سلامی گرم, در این شب سرد زمستانی خدمت شما دوستان هم محله ای …
با قسمت سوم خاطراتم در خدمت شما هستم:
دوران راهنمایی هم بالاخره تمام شد و وارد دبیرستان شدم. بعد از یک عالمه فکر کردن و کلنجار رفتن با خودم و همچنین مشورت با دبیر رابطم, بالاخره یک مدرسه مناسب پیدا کردم که در آن ثبت نام کنم. از خوشحالی دلم میخواست پر در بیاورم چون میدانستم که با شروع مدارس, باز سفر ها و اجرای برنامه ها با گروه شیدا از سر گرفته میشود و یک دنیا لذت نصیبم میگردد …
پس از گذشت تقریبا یک هفته از شروع مدرسه, کم کم حقایق تلخ جدیدی بر من مکشوف شد:
به تدریج احساس کردم که دیگر, درس ها آن اندازه آسان نیستند که تنها به وسیله ذهن و حافظه, بدون داشتن کمک و یا حتی منبع اصلی بتوانم از پسشان بر بیایم. حالا دیگر علاوه بر درس ریاضی, فیزیک هم بود که در کلاس عادی به خوبی نمیتوانستم آن را بفهمم و یاد بگیرم.
بد تر از همه تغییراتی بود که در کتاب های زبان انگلیسی تبدیل شده به خط بریل داده شده بود و روح من بیچاره تا نیمه دوم آذر ماه سال 1385 که بالاخره کتاب های بریلم به دستم رسید به کلی از آنها بی خبر بود.
هرگز فراموش نمیکنم!. در اتاقم نشسته بودم و با کمک مادرم کتاب هایم را مرتب در کمد میچیدم. مادرم گفت: بیا. اینم کتاب انگلیسیت … کتاب را از او گرفتم و برای کنجکاوی بازش کردم و از آن چه که زیر انگشت هایم احساس کردم, به کلی مات و مبهوت شدم! …
نوشته های داخل کتاب کاملا برایم نا مفهوم بودند …
فردای آن روز با قلبی مضطرب دبیر رابطم را ملاقات کردم و جریان را برایش شرح دادم.
با نهایت آرامش گفت: این که چیز مهمی نیست دخترم. کتاب های انگلیسی شما از امسال, بر اساس یه قاعده چاپ میشن که بهش میگن: کوتاه نویسی انگلیسی. این کار هم برای کمتر شدن حجم کتاب ها و راحتی شماست. نگران نباش. برات یه جزوه آموزش کوتاه نویسی از شیراز یا تهران سفارش میدم. کم کم تمرین کن تا به خوبی, مثل قبل بتونی از روی کتابای انگلیسیت بخونی …
آن جزوه آموزشی تا پایان آن سال به دستم نرسید و در نتیجه سال اول دبیرستان را بدون داشتن منبعی برای مطالعه درس انگلیسی گذراندم …
از زمانی که قدم به مدارس عادی گذاشته بودم, درس ریاضی را با کمک برادرم تمرین میکردم و یاد میگرفتم. او همچنین گاهی در درس زبان هم کمکم میکرد و اشکالاتم را برطرف میساخت. ولی زمانی که سال سوم راهنمایی را شروع کردم برادرم در رشته مهندسی برق قدرت, در دانشگاه فردوسی مشهد پذیرفته شد و به آنجا رفت و در نتیجه در حساسترین سال تحصیلی از کمک درسی برادرم هم محروم شدم! …
هنوز بعد از گذشت سال ها وقتی به سال اول دبیرستانم فکر میکنم, از این که توانستم با آن وضع تأسف بار منابع, از پس درس هایم بر بیایم دچار تعجب میشوم! …
در همین سال سخت بود که مربی دلسوز و مهربان ما, آقای سفری هم دوران خدمت خود را به دولت به پایان رسانید و بازنشسته شد و رفت و با رفتن او تمام آن برنامه های جذاب و نشاطآور هم برای همیشه تمام شدند! …
