سلام درود hi allo خدمت همه بچه محلهای گل و بلبل و خوشگل و جیگر و مهربون و باحال و مشتی و لوطی و با مرام خودمون
میگم چقد قربون صدقتون رفتما خودمونیم دیگه تکرار نمیشه از این کارا
رفقا, من سال اول دبیرستان که بودم و تازه به مدرسه عادی مهاجرت کرده بودم, و یه جورایی هنوز خیلی جا نیفتاده بودم, مدرسه یه اردویی گذاشت برای مشهد که من هم پیشقدم شدم که برم و یه تجربه جدید بشه برام
خلاصه ما اون میزان وجه نقد که لازم بود رو بردیم دادیم به مدیر دندونگرد مدرسه زپرتیمون که البته نظرم الان اینه, اون موقع این نبود. و اسم ما به عنوان یکی از اعضای اردو نوشته شد
جالبه بگم که اصلا هم با بردنم مخالفتی نشد و نگفتن که وای نه حالا چیکار کنیم این نابیناست یه وقت پاش گیر میکنه به صندلی سرش میخوره به شیر دستشویی عینک دودیش پیوند زده میشه به زیپ شلوارش
یعنی معتقدم این بهانه هایی که مدارس برای نبردن بچه های ما به اردو میارن دقیقا به همین شکل که بالا نوشتم مسخره و بی اساسه
خلاصه قرار شد بریم مشهد, از کلاس اول اون موقع 4 نفر رفتیم که من با هیچکدومشون رفاقت نداشتم و تمایلی هم به رفاقت باهاشون نداشتم
چون از دید بنده, یه مشت بچه پولدار سوسول بودن که نمیتونستم باهاشون رفاقت کنم
خلاصه ما رفتیم سوار قطار شیم که یکی از بچه های مدرسه به علت مصرف ترامادول غشید وسط راهآهن آقا جاتون خالی این مدیر قشنگه با اون هیکل گندش یه جوری دست و پاش میلرزید هرکی نمیدونست فکر میکرد طرف مرده.
هیچی این موند و ما رفتیم.یادش بخیر, توی قطار کلا اتفاق خاصی نیفتاد من هری پاتر میخوندم اونام سرشون گرم کار خودشون بود و با من کاری نداشتن البته گاهی اذیتم میکردن ولی خب, دیگه اقتضای سنشون بود
منم چون راحت نبودم شب رو که رسیدیم هتل و خوابیدیم, صبحش بلند شدیم و من از معاونمون که همراهمون بود خواستم اتاق منو عوض کنه یکی از بچه ها هم که اسمش نیما بود و دوم بود, میخواست با بچه های ما باشه من به نیما گفتم نیما هم قبول کرد و من رفتم توی اتاق دوما, نیما توی اتاق قبلی من
توی این سفر, بیشترین کمکها رو به من سه نفر انجام دادن: یکی آقای مهرداد صمدی, که معلم دینیمون بود ولی به عنوان مسئول اردو هم اومده بود و چون جوون بود و پایه خیلی باهاش صمیمی بودم, یکی آقای فکری که همون معاونمون بود, و یکی هم یکی از بچه های دوم که یادم مییاد خدایی خیلی دست و پاگیرش بودم
برای خریدا آقای صمدی بود. برای کارای درون و بیرون اتاق و داخل هتل, امیر قیوم,که یکی از بچه های دوم بود و پارک آبی که رفتیم, آقای فکری
خب ما تقریبا هر شب حرم میرفتیم و حسابی بهمون خوش میگذشت. اینم بگم که من با بچه های سوممون هم اخت بودم و گاهی هم توی اتاقهای اونا سرک میکشیدم.
و حتی گاهی با اونا واسه زیارت و گشتن میرفتم یعنی با یکیشون که اسمش رسول بود و کلی رفیق شده بودم باهاش توی طول سال تحصیلی
خلاصه ما رو کوهسنگی بردن, خرید بردن, حرم بردن, پارک آبی هم برا خالی نبودن عریضه بردن.
یادمه از داخل قطار که مدیر اومد گفت: هرکی قرص, مواد, عرق از این چیزا داره بده به من, مدیر رو ندیدم تا زمانی که از قطار در تهران پیاده شدیم
توی اون سفر, خیلی از بچه ها با هم دوست شدن و شدن رفیق جون جونی هم دیگه که منم جزو این خیلیها بودم
من اون موقع یه شوق خاصی برای خرید تفنگ داشتم, از این تفنگای ساچمه گرد اسباب بازی که هرچی هم به تفنگ واقعی نزدیکتر بود بیشتر مشتاق خریدش بودم.
مشهد هم از این چیزا خوب پیدا میشه, رفتیم توی یه اسباب بازی فروشی, گفتم خب من تهران باید کلی پول بدم واسه فلزیش که تازه اگه خوب دربیاد اگه نیاد
پس بذار اینجا بخرم. آقا رفتیم تو یارو فلزی نداشت. من بودم, معلم دینیمون و یکی از بچه های دوم انسانی
شایان ذکر است که بنده در اتاق دوم ریاضیا بودم
رفتیم داخل و یارو یه پلاستیکی بهم نشون داد من خیلی خوشم نیومد ولی امتحانش کردم, همین که گلن گدنشو کشیدم و تست کردم این دوم انسانیه گفت: آقا, این قاتله اینو بذاریم همینجا بریم الان یه سلاح دستش بدی پورنکی رو میکشه. (پورنکی مدیر دندونگرد مذکور) منم از تفنگه خوشم نیومد بعد گفت خیلی جنسش خوبه یه لحظه به سرم زد با خشونت گلن گدنشو بکشم فنرش در بره حال یارو گرفته شه ولی دلم نیومد.
اتفاقا من اون سال برای پدرم, یه تسبیح عقیق, و برای برادرم یه انگشتر, و برای مادر خواهر و خانم برادرم یه چیز که بهش میگفتن مروارید عشق که الان دقیق یادم نیست چه جوری بود خریدم به عنوان سوغاتی. دیگه نبات و زعفران و اینام که همه میخرن منم خریدم
موقع برگشتن از این سفر, توی قطار من توی کوپه هرکی بودم, الا کوپه ای که واسم تعیین شده بود. فقط کوپه مدیر نمیرفتم چون اون موقع حس میکردم طرف جذبه داره
یادمه یه بازی واسه گوشیای اندروید بود اون موقع که توش نوشیدنی درست میکردی و میدادی یارو میخورد بهت امتیاز میداد.
بچه هامون این بازیو بازی میکردن. منم که عشق این چیزا. میرفتم بغل هرکی فکر میکردم حرفمو گوش میده مینشستم, بهشون پیشنهاد سرآشپز میدادم
همیشه هم امتیازاش عالی میشد. یعنی میخوام بگم, هرکی شکمو باشه مطمئن باشین سلیقه اش هم توی شکمیجات خوبه
خلاصه من اون موقع آواز هم میخوندم که این باعث شده بود ملت هر وقت منو توی جمع گیر میاوردن, یه دهن بخون رو حتما بهم ابلاغ میکردن
البته الآنم آواز میخونم ولی نه به شدت اون موقع. الان اعتقادم اینه: تا نگردی آشنا زین حلق آواز نشنوی, گوش نامحرم نباشد جای آواز قاسم.
دیگه حضرت حافظ به بزرگی خودش ببخشه که شعرشو از پایه زدم و حلالمون کنه دمش گرم
خلاصه این بود خاطره سفر مشهد بنده در سال اول دبیرستان
خاطره بعدیم سفر مشهد در دوم دبیرستانه که یه مقدار شاید جالبتر باشه براتون.