه لیوان آب از رو در میریختم بیرون. یه بار ریخته شد رو یه خونواده، داشتن میخندیدن ولی از هم میپرسیدن از کجا ریخت؟ یه بار از پشت در سنگ پرت کردم تو کوچه ی بیرون، خورد تو سر پسر همسایه و کتکش رو داداش مهدیم که از من ۱ سال و ۱۱ ماه بزرگتره از داداش جعفرم که ۱۲ سال ازم بزرگتره و فرزند ارشد خونوادست خورد. تازه جعفر خیلی به مهدی علاقه داشت و از من بدش می اومد چون بچه ی تنبلی بودم. در موردی دیگر کلاس سوم ابتدایی و در اولین روز مدرسه، ناظممون من رو به خاطر شرارت زد و منم تا جایی که بلد بودم با داد و بیداد بهش انواع فحشها رو دادم و اون هم وایساده بود میخندید. در موردی دیگر کلاس اول راهنمایی واسه گروه سرود وایساده بودیم مدرسه، یه پسره خیلی لوس بود، با بچه ها میرفتیم وقتی تو سالن راه میرفت تا بره کلاس زبان، با لگد میزدیم به… و ماشین پرکینزش. هی میگفت وااااااای چقدر شما بی شعورین. باز میزدیمش. خخخخخخخ طفلک خیلی مظلوم بود. صداش مثل دخترا بود و همش می اومد سر صف دکلمه می خوند و بچه ها می گفتن: ای جووووووووووووون. در موردی دیگر در مسابقات قرآن دانشآموزی، با بچه ها تصمیم گرفتیم آقای احمدی، مربی همراهمون رو اذیت کنیم، زنگ می زدیم به پذیرش اردوگاهی که توش ساکن بودیم و می خواستیم که آقای احمدی رو صدا کنن. یادمه یکی از اون افرادی که زنگ زد و این کار رو کرد من بودم. آقای احمدی وقتی عصبی میشد ما مثل… کیف می کردیم واسه همین دست به این کار زدیم، آخه خیلی خیلی جالب و خنده دار عصبی میشن ایشون. خدا حفظشون کنه هر کجا که هستن، خیلی دلم براشون تنگ شده. ایشون با عرض معذرت دهانشون خیلی بوی بدی میده. مسابقات کشوری سرود بودیم، سال ۱۳۸۶، ایشون مربی و آهنگساز بودن، یه بار داشتن واسه یه آقایی توضیح می دادن در مورد اینکه چه طوری آهنگ سرود به ذهنشون رسید و ساختن. ایشون گفتن من با دهنم آهنگ رو زدم، آقای دین پژوه هم نواختن. همین باعث خنده ی دسته جمعی ما شد و یکی از بچه ها گفت: اه برای همینه آهنگمون بو میده! آقای احمدی هم باز عصبی شد و گفت: کوفت، آشغالا. در موردی دیگر باید اعتراف کنم که من از جمله کسانی بودم که سال اول و دوم راهنمایی سر کلاس معلمین نابینا از نابیناییشون سوء استفاده می کردم و این کارها رو انجام می دادم: ۱. بشین و پاشو و درآوردن شکلک وسط کلاس. ۲. رقصیدن وسط کلاس. ۳. زدن بغل دستی با لگد و کف دست. ۴. خوردن خوراکی. ۵. خوابیدن و صندلی را به حالت مبل راحتی درآوردن با کشیدن صندلی به سوی جلو و دادن پایه های جلوی صندلی به بالا و تکیه دادن به دیوار. وای که چه قدر این کار برام لذت بخشه. هنوزم گاهی این کار رو میکنم با صندلی. واسه اینکه وقتتون گرفته نشه فقط به یه مورد دیگه اشاره میکنم. من تو دوران دانشآموزی خیلی معلمها رو میزدم یا باهاشون درگیری لفظی پیدا میکردم و بارها از مدرسه به طور موقت اخراج شدم و سال سوم راهنمایی هم کلاً تبعید شدم به مدرسه ی عادی. اما اکثر دبیرها دوستم داشتن، چون آدم باهوش و زرنگی بودم، یکی از شیطنتام این بود که از پشت پنجره ی کلاسا رد میشدم و علکی قاه قاه قاه می زدم زیر خنده، بعضی از کلاسا می مردن از خنده و بعضاً معلمها هم می خندیدن و می گفتن این دیوونه کی بود؟ یه بار سر همین موضوع نزدیک بود پرونده ی سیاهم رو بذارن زیر بغلم و اخراجم کنن اما تعهد دادم که دیگه این کار رو نمی کنم. ولی ترک عادت مرض است، گاهی اوقات دوباره مبادرت به انجام این کار می نمودم. اینا بخشی از شیطنتهای قابل پخشم بود، اگه بخوام اصلیاش رو بگم فردا ممکنه وقتی به این سایت مراجعه می کنید با این پیغام روبرو بشید:
۱۰ ۱۰
دسترسی به طارنمای موجود امکان پذیر نمی باشد.
فکر کنم زیادی حرفیدم. دلم واسه محله تنگیده. فکر کنم یه ماهی هست که پست نذاشتم، اما به زودی میام با یه آواز جدید که اوایل خرداد خوندمش تو محیط خوابگاه و بین گل و گیاهها. رعد حتماً بیا اونجا و دانلود کن. شاد باشی