تابستان آن سال به شرایطی که با آن روبرو شده بودم کاملا فکر کردم و نتیجه ای که به دست آوردم این بود که دیگر ادامه تحصیل در این شهر کوچک با این وضع برایم امکان پذیر نیست و اگر به دنبال درس خواندن هستم باید به یک شهر بزرگ بروم. در شهر اقلید دیگر هیچ چیزی نبود که برایم جالب و جذاب باشد. برادرم که معمولا تمام اوقاتم را در خانه با او میگذراندم به مشهد رفته و کنارم نبود. آقای سفری هم رفته بود و دیگر, از برنامه ها و مسافرت های جذاب و لذت بخشی که برایمان ترتیب میداد خبری نبود. علاوه بر همه اینها بعد از مشورت با مشاور مدرسه و همچنین صحبت با دبیر رابطم به این نتیجه رسیده بودم که ورود به رشته طراحی لباس, رشته مورد علاقه ام برایم امکان پذیر نیست و بر خلاف تمایل قلبی, باید یکی از دو رشته علوم انسانی یا معارف را انتخاب کنم …
تصمیمم را گرفتم. باید از این شهر کوچک که حالا, هیچ چیز جز دل تنگی و نا کامی و ملال برایم نداشت میرفتم …
همه کار ها خیلی زود انجام شد. به همراه پدرم به شیراز رفتیم و برای گرفتن خوابگاه در مدرسه نابینایان شوریده شیراز, مدیر آنجا را ملاقات کردیم.
مدیر مدرسه به دلایلی که نمیتوانستم بفهمم چیست تمایلی به پذیرفتنم در خوابگاه نداشت و به همین خاطر تمام تلاشش را کرد تا من و خانواده ام را از آمدنم به شیراز منصرف کند. از جمله این که تا آنجا که میتوانست از خوابگاه و شرایط ساختمانی و همچنین رفتار بچه ها چیز های منفی برای ما تعریف کرد و موجب شد که با ذهنیتی کاملا بد و منفی وارد آنجا شوم.
ای کاش میتوانست درک کند که شرایط خاص وادارم کرده بود به شیراز بروم. وگرنه کدام آدم عاقل حاضر میشود آرامش و آسایش خانه و اتاق تک نفری خودش را به دلخواه با اتاق های شلوغ و نا مناسب خوابگاه عوض کند؟
وارد خوابگاه مدرسه نابینایان شوریده شیرازی شدم. در یک اتاق شش نفره که همه ساکنینش در حدود سن خودم بودند جایم دادند. برای ادامه تحصیل هم همه ما را در یک دبیرستان عادی ثبت نام کردند و یک دبیر رابط هم در تمام روز های هفته, در تمام ساعات مدرسه به ما اختصاص دادند. در سال دوم دبیرستان در آن مدرسه روی هم هشت نفر دانشآموز با مشکل بینایی بودیم. یک نفر در پایه اول. پنج نفر در پایه دوم و دو نفر هم پایه سوم.
از بین دومی ها من و سه نفر دیگر خوابگاهی بودیم و فقط یکی از دوستان که در ادامه خاطراتم با اسم نازنین از او یاد خواهم کرد به همراه خانواده اش در شیراز زندگی میکرد.
از خوابگاهی که در آن ساکن بودیم تا مدرسه عادی محل تحصیلمان مسافت زیادی نبود. با قدم های معمولی میشد این راه را در مدت یک ربع ساعت یا بیست دقیقه پیمود. هر روز من به همراه چهار نفر دیگر این مسافت را پیاده میپیمودیم. به مدرسه میرفتیم و از آنجا به خوابگاه بر میگشتیم.
