با سلام خدمت همه ی دوستانی که وقت گذاشته و این پست را مطالعه میکنند.

میخوام ابتدا از قانونی مهم که در پیشرفتِ من خیلی مؤثر بوده البته خیلی سطحی براتون بگم.
و سپس باز هم خیلی سطحی از سرگذشتم براتون خواهم گفت که ربطِ زیادی به همان قانون داره.
و این رو هم بگم که 8 9 روزی مشهد رفته بودم برای زیارت و سرکشی به شرکت و تیمَم و از محله دور بودم.
حالا که برگشتم، اتفاقهای خوب و بدِ زیادی اینجا افتاده.
که از آن جمله موفقیت یک شطرنج بازِ نابینا و داغدار شدنِ آقا شهروز و خانواده ی محترمشان هست که جا داره به نوبه ی خودم مجددا ابراز تأسف کرده و برایشان صبرِ جمیل آرزو کنم.

اون قانونِ مهم، قانونِ جذب هست.
قانونی که این روزها در باره اش زیاد صحبت میشه ولی قدمتی به اندازه ی عمرِ بشریت داره.
که در آیاتی چند از قرآنِ کریم و ابیاتی چند از اشعارِ بزرگانِ شعرِ جهان، بِل اخص ایرانیانی چون مولانا هم آمده است.

دوستان، افکارِ ما دارای فرکانس و ارتشاعات، با طولِ موجهای مختلف هست.
مثل امواج رادیویی که دیده نمیشوند ولی وجود دارند.
شما با تغییرِ طولِ موجِ رادیو میتوانید شبکه های مختلف را تجربه کنید.
مثلا برای استفاده از برنامه های شبکه ی تهران، باید دستگاهِ گیرنده ی رادیو را در فرکانسِ خاصی قرار دهید.
که در این صورت دیگر به برنامه های شبکه ی ورزش دسترسی ندارید.
و برای استفاده از شبکه ی ورزش، باید طولِ موج را تغییر داده و در راستای امواجِ شبکه ی ورزش قرار داد.
که باز در این صورت دیگر به شبکه ی تهران و دیگر شبکه ها دسترسی ندارید.
دقیقا ذهنِ ما هم دارای امواجی هست که به اطراف ارسال میشود و دارای انرژی هست.
و با ارسالِ این طولِ موجهای مختلف، اتفاقهایی مترادف با همان فرکانس، مشاهده میکنیم.

ما در زندگیمان همان چیزهایی را میبینیم یا دریافت میکنیم که در فرکانسش هستیم یا به آنها فکر میکنیم.
یا بهتر هست بگویم که به آنها باور داریم و به دنبالش هستیم.
که بعد بیشتر با مثالهایی از تجربه ی شخصی این مطلب را باز خواهم کرد.

بگذارید با مثالی ساده از جذبِ چیزهایی که به آن فکر میکنیم و منتظرش هستیم موضوع را ملموستر کنم.
چند نفر را در نظر بگیرید که از خیابانی عبور میکنند.
یکی از آنها تشنه است و به دنبالِ مغازه یا دکه ای میگردد تا نوشیدنیِ خنکی تهیه کرده تا با آن رفعِ تشنگی کند.
یکی دیگه از آنها به دنبالِ نانوایی میگردد تا نانی تهیه کرده تا با آن رفعِ گرسنگی کند.
دیگری در پیِ داروخانه ای هست تا با تهیه ی دارویی رفعِ بیماری کند.
و شاید بعدی به دنبالِ صندوقِ پستی میگردد تا نامه ی خود را درونِ آن انداخته به مقصد برساند.
حال در نظر بگیرید که همه ی آنها درونِ یک تاکسی نشسته و خیره به اطراف نگاه میکنند تا هدفشان را بیابند و همانجا پیاده شوند.
شما فکر میکنید که هر کدام از آنها با چه مناظری روبرو خواهند شد؟
درست است. هر کدام فقط چیزهایی رو میبینند که منتظرش هستند.
این به این معنی نیست که غیر از مقصودِ آنها چیزِ دیگری در خیابان وجود ندارد.
بلکه به این معنیست که ذهنِ آنها چیزهای دیگر رو بی اهمیت دانسته و فیلتر میکند.
شما فکر میکنید که کسی که به دنبالِ نانوایی هست صندوقِ پست، داروخانه یا سوپر مارکتها رو نِمیبینه؟
میبینه؟
پس چی؟ میبینه یا نِمیبینه؟
درسته. میبینه ولی نمیخواد که ببینه.
به طورِ مثال: یک راننده ی تاکسی، در هر روز، ماشینهای زیادی با پلاکهای مختلف میبینه ولی هیچ کدام از اونها رو به ذهن نمیسپاره.
ولی خدا نکنه که صحنه ی تصادف یا سرقتی رو با یک ماشینِ در حالِ فرار ببینه.
محققان میگویند که روزانه بینِ چهل هزار تا چهل و پنج هزار فکر به ذهنِ انسان میرسد ولی ذهن فقط به با ارزشترینهای آن بهاء داده و به درد نخورهای آنرا فیلتر میکند.
حال آنکه با ارزش و به درد نخور برای هر کسی متفاوت است.
و این بستگی به باورهای افراد دارد.
که خودِ باور هم بستگی به آموزه ها، فرهنگ، خانواده، جامعه، مطالعات و خیلی چیزهای دیگر دارد.

