سلام و درود و hi و allo و همه اینا به همه بچه محل های گل و گلاب خودمون
این بار دارم یه مقداری صمیمیتر از قبل مینویسم چون احساس میکنم خاطره رو باید صمیمی گفت و نوشت و خوند و شنید
حالا بماند که ما الان چایی نداریم که بریزیم و هی چایی بخوریم, هی من بگم. هی چایی بخوریم, هی من بگم
این خاطره امروزم که میخوام براتون بگم, خاطره روز کنکور منه که خب یه روز مهم بود برام و توی زندگیم خیلی موندگار
و قصد هم دارم از این به بعد هر چند وقت یه بار براتون یه خاطره بنویسم از این 4 سالی که توی مدارس عادی درس خوندم و شاید هم توی این مرور گذشته ها یه فلش بک هم بزنم به شهید محبی و خاطراتش که خب واقعا برای شخص من یادآوریشون شادی به ارمغان میاره
حالا بریم سر روز کنکور
آقا من از شب قبل استرس گرفته بودم ولی خب خودم رو کنترل کردم و آرامشم رو به دست اوردم و تقریبا ساعت 12 خوابیدم
ساعت 6 بود که پدر گرامی بیدارم کرد و با مادر گرامی سه تایی نشستیم به خوردن صبحانه
اتفاقا اون روز خواهرم هم خونمون بود ولی خواب بود.
یادمه دقیقا اون روز دوتا نون لواش به همراه کره عسل و چای خوردم که کم نیارم وسط کنکور البته بماند که مادر مهربان برام کلی بند و بساط از جمله کیک, آب معدنی, بادوم, کشمش, توت, پسته, و خرما گذاشته بود.
خلاصه من یه دونه از این کیفهای خیلی کوچیک هواپیمایی ماهان که نمیدونم توی کدوم پرواز و به مقصد کجا به دستم رسیده بود رو ورداشتم و مداد, پاک کن, تراش, و این خوراکیا رو توش گذاشتم البته به جز آب که آب رو دستم گرفتم
حدودا ساعت ده دقیقه به 7 از خونه بیرون اومدیم و رأس 7 علی پنجه ای که خدایش به رحمت ایزدی بپیونداناد بهم زنگ زد که رفیقم کجایی؟ دقیقا کجایی؟
خلاصه رفتیم داخل مجتمع شهید محبی و خیلی شیک با علی تماس گرفتم که شما کجایی عزیززززم؟ و اونم گفتش که جلوی ساختمون مقطع ابتدایی خودمون
من و پدر مادرم به علی و پدر مادرش و پرویز کامرانی و مادرش ملحق شدیم که تا رسیدیم و سلام و احوالپرسی کردیم, مادر پرویزخان به خط کرد ما رو و یه عکس سه نفره ازمون گرفت که من به علت خاصی ته صف بودم
جالب این که آبمیوه ها ی پرویز هم مشخص بود توی عکس
خب ما موقع ورود به سالن و مستقر شدن توی اتاقها شرایط به گونه ای شد که من و دو دوستم که نامشون در بالا ذکر شده, دقیقا توی یه اتاق بودیم به همراه یه دوست دیگه که اسمش هیچ جا ذکر نشده
ما رفتیم مستقر شدیم و شروع کردیم کمی بگو بخند و سوالاتی هم واسه هم مطرح کردیم, از جمله عروض قافیه
در این مدت که جلسه شروع نشده بود و بچه ها با هم حرف میزدن و با منشیهاشون آشنا میشدن, معلمهای شهید محبی که احیانا اونجا قرار بود منشی یا مراقب باشن هم اومدن و یه سرکی توی اتاق ما کشیدن که همشون هم از دیدن ما سه تا کنار هم خوشحال شدن و کلی قربون صدقه و این داستانای معمول
که البته ما باید 4 نفر میبود گروهمون منتها سال 91 یکی از افراد گروهمون رو از دست دادیم که جا داره یادی ازش کنم ماهان مفتخری رفیق گل و عزیزم که روحش شاد باشه
خلاصه اومدن کلی تحویلمون گرفتن, و بعد مدتی هم آزمون شروع شد