بر خلاف سال های قبل که مدرسه نابینایان شیراز, هزینه سرویس رفت و آمد دانشآموزان تلفیقی ساکن در خوابگاه را تقبل میکرد, در آن سال پرداخت هزینه بر عهده دانشآموزان افتاد و دوستان من بخاطر عدم توانایی خانواده در پرداخت این هزینه از داشتن سرویس محروم شدند. پدرم در بین مکالمات تلفنی که با هم داشتیم شرایط مدرسه و چگونگی رفت و آمد ما را پرسید و من هم حقیقت را برایش بازگو کردم. پدرم تأکید کرد که پیاده به مدرسه نروم و فردای روزی که با هم تلفنی صحبت کرده بودیم, کل هزینه سرویس مدرسه ام را برای یک سال, به حساب مدیر مدرسه نابینایان واریز کرد.
متأسفانه همان گریز از تنهایی که قبلا در باره اش نوشتم, موجب شد که ترجیح بدهم با دوستانم پیاده به مدرسه بروم و خطر دو بار گذشتن از یک خیابان شلوغ را به جان بخرم ولی موقع رفت و آمد تنها نباشم.
یکی از چیز هایی که هنوز هم وقتی آن را به یاد میآورم بی مسئولیتی و نا لایقی مسئولین شهر شیراز و همچنین مسئولین مدرسه شوریده شیرازی را به نظرم میآورد این است که روبروی تنها مدرسه نابینایان استان فارس یک خیابان بسیار شلوغ و پر تردد قرار دارد که گذشتن از آن برای افراد نابینا واقعا خطرناک میباشد و این خیابان فاقد یک پل هوایی است. با این که ایجاد یک پل هوایی در این محل علاوه بر کمال ضرورت, کاملا امکان پذیر و بدون اشکال میباشد.
به خوبی یادم هست که بعد از چند روز که از تحصیلم در شیراز گذشت تا چه اندازه به ضعف خودم در درس ها, در مقایسه با دیگر دوستان هم نوع پی بردم. آنقدر این تفاوط زیاد بود و آنقدر نسبت به دوستانم در درس ها ضعیف بودم که توان وصفش را در خود نمیبینم! …
متأسفانه معلم ها هم مرتبا به این احساس ضعفم دامن میزدند و با دیگر هم کلاسی های هم نوع, مقایسه ام میکردند. در آن روز ها حتی یکی از آنها برای یک لحظه زحمت این را به خود نداد که به دلیل این ضعف و نا توانی من در درس ها فکر کند. البته در این مورد از نظر خودم کوچکترین ایرادی به معلم هایم وارد نبوده و نیست. به هر حال آنها معلم بودند و وظیفه شان درس دادن و امتحان گرفتن و نمره دادن بود. این که یک دانشآموز ضعیف چرا ضعف داشت و قبلا در چه شرایطی درس خوانده و بزرگ شده بود اصلا به آنها ارتباطی نداشت.
آری! … باید این حقیقت تلخ را قبول میکردم که هیچ کس در این که من نابینا به دنیا آمدم, در این که اوقات گران بهایی را که باید به یادگیری انواع علوم و مهارت ها میپرداختم, تلف کردم و بجای آن در روستا وقت گذرانی کردم, در این که در سال های اول مدرسه بار ها و بار ها از کودکان کم توان ذهنی کتک خوردم و آزار دیدم, در این که در مدرسه عادی آن همه سختی کشیدم, در این که کتاب هایم آن قدر دیر به دستم میرسید که دیگر توان این را نداشتم که خودم را به بچه های کلاس برسانم, در این که ریاضی و فیزیک را در مدرسه عادی نمیفهمیدم, در این که قواعد کوتاه نویسی انگلیسی را یاد نگرفته بودم و در نهایت در این که تا این اندازه در درس های مختلف ضعف داشتم مقصر نبود. این ها فقط مشکلات فروغ بود و به هیچ کس دیگری هیچ ارتباطی نداشت …
یک روز صبح در خوابگاه نشسته بودیم و با بچه ها تکلیف مربوط به درس عربی را انجام میدادیم. سرپرست آمد و به من گفت: بیا تو اتاق سرپرستی. آقای اسدی پشت تلفنه, میخواد باهات صحبت کنه. آقای اسدی معاون دانشآموزان تلفیقی در مدرسه شوریده شیرازی بود.
