سلام بچهها
ایام بکامه آیا؟
آفرین
حتّی اگه هم نبود بگید. بَََََََعله
یادش بخیر
این بله گفتن سر صف مدرسه
اون وقتا که تو مدرسه استثنایی بودم
میدونید, بعضی وقتها دلم به شدت برای دوستام تنگ میشه
اونایی رو میگم که از بچگی تا کلاس ششم, یعنی وقتی که به مدارس عادی اومدم با هم بودیم
یادمه پارسال وقتی برای سر زدن به گروه سرودشون رفتم اونجا, به شدته هرچه بیشتر دلم تنگ شد
برای گشتنه تو حیاط
رفتن سر کلاسها با هم
قهر و آشتیهامون
اون روز شاید نیم ساعت با هم بودیم
البته فقط چندتایی از بچهها بودند
در واقع صمیمیترینشون
دفعه ی  بعد, شاید همین دو هفته یا سه هفته پیش بود که برای گرفتن جلد دوم کتابهام رفتم اونجا
از شانس من در بد وِ ورود دیدمشون
برزان و یادگار رو
البته, من هیچوقت از یادگار خوشم نیومد
زیادی چاخان میکرد و خیلی هم درس نخون و یه جوری اعصاب خورد کن و گوشت تلخ بود
ولی این برزان از آمادگی با هم بودیم
چه قدر خاطرات گوناگون با هم داشتیم
حاضرم یه سنگ کیمیا بدم و فقط برای یه سال, در قالب پسر بچه کلاس چهارمی برگردم مدرسه توحید
وقتی رسیدم زنگ آخرشون بود و کلاس کامپیوتر داشتند
با اینکه یادگار و برزان, یا درستش رو بگم: بار زان, هردو کلاس هشتم و هفتم بودند, اما تا ساعت دوازده و ربع بیشتر مدرسه باز نبود
به نوعی دیر آموز بودند
یادگار که کلاس هفتمه, یه سال از من بزرگتره و برزان هم الان 17 18 سالشه
خخخ دوباره گفتم برزان
البته, ما کرد ها, یا دستکم کردهای کردستان ایران, برزان میگیم
اما به گفته یکی از دوستان, در کردستان عراق, و درستش, بار زان میشه
برزان خیلی زیاده
و جالب اینه که nvda اسمش رو درست  میگه
من فکر میکردم بارَزان بگه
خخ. از کجا رفتم به کجا
خلاصه اینکه دوباره از خوششانسی من و شاید اون, کِیسشون خراب شده بود
رفتیم تو حیاط و یه دل سیر با هم گپ زدیم
خیلی خوش گذشت
یه خاطره هم مرور کردیم که به شدت خندیدیم
قزیه این بود که وقتی کلاس, درست یادم نیست کلاس چندم بودیم ولی به احتمال زیاد کلاس پنجم بودیم
خلاصه تو یکی از کلاسهای موقته کناره آبدارخونه داشتیم علوم کار میکردیم, و درست هم یادم نیست که در چه رشته یا در باره چی بود, معلممون یه تیکه کاغذ کوچیک رو آتیش زد تا بعدش بهمون نشون بده وقتی آتیش گرفت به چه ماده ای تبدیل میشه.
ذره ای هم فکر نکرد که چه بلایی سر کاغذه زبون بسته میاد.
