شعری زیبا از سهراب

شب آرامی بود، میروم در ایوان، تا بپرسم از خود

زندگی یعنی چه؟

مادرم سینی چای در دست، گل لبخندی چید، هدیه اش داد به من

خواهرم تکه نانی آورد، آمد آنجا، لب پاشویه نشست

پدرم دفتر شعری آورد، تکیه بر پشتی داد

شعر زیبایی خواند، و مرا برد به آرامش زیبای یقین

با خودم میگفتم:

زندگی، راز بزرگی است که در ما جاریست

زندگی فاصله ی آمدن و رفتن ماست

رود دنیا جاریست، زندگی، آبتنی کردن در این رود است، دست ما در کف این رود به دنبال چه میگردد؟هیچ!!!

زندگی، وزن نگاهیست که در خاطره ها میماند

شاید این حسرت بیهوده که بر دل داری، شعله گرمی امید تو را خواهد کشت

زندگی، درک همین اکنون است

زندگی، شوق رسیدن به همان فردایی ست که نخواهد آمد

تو نه در دیروزی، و نه در فردایی، ظرف امروز پر از بودن توست

شاید این خنده که امروز دریغش کردی، آخرین فرصت همراهی با امید است

زندگی، یاد غریبی ست که در سینه ی خاک به جا میماند

زندگی، سبزترین آیه در اندیشه ی برگ

زندگی، خاطره دریایی یک قطره در آرامش رود

زندگی، حس شکوفایی یک مزرعه در باور بذر

زندگی، باور دریاست در اندیشه ماهی در تنگ

زندگی، ترجمه ی روشن خاک است در آیینه عشق

زندگی، فهم نفهمیدن هاست

زندگی، پنجره ای باز به دنیای وجود، تا که این پنجره باز است جهانی باماست

آسمان، نور، خدا، عشق، سعادت باماست

فرصت بازی این پنجره را دریابیم، در نبندیم به نور، در نبندیم به آرامش پر مهر نسیم

پرده از ساحت دل برگیریم رو به این پنجره با شوق سلامی بکنیم

زندگی، رسم پذیرایی از تقدیر است

وزن خوشبختی من، وزن رضایتمندی ست

زندگی، شاید شعر پدرم بود که خواند، چای مادر که مرا گرم نمود، نان خواهر که به ماهی ها داد

زندگی، شاید آن لبخندیست که دریغش کردیم

زندگی، زمزمه پاک حیات است میان دو سکوت

زندگی خاطره ی رفتن و آمدن ماست

لحظه ی آمدن و رفتن ما تنهاییست

من دلم میخواهد قدر این خاطره را دریابیم