تلفن را که برداشتم بعد از احوال پرسی های معمول گفت که میتوانم با دانشآموزانی که دو سال از خودم کوچکترند در کلاس های مخصوص آموزش کوتاه نویسی انگلیسی شرکت کنم. واقعا از این مژده خوشحال شدم. جلسه اول کلاس به خوبی و خوشی برگزار شد. در آخر کلاس مدرس, شیفت مدرسه هر کدام از ما را پرسید تا بر اساس آن روز و ساعت جلسات بعدی را مشخص کند. تمام افراد حاضر در جلسه, چه دختر و چه پسر گفتند که شیفت مدرسه شان سه روز اول هفته صبح و سه روز دوم بعد از ظهر است.
همه با هم همآهنگ شدند و من تنها ماندم. شیفت مدرسه من, یک هفته صبح و یک هفته بعد از ظهر بود. با وضعی که پیش آمد دیگر رفتن به این جلسات برایم فایده ای نداشت چون به ناچار مجبور میشدم یک هفته در میان از کلاس ها غیبت کنم.
به این ترتیب فرصت شرکت در این جلسات را هم از دست دادم و بخاطر مشکلات مربوط به سکونت در خوابگاه و همچنین زمان زیادی که باید به مطالعه درس های مدرسه و جبران ضعف هایم اختصاص میدادم نتوانستم کلاس دیگری پیدا کنم و در نتیجه هرگز قواعد کوتاه نویسی انگلیسی را یاد نگرفتم و امروز هم که این سطور را برای شما تایپ میکنم اگر یک متن کوتاه نویسی شده را جلویم بگذارند, نخواهم توانست از روی آن بخوانم …
علاوه بر مشکلاتی که در درس و تحصیل داشتم حضور در خوابگاه نابینایان نیز برایم خالی از زحمت و اشکال نبود. همه آنهایی که با هم در خوابگاه زندگی میکردند, از سال های قبل به آنجا آمده بودند. بعضی از آنها از همان شش یا هفت سالگی که مدرسه را شروع کرده بودند خوابگاهی بودند و با هم زندگی میکردند. در نتیجه همه آنها به خوبی یکدیگر را میشناختند و من برایشان بیگانه ای مزاحم محسوب میشدم. به همین دلیل از هیچ عملی برای اذیت کردن و رنجاندنم کوتاهی نمیکردند. علاوه بر این که دیر به جمع آنها وارد شده بودم یک تفاوت اصلی دیگر هم با آنها داشتم که موجب میشد مرا در جمع خودشان بیگانه بدانند و متأسفانه برای رفع این تفاوت کاری از دستم بر نمیآمد. این فرق عبارت بود از این که بر خلاف آنها من تا آن زمان با خانواده زندگی کرده بودم. خانواده ای که بغیر از من فرد نابینایی در آن به دنیا نیامده بود. خانواده ای که دست کم سعی کرده بودند برای دختر نابینای خود هم به اندازه یک دختر سالم امکانات زندگی را فراهم کنند. ولی اغلب دوستانی که حالا با آنها زندگی میکردم از داشتن چنین نعمتی محروم بودند …
گاهی از شدت بی اطلاعی دوستان هم اتاقی و هم کلاسیم از بعضی چیز های بدیهی تعجب میکردم و بی اختیار این تعجب در حرکات یا حرف هایم نمودار میشد و موجبات رنجش و بد بینی آنها را فراهم میساخت. لازم به گفتن نیست که آنها این تعجب را به پای تفاخر و برتری جویی میگذاشتند و سعی میکردند در اولین فرصتی که به دستشان میرسید به سختی انتقام بگیرند. یکی از این اتفاقات را که به خوبی در حافظه ام مانده در اینجا برایتان مینویسم:
یک شب عده ای از خانم های خَیِر شیرازی به خوابگاه ما آمده و به تعداد بچه ها, برای شام پیتزا سفارش داده بودند. من که از بچگی علاقه مند به دوستی با افراد و آشنا شدن با دیگران بودم به نزدشان رفتم و کنارشان نشستم و با آنها مشغول گپ و گفت و خنده شدم. وقتی خانم روانشاد, مادریار خوابگاه ما را برای شام صدا کرد به همراه آن خانم های صمیمی و مهربان وارد سالن غذا خوری شدم. مادریار غذای هر کدام از بچه ها را روی میز در جلو آنها گذاشت. دوستی که بغل دستم نشسته بود با آرنج به پحلویم زد و گفت: پس چرا خانم روانشاد بهمون نون نمیده که غذا خوردن رو شروع کنیم؟
بی اراده با صدایی آمیخته به تعجب پرسیدم: نون؟ عزیز مگه کسی با پیتزا نون میخوره؟
این که همین یک تعجب و پرسش ساده تا چه اندازه موجب رنج مصاحبم و در نتیجه نا سزا شنیدن و توبیخ شدن من در جمع دوستان شد باز از آن جمله چیز هاییست که قادر به بیانش نیستم!. علاوه بر اینها, ساختمان قدیمی و بسیار نا مناسب خوابگاه هم چیزی بود که موجب رنج همه ما میشد. از جمله اصلیترین مشکلات در این زمینه کمبود شدید کمد و قفسه برای وسایل شخصی ساکنین و همچنین قرار داشتن بعضی از قسمت های خوابگاه که تعادل دمای هوا در آنها نهایت ضرورت را داشت, مثل سالن غذا خوری و حمام ها در حیاط و فضای باز بود.
در زندگی بار ها برایم اتفاق افتاده که تا لب پرتگاه کشیده شده ام و احساس کرده ام فاصله ام با محو شدن, فقط به اندازه یک قدم, یا به اندازه گذشت یک یا دو دقیقه است. دقیقا مثل آن روزی که از روی اسب نیلی به داخل رودخانه پرتاب شدم و اطمینان داشتم بیشتر از دو یا سه دقیقه دیگر زنده نخواهم ماند.
ولی در آخرین قدم ها, در آخرین لحظه ها, قبل از این که سقوت کنم و محو شوم دستی گرم به سمطم دراز شده و نجاتم داده است. در آن زمان که به داخل رودخانه افتادم, دست های قوی و نیرومند عموی کوچکم بود که از آب بیرونم کشید. در آن روز ها هم که بخاطر ضعف شدید در درس های ریاضی, عربی و انگلیسی امیدی به ادامه تحصیل نداشتم, دست های ظریف و زیبای نازنین از پرت شدن در دره ژرف و وهشت آور بی سوادی نجاتم بخشید! …
نازنین دختری قد بلند, مهربان, شجاع, هنر مند, زیبا, مرتب و خیلی با هوش بود. از یک چشم کاملا نابینا بود ولی چشم دیگرش تا حدی که بتوان او را یک کم بینا, با بینایی خوب به حساب آورد دید داشت. چون دختری شجاع, با هوش و مستقل بود از این مقدار دید که داشت نهایت استفاده را میبرد و تقریبا میتوانم بگویم: بغیر از خواندن و نوشتن به بینایی و رانندگی تمام کار هایی را که یک خانم لازم است توان انجامش را داشته باشد به بهترین وجه ممکن انجام میداد. بر خلاف دختر های خوابگاهی, از همان روز های اول ورودم به مدرسه با من گرم گرفت و صمیمی شد. در درس ها از همه ما قویتر بود و بر خلاف بقیه ما که موقع نوشتن جزوه به خط بریل, در سر کلاس ها مرتب از معلم عقب میماندیم به سرعت دانشآموزان عادی و با نهایت دقت جزوه برداری میکرد. بر خلاف بیشتر دختر ها اصلا در موضوعات مربوط به درس حسادت نداشت و از هیچ کمکی به دوستانش دریغ نمیکرد. با نهایت مهربانی دفتر هایش را در اختیار ما میگذاشت تا جزوه هایمان را که به دلیل عقب ماندن از مطالب کلاس ناقص مانده بود, از روی نوشته هایش تکمیل کنیم.