من شخصا به منشی گفتم شما اصلا به خودتون زحمت خوندن رو ندین خیلی راحت استراحت کنین من متکی به بریلم و برام خیلی بریل خوندن راحتتر از شنیدن سواله
منشی هم به قول معروف خوش خوشانش شد و نشست و با من گاهی حرف میزد موقع تست زدن
دوستان هم که داشتن آزمون میدادن به جز من و مجید تفرشی که گفتم نامش هیچجا ذکر نشده, از منشی برای خوندن استفاده میکردن که ما دوتا بریل باز بودیم و میخوندیم و تست میزدیم
جا داره برای متقلبین سال آینده عرض کنم, توی کنکور بریل, سوالات هماهنگه و مثل کنکور عادی توی تستها جا به جایی انجام نمیشه. یعنی اگر پاسخ برای شما گزینه 1 هست که مثلا گزینه 1 شما میشه کلگرا بودن رشد, برای باقی دوستان هم همینه
ببینم سال آینده چیکار میکنیداااا
خلاصه ما شروع کردیم و گاه گاهی هم مراقبان که همه باهامون آشنا بودن, میومدن یه سری میزدن و آب و ساندیس و کیکی میاوردن و میرفتن تو راهرو با هم بگو بخند و از این بحثا
من شخصا چون متکی به بریل بودم, از زمانم بهتر استفاده کردم و زمانم به اندازه زمان بچه های عادی بود و از وقت استثنایی استفاده نکردم. ولی الان واقعا به خودم لعنت میفرستم که این کار رو نکردم و شاید اگر تستها رو با منشی بررسی میکردم میشد بهتر جواب بدم و رتبه ام بهتر از اینی که هست بشه
خلاصه خدمتتون عرض میکنم که, من کنکور رو تحویل مراقب دادم باهاش دست دادم شماره دادم بهش و اومدم بیرون داشتم توی حیاط محبی شاید برای آخرین بار دور میزدم که یکی از دوستان قدیم اومد سراغم و دوتا شدیم و رفتیم دور زدیم و گفتیم و خندیدیم
البته بماند که با یکی از اولیا هم آشنا شدیم و باهاشون کلی حرف زدیم و اونا معتقد بودن من وقتی اومدم بمب انرژی بودم که البته نفرمودن انرژی چی. چون به هر حال انرژی های مختلف داریم دیگه یه وقت اتمی نباشیم داستان بشه
مدتی گذشت, گفتیم, خندیدیم, خوش بودیم, و گشتیم که من یه کم به خاطر برخورد زشت یکی از دوستان قدیم اوقاتم تلخ شد و یه نیمچه نوازشی داشتیم با اون دوستمون که مادرم صدام زد و من خودم رو کنترل کردم
هرچی هم منتظر شدم این دو دوست گرانمایه نیومدن بیرون که نیومدن
منم از اونجایی که هوا بسیار گرم بود و پدرم هم آروم آروم داشت گرما روش اثر میذاشت و میرفت که یه دونه قاتی کنه سرم, گفتم آقا بریم که اینا اگه اومده بودن تا الان اومده بودن
خلاصه رفتیم و پرونده کنکور کارشناسی برای من بسته شد وقتی هم رسیدم خونه جاتون خالی استقبالی ازم شد که نگو و نپرس آب طالبی یخ, ناهار جوجه کباب اصن یه وضع خوفناکی
این نکته رو هم اضافه کنم که وقتی برگشتم خونه برادرم و خواهرم که صبحش منو ندیده بودن هر دو گفتن: داداش؟ شما کنکور رفته بودی؟ یا عروسی؟
از اونجایی که تیپم خیلی ردیف بود. یه پیرهن شلوار اسپورت به رنگ صورتی چرک, یه عینک ریبن, یه عطر غلیظ که هر کی نمیدونست میگفت این الان رفته بوده پیش یارش, و موهامم که بلند بود رو حسابی شونه کرده بودم و صورتم رو هم 6 تیغ یعنی رسما به قول برادرم رفته بودم عروسی
این بود خاطره روز کنکور من که واقعا خیلی طولانی شد و ازتون عذرخواهی میکنم
امیدوارم همیشه همه شما بچه محل های گل و گلاب خودمون, شاد و موفق باشین
دوستون دارم, ارادت فراووووون به امید دیدار در پروازهای بعدی.