نمیدونم چقدر با تنهایی جور باشید. اکثرتونو که می شناسم ماشالا آدم های اجتماعی هستید و به تنهایی حتی فکر هم نمی کنید و همیشه ازش فراری هستید. خودم ولی نه. من و شاید یه عده ی کمی از شما، از اون هایی هستیم که با تنهاییمون حال می کنیم. خیلی هم حال می کنیم. همیشه با خودم می گفتم چرا من از بچگی تا همین حالا با اینکه خیلی قدرت جذبم، روابط اجتماعیم، زبونم و توانایی هام توی رده ی خودم تاپ هستند، بازم هیچ کوششی واسه دوست یابی نکردم و حتی کوشش کسایی که خواستند به نوعی باهام دوست باشند رو هم بی نتیجه گذاشتم؟ خیلی فکر کردم. خیلی و خیلی و خیلی زیاد. از اون همه فکر که کردم و اون همه مو که از سرم ریزش پیدا کردند به سمت پایین، این احتمال توی مغزم بالا رفت که احتمالا من به خاطر اینکه تنهاییام رو خیلی باهاشون حال می کنم، چون تنهاییم رو بیش از هر چیزی یا کسی دوست دارم، واسه همینم هست که همه چی رو قربانیش کردم. شمام دقیقا همینطورید دیگه. یعنی هرچی رو که بیشتر از همه دوست داشته باشید، به اون چیز بیشتر از هر چیز دیگه ای اهمیت میدید. خب اونی که من خیلی دوستش داشتم و دارم، تنهاییه. نه اینکه تا حالا با کسی هم خونه نشده باشما، یا زندگی خوابگاهی یا دسته جمعی رو تجربه نکرده باشم، یا قدرت حالیدن با جمع رو نداشته باشم. نه. اتفاقا برعکس. همه ی اون تجربه ها رو داشتم و توی جمع هایی که خودم بهشون علاقه داشتم، همیشه بهم خوش گذشته. ولی مسئله اینجاست که من هر جمعی رو دوست ندارم و حتی اگه یه جمعی رو هم دوست داشته باشم، بازم تنهایی واسم در اولویت قرار میگیره.
یه جور هایی شاید جورش با هم جور نشه. آخه مثلا میگن انسان به طبع از همون اول پیدایشش اجتماعی پدیدار شده و اجتماعی بودن توی ذات انسان هست. بعدم میگن اگه اجتماعی نباشی افسرده میشی و می پوسی و کلا میترکی منفجر میشی میری پی مردگیت! خب من واسه دومی یه راه حل دارم اونم اینه که هر وقت دلم نخواد با تنهاییم باشم، میرم توی اماکن عمومی، محل کارم، و کلا هرجا که بتونم یه جمع رو پیدا کنم. حتی اگه با اون جمع در ارتباط نباشم و تعامل خاصی اتفاق نیفته که معمولا میفته. اما اون اولی هم یه جور هایی همون دومی میشه پس زیاد بهش فکر نمی کنم که درسته یا غلطه. حتی یکی از علت هایی که ازدواج نمی کنم هم شاید این باشه که سختم میشه گیر بیفتم توی یه خانواده ای که به دست خودم می سازمش و بعد دیگه نمیشه دکمه ی آندو رو زد برگشت به قبل. دیگه حتی شاید خودمم حاضر نشم مثلا همسرم عشقش بکشه چند وقت بره واسه خودش یه جایی تنها باشه. خب اگه ازدواج کنم، وابسته بشم، اون بخواد بره که من حالم میریزه به هم! بعد اگه ازدواج کنم، وابسته بشم، خودمم بخوام برم پیش تنهاییم نمیتونم. از طرفی تنهایی رو دوست دارم و میخوام هر چند وقت یک بار برم به دیدارش، از طرفی همسرم رو هم دوست دارم و نمیتونم ازش دور بشم یا گیر میده یا شاید اصلا خودم تحمل نیارم.
خب ازدواج یکی از نخ های این کلاف سردرگمه. نهایتا چیز های دیگه ای هم هست که من به خاطر تنهایی دورشون خط کشیدم. مثلا بعد از پاشیدگی خانواده ی ما به دلیل مرگ مادر و مریضی پدر، زندگی کردن با خانواده ی یکی از برادر هام یا سکونت پیش یکی از اقوام چیز هایی بودند که هرگز نپذیرفتم و خودم واسه خودم خونه گرفتم که از تنهاییم دور نشم! اون تنهایی آخرش چیز دیگه ای هست و مزه ی آزادی هم چاشنی داره با خودش! کسی نمی پرسه چه وقت کجا میری؟ با کی میری؟ چرا میری؟ چه موقع بر می گردی؟ خودتی و خودت. این تنهایی باعث میشه روز به روز انتظارت از دیگران کم و کم و کمتر بشه تا به صفر برسه. اونجاست که اونقدر مستقل میشی که دیگه کسی نمیتونه به خاطر اینکه بهش محتاجی بهت تحکم کنه و دستور بده یا ازت امتیاز بگیره.
سربازی راه دور واسه چشمدار ها و دانشگاه راه دور واسه نابینا ها خیلی توی به استقلال رسیدنشون مفیدند. شما وقتی بری دانشگاه راه دور و ببینی روز های تعطیل غذا نیست، اگه پول کافی یا علاقه ی کافی واسه غذا های بیرونی نداشته باشی یا غذا های خریدنی در دسترس نباشند، و رفیق هاتم از بس واست غذا پخته باشند از دستت خسته شده باشند، اون وقته که می فهمی چه بد کردی از کوچیکیت همون ده شونزده سالگیت غذا پختن حتی در حدی ساده رو یاد نگرفتی!
وقتی که تنهام، میتونم هر وقت خواستم رفیقامو، فامیلامو، یا اصلا یه غریبه رو بگم بیاد پیشم یا برم پیش کسی از تنهایی در بیام ولی وقتی توی یه جای شولوغ باشم، نمیتونم همه رو بیرون کنم تا تنها بشم. باید خودمو بیرون کنم و در واقع آواره کنم تا تنهایی رو ببینم. پس فعلا شرایط رو همینطوری که برنامه ریزی کردم خوبه. هر وقت خواستم، خونم شولوغ میشه. هر وقت نخواستم، خلوت خلوت میشم.
وای که چه کیفی داره این جدا بودن از همه، این تجرد، این تنهایی، این آزادی انعطاف پذیر!