او موجودی نازنین بود که خداوند در زندگی سر راهم قرار داد و به همین دلیل در خاطراتم از او با اسم مستعار نازنین یاد میکنم …
نازنین تنها کسی بود که شدت تنهاییم را فهمید و به کمکم آمد. در روز های تعطیل که هوا خوب بود, پیشم میآمد و با هم از خوابگاه بیرون میرفتیم. با وجود ضعف شدید بینایی, تمام خیابان ها, باغ ها و پارک ها, اماکن تاریخی, مراکز خرید و بازار ها و خلاصه در یک جمله, کل شهر شیراز را مثل کف دستش میشناخت. هرگز به یاد ندارم که در جایی با او گم شده باشم و یا احساس کرده باشم که پیدا کردن مسیری برایش سخت و دشوار است.
ما با هم به پارک ها و باغ های زیبای شهر شیراز میرفتیم, در آنجا مینشستیم و در هوای آزاد دوستم اشکالاتم را در درس های ریاضی و عربی مرتفع مینمود و از روی لغات جدید و مکالمات و قواعد درس انگلیسی برایم میخواند.
این که بدون کمک های بی دریغ نازنین من هرگز نمیتوانستم به تحصیل ادامه دهم, از جمله حقایق مسلم زندگیم است …
خاطرات مهم سال های دوم و سوم دبیرستانم در چیز هایی که تا الآن نوشتم خلاصه میشود. تنها نکته ای که باید به خاطرات این دو سال اضافه کنم شرح امتحانات نهایی و به ویژه شرح امتحان زبان انگلیسیست:
امتحانات نهایی ما در یک مدرسه برگزار شد که به عنوان حوزه مشخص شده بود. ما پنج نفر هم کلاسی نابینا و نیمه بینا را در یک اتاق جدا از دیگران مینشانیدند, برگه های سؤال را که به بریل تبدیل شده بود در اختیارمان میگذاشتند, یک مراقب هم برایمان قرار میدادند و ما هم مشخصاتمان را بالای کاغذ های بریلی که به همراه داشتیم مینوشتیم و بعد از جدا کردن بخش مشخصات از جواب سؤال ها به وسیله خط کشی, نوشتن جواب سؤال ها را شروع میکردیم. پس از پایان وقت, مراقب نوشته های هر کدام از ما را به ترتیب به هم منگنه میکرد و تحویل میداد.
در روز امتحان انگلیسی وقتی برگه های سؤال را تحویل گرفتم متوجه شدم که سؤال ها کوتاه نوشته شده اند و قادر به خواندنشان نیستم. نازنین هم که به خوبی به وضعم آگاه بود مثل من دچار تشویش و ناراحتی شد و هر دوی ما با گریه از مراقب خواستیم که اجازه بدهد نازنین آرام از روی سؤال ها برایم بخواند. با وجود این که بقیه دوستان هم با این کار موافقت کردند مراقب اجازه این کار را نداد و در نتیجه من برای اولین بار, طعم تلخ مردود شدن در خورداد ماه و امتحان دادن در شهریور را چشیدم! …
خانواده ام از ترس این که در شهریور هم نظیر مشکل خورداد ماه برایم پیش بیاید, با هر سختی که بود, زمینه انتقال دوباره ام را به شهر کوچک خودمان فراهم کردند. البته بغیر از موضوع امتحان زبان و سؤالات کوتاه نویسی شده, یک مسأله دیگر هم در تصمیم خانواده ام مبنی بر بازگرداندنم به شهر خودمان تأثیر گذار بود که باید چند خطی راجع به آن بنویسم:
توزیح این که در مدرسه ما عده کمی از دانشآموزان از اقلیت های دینی و مذهبی دیگر هم مشغول تحصیل بودند. به دلیل روحیه جمع گرایی که داشتم و به دلیل علاقه ام به آشنایی و دوستی با دیگران, بدون این که به عواقب کار فکر کنم با بعضی از آنها که از جهاتی مورد پسندم واقع شدند دوست شدم و چون ایرادی در رابطه داشتن با آنها نمیدیدم اقدامی برای پنهان نگه داشتن این دوستی ها نمیکردم و بدون ترس و اضطراب با آنها در حیاط مدرسه قدم میزدم و در کلاس کنارشان مینشستم.
