درود. والا اینکه بگم خیلی خوشم اومد نه اینجوری نبود ولی بَدَم هم نیومد.
غزل رو دوست دارم ولی بیشتر مثنوی رو دوست دارم.
صادقانه نظرمو نوشتم امیدوارم یه وقت به دل نگیری و ناراحت نشی.
آخه من تو این چیزا واقعاً هیچ تخصصی ندارم و اون چیزی هم که گفتم و ممکنه بعدها بگم از رو حسی هست که ممکنه داشته باشم.
حتماً قطعاً و یقیناً تو تخصص داری و واضحه که این غزل رو هم از روی تخصص نوشتی که درکش واس منی که تخصصی ندارم واقعاً سخت هست.
میدونی چیه؟ خیلی وقتا یه فیلم یا متن یا یه اثر هنری با اینکه همه ی ظرافتای فنیش رعایت شده, نمیتونه اون حس رو به خوانندش یا بینندش ارائه بده.
این نشانه ی ضعف اون اثر نیست.
بلکه تو اون اثر شاید فقط احساسی بودن اثر رعایت نشده.
مثلاً تو همین غزل خب زیاد آبو تاب نداده بودی بهش.
پریسا خیلی خوب آبو تاب میده به شعرهاش.
اتفاقاً کامنتی هم که تو این پست گذاشته بود رو خوندم و خیلی واسم جالب بود که وقتی حس باشه تخصص هم پشتبندش میاد.
یعنی قالب یه اثر هنری یا حالا بهتره که بگم دست نوشته یا شعر بهتره که حس باشه تا تخصص.
وقتی حس باشه تخصص خودش میاد.
روش جالبی هم ارائه کرد به نظر من.
یعنی اول بری تو حس گفتن و نوشتنش, و حالا بعد اگه ایرادی هم داشت اصلاحش کنی.
فکر کنم یه پست نوشتم خَخ. زیاد حرف زدم.
خلاصه که یه شعر زیر دیپلمی بذار تا واس من بیسواد هم قابل فهم و درک باشه.
ممنونَ کُمُللاه.