این مطلب رو به وقتی دیگر موکول کرده میرم سر وقتِ سرگذشتِ خودم.

در خانواده ای متوسط به جهتِ مالی، و شلوغ، به عنوان آخرین پسر، به دنیا آمدم.

تا جایی که یادم میاد دست به هر کاری میزدم بزرگتر ها میگفتند: نکن، دست نزن، تو نابینا هستی (نمیتونی)
مثلا: برادرهام که به سن 15 16 سالگی میرسیدند از پدر درخواست ماشین سواری میکردند. اون هم با حوصله کنار دستشون مینشست تا کم کم یاد بگیرند. تا الان که هر کدومشون برای خودشون وسیله ای دارند. اما به من که رسید گفتند: تو نابینا هستی (نمیتونی)
به سن کار که رسیدند پدر کار یادشون داد و زیر بال و پرشون رو گرفت. تا الان که دستشون تو جیب خودشونه. اما به من که رسید گفتند: تو کاری از دستت بر نمیاد آخه، نابیما هستی (نمیتونی)
به سن ازدواج که رسیدند، مراسم خواستگاری و… تا الان که هر کدومشون برای خودشون یکی دو سه تا بچه ی قد و نیم قددارند. باز به من که رسید گفتند: مسئولیت زندگی سخته. تو نابینا هستی (نمیتونی)
یعنی شما فکر کنید من هر تصمیمی که میخواستم بگیرم با پتکی به نام نابینایی مواجه میشدم که محکم تو سرم میخورد و من رو سر جام مینِشوند.

در دوره ی دبیرستان ترک تحصیل کرده و به افسردگی بدی دچار شدم.
کلبه ی احزانی روی پشت بام خانه یمان بنا کردم و چون شمعی شروع کردم به آب شدن.
بی تحرک شده بودم و برنامه ی غذایی و خوابم به هم خورده بود.
وزن زیادی از دست داده بودم.
مدتی گذشت تا با دوره ی LSE یا مهارتهای زندگی آشنا شدم و با حضور در اون دوره با افرادی هم نوع خودم که البته از شهرهای دیگه اومده بودند آشنا شدم.
در طول 6 ماه دوره عاشق خانمی شده بودم که از شهری آمده بود که تا مشهد با اتوبوس تقریبا 6 ساعت راه بود.
سختکوشی و تحرک او باعث تلنگری در من شد که چطور یک دختر نابینا از خانواده اش زده 6 ماه سختی خوابگاه را تحمل میکنه تا اینجا چیز یاد بگیره و توانایی هاش رو نشون بده اون وقت من یک گوشه نشستم و دست روی دست گذاشتم.

با تموم شدن دوره و رفتن وی به شهر خود، باز غمی سنگین روی شانه هام احساس کردم.

شاید 2 سال من با او در ذهنم زندگی کردم.
هرجا میرفتم با او میرفتم.
اگر به بیرون شهر برای تفریح میرفتیم او را کنار خودم حس میکردم طوری که حتی سر سفره، یواشتر و کمتر میخوردم تا او از من عقب نیفته.
اونقدر این تصویرسازی واضح و full HD بود که حس میکردم واقعی هست و برام اتفاق افتاده.

سرانجام با تمام فشاری که از اطراف، به من وارد میشد، چه از طرف خانواده چه مشاور و چه حتی از طرف پزشک مشاور ژنتیک که از این ازدواج منصرف بشم، سرسختی کرده و به هدفم رسیدم.

این نقطه ی عطفی شد برای تصمیمگیری های بعدی مثلا:
در دوران عقدمان به نمایشگاه مبلی رفتیم که سرویس چوب شیک و البته گرانی نظرمان را جلب کرد.
با آنکه پولش رو نداشتیم اما اونا رو از ته قلب میخواستیم طوری که تا چند ماه تو خونه صحبتش بود.
میگفتیم: خوب وقتی گرفتیمشون کجا بذاریمشون بهتره؟
تا اینکه تصمیمون رو گرفتیم و زنگ زدیم تهران و سفارششون دادیم.
گفتند: یک هفته دیگه با خاور بار زده درب منزل، با همان تخفیف نمایشگاه، تحویل میدیم.
تو این یک هفته هم یک وام بهم افتاد هم پدرم مبلغی برای خرید سرویس چوب بهم داد.
وقتی سفارش اومد و سر جاشون چیدیم باورمون نمیشد که تا دیروز داشتیم تصویرسازی میکردیم و امروز به واقعیت پیوسته.