یادم نیست که چرا یه دفعه کنجکاو شدم
شاید به خاطر اینکه خیلی نتونستم بررسیش کنم و یه دو سه ثانیه پیشم بود
خلاصه زنگ خورد و ما تصمیم گرفتیم با برزان, خودمون یه کاغذ آتیش بزنیم  درست نگاه کنیم
البته این پیشنهاد از من بود
خلاصه یه کاغذ بریل درسته برداشتیم و برزان هم رفت, و نمیدونم چه طوری یا با چه کلکی یه بسته کبریت از آبدارخونه اورد
مایه احمق هم فکر نکردیم که اون یه تیکه کاغذ خیلی خیلی کوچولو بوده که خانم سجادی, که برای کمک به معلممون, خانم شیرازی, که نابینا بود, آتیش زده
نه یه کاغذ بزرگ
یه کبریت کشید برزان و به کاغذی که در دست من بود زد
جاتون خالی کاغذ چه داغی شد و چه دودی کرد
من که به شدت ترسیده بودم فوری انداختم کاغذ رو
اما برزان که از من شجاع تر, و البته احمقتر هم بود کاغذ رو انداخت تو سطل آشغال
هواسش هم نبود که کبریت روشن رو هم گذاشته رو کاغذ
البته فکر نمیکنم کبریت هم نبود فرغ چندانی میکرد
در وحله اول هیچ اتفاقی نیفتاد و فکر کردیم از خطر جستیم
تا برزان اومد که به کردی بگه, بزن قدش داداش, نایلونه توی سطل کاملا آتیش گرفت و حالا نوبت به سطل رسیده بود
برزان بریده بریده گفت: گری, گرت, قءَزَکَ
یعنی آتیش گرفت کاغذه
من که همیشه از اینکه برزان به آتیش, که ما, یا دست کم شهریها میگفتند آگِر میگفت گر خندم میگرفت
خیلی هم شدید
اونجا هم تو اون وضعیت پِقّی زدم زیر خنده
وقتی رفتم طرف ستل و دستم بهش خورد و فهمیدم چه قدر داغ شده نزدیک بود غبزه روح بشم
خنده رو لبام ماسید
هیچ نیازی به داد و فریاد نبود
از بو و دود در عرض پنج ثانیه معلمها, آبدارچی و دیگر اولیای مدرسه مثل مورُ ملخ ریختن تو کلاس
وقتی سطله شعله ور رو بردن بیرون تازه ما دوتا رو دیدند
تا اونوقت از بس رفته بودند تو کوکه وسایل کلاس که ببییند چیزی دیگه هم آتیش نگرفته باشه, ما رو ندیده بودند.
در این میون, بچهها هم که همیشه گروهیشون تو راهرو میموندند ریختن تو کلاس
ناظممون خانمه منوچهری طوری داد زدُ گفت اینجا چه خبره که سوته بزرگش که واسه متفرق کردن بچهها گذاشته بود تو دهنش از دهنش به شدت پرت شد بیرون و محکم خورد رو سینش
کمی هم تف روی سرُ صورته برزانه بینوا پاشید
خانم منوچهری همون طور که داشت با بچهها کلاس رو ترک میکرد داد زد بیاین دفتر
در دفتر گفتیم که واسه چی کاغذه لعنتی رو آتیش زده بودیم
بیچاره خانم منوچهری نمیدونست چی بگه
فقط با در به شانه برزان کوبید و با اون هولش داد بیرون
خلاصه که به خیر و خوشی تموم شد و فقط خاطره ای ازش موند.
باری. اون روز, منظورم دو هفته پیشه. خیلی خوش گذشت.
باور کنید اگه میرفتم شهربازی اینقدر لذت نمیبردم
خودم هم نمیدونم چرا!
دلِ دیگه چیکارش میشه کرد
اگه زنگ وسط بود, از کلاس جیمش میکردم, میرفتیم تو یه گوشه, و حسابی آواز میخوندیم
در واقع بر تونانه
یک نوع آواز کردی
البته خوب به سوراخ سنبه های این مدرسه آشنا نبودم
فقط کلاس آمادگی اینجا بودم
بعدش هم که نابیناها رو به مدرسه ی دیگه ای منتقلکردند
البته من اصلا کاملا از اینکه به مدارس عادی آومدم پشیمون نیستم
از همون کلاس ششم میدونستم نمیتونم در مدرسه استثنایی اندازه ی سر سوزن هم پیشرفت کنم.
به همه هم توصیه میکنم حت الامکان در مدارس عادی ادامه تحصیل بدن
و چه توصیه بیموردی در اینجاست
همتون بهتر از من این رو میدونید
راستی, من در اواسط پست کل پست رو عوض کردم؟؟.
اولش قرار بود یه چیز دیگه بذارم
اما گفتم بزار این پستم خاطره باشه
پست مورد نظر رو هم به زودی میزارم
اینم از این
تا پست بعدی خدانگهدار