متأسفانه این دوستی ها از نظر معلم معارف و پرورشی و همچنین مدیر مدرسه به آن سادگی و بی آلایشی که من فکر میکردم نبود و آنها بخاطر این دوستی ها که در آن زمان در نظرم کاملا عادی و معمولی و خالی از هر گونه اشکالی بود به شدت مورد توبیخ و سرزنش قرارم دادند و به سرعت جریان را به اطلاع مدیر مدرسه نابینایان رساندند.
دوستان عزیز؟ خدا میداند که من در آن دوران بی اطلاعی و آشفتگی به خیالم هم نمیرسید که دوست شدن با چنین افرادی اشتباه یا گناه و خطاست. از دوستی با آنها هیچ منضوری بغیر از این نداشتم که هر چه بیشتر از تنهایی بیرون بیایم و هرگز کوچکترین بحثی راجع به تفاوط عقاید مذهبی بین ما پیش نمیآمد. راستش را بخواهید, در آن موقع کم سن تر از این بودم که به دنبال آگاهی یافتن از دستورات ادیان دیگر و یا در اندیشه پیوستن به آنها باشم. من فقط میخواستم تعداد دوستانم بیشتر شود و هرگز منضور دیگری از رابطه با این افراد نداشتم …
مدیر مدرسه نابینایان وقتی ماجرا را شنید به خیال این که از نظر عقاید دینی دارای مشکل شده ام و ممکن است در خوابگاه ایجاد بی نظمی کنم خانواده ام را متقاعد ساخت که ماندن در شیراز به صلاحم نیست و بهتر است سال پیشدانشگاهی را در کنار خانواده ام باشم تا بتوانم در آرامش بیشتری به درس ها و امتحان ورودی دانشگاه فکر کنم.
به این ترتیب باز به شهر کوچک خودمان برگشتم و دوران پیشدانشگاهی را شروع کردم.
باید بگویم که بر خلاف سال های گذشته که مجبور میشدم چند ماه اول سال را منتظر رسیدن منابع درسیم به خط بریل و همچنین منابع صوتی بمانم, در این سال از همان اول منابع درسی به دستم رسید و دلیل این امر هم این بود که به محض شروع توزیع کتاب, دوستم نازنین سهمیه کتابم را از مدرسه نابینایان تحویل گرفت و به خانه خودشان برد و من هم به شیراز رفتم و آنها را با خودم به خانه آوردم…
به خوبی یادم مانده که معمولا هر یک ماه یک بار, صبح زود با اتوبوس به شیراز میرفتم و از روی جزوه هایی که دبیر رابط برای دوستانم گویا کرده بود تکثیر میکردم و شب دوباره با اتوبوس به خانه بر میگشتم. این کار برایم خالی از سختی نبود ولی هر چه که بود, موجب میشد منابع درسیم به خوبی تأمین شود و ارزش سختی کشیدن را داشت …
دوستان عزیز؟ فکر میکنم اگر شرح امتحان کنکور و ورودم به اولین دانشگاه را در یک پست دیگر منتشر کنم بهتر باشد. به هر حال قصدم این است که تا حد امکان از طولانی شدن پست هایم جلوگیری کنم. پس تا درودی دیگر, بدرود …