با این رویه چند مقام استانی و کشوری در رشته ی شطرنج کسب کردم.
تنها معرق کار نابینای کشور شدم که توانسته بود مدرک فنی و حرفه ای ی این رشته رو کسب کنه.
9 ماه متوالی بهترین نمرات رو در کانون زبان ایران به دست آوردم.
و نهایتا کاری به عنوان اپراتور تلفن، در یک شرکت خصوصی پیدا کردم.
چند سال گذشت تا اینکه از کارم احساس خستگی و نفرت میکردم.
از اینکه امثال ماها کار میکردیم اما سود اصلی تو جیب یکی دیگه میرفت. دوست داشتم کاری برای خودم داشتم چون شنیده بودم کسی با کارمندی ثروتمند نشده.
وقتی کتاب صوتی پدر پولدار، پدر بی پول، را مطالعه کردم بیشتر از کار کردن برای دیگران متنفر شدم.
در این حال و هوا بودم که یکی از دوستان، پیشنهاد کاری پاره وقت، که از درآمدش میتونستم حتی این کارم رو کنار بذارم رو به من داد.
درسته! به کار بازاریابی شبکه ای معرفی شدم. اولش برام گُنگ و مشکوک اومد ولی الان خدا رو شکر میکنم که به پیشنهاد دوستم نه نگفتم چون  از اونجا بود که با حضور در کلاسهای انگیزشی شرکت، به خود باوری و خود شناسی رسیدم.
برام عجیب بود و باور کردنش سخت.
منی که تا دیروز تو سرم میزدند و این باور رو بِهِم میخُروندند که تو نمیتونی، جایی پیدا شده که بِهِم میگن اِلّا و بلّا تو میتونی. تو باید بتونی.

بعد از یک سال 2 شغله بودن، یعنی تا بعد از ظهر، اپراتور تلفن بودن و تا شب بازاریاب شبکه ای بالاخره تصمیم خودم رو گرفتم و از کار اصلیم استعفا دادم.
الان یک سالی هست که تمام وقت، فقط نتورکرم و در خدمت تیمَم مشغول گسترش کار هستیم.
چند ماهیست که به شهر خانمم رفتیم و میخوایم که هر سال به یک شهر رفته و این فرهنگ جدید رو به همه ی کشور آموزش بدیم.
تا به مردمی که فکر میکنند که در تنگنای اقتصادی گیر افتادند بگیم که حتی در بدترین اوضاع اقتصادی باز هم راه هایی هست که تو رو به درآمد بالا برسونه فقط لازمه تا با عوض کردن مدار و فرکانسها این شرایط یا امثالِ این به تو پیشنهاد بشه.

من خیلی خوشحال میشم وقتی که میتونم به عنوان یک فرد روشندل به جمعی از افراد عادی تلنگری بزنم و انرژی بدم تا اونها با دیدن من به خودشون بیان و به داشته هاشون فکر کنند، کمتر غر بزنند، شاکر باشند و یک تصمیم جدی برای آیندشون بگیرند.
این بار نه از سرِ ترحم، بلکه با احترام و قدرت.

جمع بَندیِ این پست این میشه که خلاصه اش این قانون سه مرحله دارد.
1. درخواست یا تجسم.
2. باور و احساسِ خوب.
3. دریافت.
یعنی برای به دست آوردنِ هدفی باید اول آنرا به صورت واقعی تصویرسازی کرده و در تجسمت به آن برسی.
بعد با داشتنِ اون احساسِ راحتی کرده و از داشتن آن خوشنود باشی.

دوست دارم تا تجربه ی شخصیم رو در یک جمله و ساده با همه ی هم محله ای هایم به اشتراک بذارم.
بر خلاف اونچه که بعضی فکر میکنند که مهمترین مرحله ی جذب، مرحله ی سوم یعنی دریافت هست، من فکر میکنم مراحلِ قبلی هست. یعنی شما باید اونقدر این مرحله رو full HD و با رییزترین جزئیات ببینید که قبل از دریافت، هدف براتون هضم شده باشه و قبل از دریافت، دریافت کرده باشید. البته با ایمان و باور.

من همیشه با بچه های تیمَم که بحث میکنیم روی تصویرسازی و لایق هدف شدن خیلی مانور میدم.
میگم سعی کنید تا هدفهای اصلیتون رو از هوس هاتون تمیز بدین.
مثلا اگه یک ماشین شاسی بلند میخواین جوری نشه که اگه اون ماشین از جلوتون رد شد تا جایی که چشم کار میکنه بهش نگاه کنید بعد که سر برگردونید ببینید مثل همون ماشین جلوی پاتون پارکه، بترسید و 2 متر به عقب برگردید.
یا اگه فلان خونه ی بزرگ، با حیاط وسیع رو میخواین! در حال پیاده رَوی، اونور خیابون مثلش رو ببینی و در حال قدم زدن برگردید و محو تماشای اون بشین طوری که نفهمید از در باز خونه ای مثل همون وارد حیاطی بزرگ شدید و وقتی سر برگردوندید از موقعیتتون بترسید و دنبال راه فرار باشید.
فرض کنید که کائنات اون ماشین یا خونه رو بهتون داد! آیا به اونها میاین؟ آیا اگه یکی شما رو با اونها ببینه خندش نمیگیره؟

در پایان هم از خالق خلاق سپاسگزارم که مخلوقاتی چون ما خلق کرد تا ما هم بتوانیم خالق زندگی خودمان باشیم.