اواسط تابستان است، رستوران محله خلوت شده. گهگاه سکوتش را صدای عصای مشتریانی پیر و خسته در هم می شکند.
در کافه تعدادی از اعضا نشسته اند، درباره خودکشی یکی از هم بندی ها حرف میزنند.

شب گذشته کامبیز تحملش به سر رسیده، خود را از بالای ساختمان به پایین پرت کرده و با آغوش باز، مرگ را برای همیشه پذیرفته است.
شاید علت، فرار از زندان دنیا بوده و شاید چیز دیگر.
هرکسی از دید خود، به قضیه نگاه می‌کند. مذهبیون، کارش را گناه کبیره دانسته و آن را مذمت میکنند.
تعدادی دگر به او حق میدهند و اقدامش را می‌ستایند.

پلیس محله، نامه ای را در اتاقش کشف میکند. محمد ملکی با صدای بلند آن را می‌خواند.

“درود. مرز بین بودن و نبودن چیست؟ آخرین پیام من را دریابید و فراموش کنید. یکی از جنس شما رفت.
قضیه خیلی راحتِ، به اختیار خود نیامدیم و نباید برویم.
بریدم، کم آوردم و نتوانستم تغییری به وجود بیارم جز کلمه نباید.
آری دوستان، من نباید را به باید تبدیل کردم و اختیار رفتنم را دست گرفتم.

بودن و رنج کشیدن، تحقیر شدن و له شدن، گرسنگی و تشنگی، اسارت و بردگی همه میوه های شوم درخت دنیاست.
میشد صحنه سازی کنم، زمانی که مشغول خدمت به محله بودم، در حضور چند نفر از دوستان، طوری خود را از بالا به پایین پرت می‌کردم، همه فکر کنید ناخواسته و بر حسب اتفاق افتادم و جان دادم.
آنوقت مرا شهید می‌خواندید، همیشه به یادم بودید و حس نفرت از خودکشی، جای خود را به تمجید از شهادت میداد.
اما خواستم صادق باشم، با خودکشی، پیام تسلیم شدنم را برسانم.
نحوه خودکشی انسانها با هم فرق دارد. شاید پشت هر کدام، فلسفه ای نهفته باشد.

خودسوزی کارگری که تحمل دیدن گرسنگی خانواده را ندارد، خودزنی یک ورشکسته، حلق‌آویز کردن و بریدن شاهرگ همه و همه واقعیتیست که روزانه تکرار می‌شود.
جلادان روزی هزاربار به جرم نابینایی، روحم را از بالای ساختمان زندگی به پایین پرت کردند.
تا حالا دیدید کسی به جلادش اعتماد کند؟ من اعتماد کردم. از دردی که کشیدم، بی رحمی آموختم و جلاد خود شدم.
خواستم یکبار برای همیشه به این زجر پایان دهم.
اکنون کسی نمیتواند تحقیرم کند، روانم را آزار دهد. آرامش ابدی را در مردن یافتم.
امیدوارم در جهانی عاری از ظلم و نیرنگ، همدیگر را ملاقات کنیم. به درود.”

پس از خواندن، عدسی به اتاق مدیریت احضار شد و از او خواستند نامه را بگیرد و جمعیت را پراکنده کند.

بعد از خاکسپاری، اقدام خودکشی کامبیز تکذیب شد و ایجاد هرگونه شایعه، اقدامی از طرف سایتهای رقیب، جهت ضربه زدن به محله محبوب گوشکن تشخیص داده شد.

اعلام شد که علت مرگ، کهولت سن و طبیعی بوده است.

به تمام اعضا هشدار داده شد که اگر چنانچه به شایعات بی اساس دامن بزنند، حساب کاربریشان مسدود و از محله اخراج خواهند شد.

مگر نه آنکه گوشکن یک محله با صفاست و همه نابینایان از بودن در آن افتخار میکنند و خوشحالند، پس دلیلی برای خودکشی اعضا وجود ندارد.

شهروز به یاد گذشته افتاده و با همسرش درد دل میکند.
” خیلی تلاش کردم قلوب افراد را به هم نزدیک کنم اما موفق نشدم. چرا به این روز افتادیم؟ آیا حقیقت داره هر بلایی که سر محله آمده از گور سعید درفشیان برخاسته و برمیخیزد؟
نمیتوانم باور کنم این بشر در همه عمر پشت پرده تمام اتفاقات بد بوده و زمانی که مجتبی عرق نعناع زیاد می نوشد بهش خط میدهد و تلاش دارد محله را خصوصی کند.
حیف است کسی از نژاد بختیاری باشد و اینطور نامردی کند. در این ایل افراد بزرگی چون شیرعلی‌مردان خان مایه افتخار بودند.”

در اتاق مدیریت محله، مجتبی و سعید نشسته اند . هردو حس مشترکی را تجربه میکنند. گویی انتظار بلایی را می‌کشند که به زودی گوشکن و اهالیش را در کام خود فرو می‌برد.
خاطرات گذشته همانند جریان برق از ذهن هردو میگذرد. مجتبی با جهش دو متری به بالا میپرد، به سقف اتاق برخورد کرده، کمانه میکند و سرش به میز کارش برخورد میکند. سعید این حالت را میشناسد و میداند قرار است اعترافات جدیدی از زبانش جاری شود که تکتک کلمات را باید به حافظه سپارد.
“میدونی سعید! خواستم محله رو به دست شماها بسپارم و خودم کنار بکشم و با بچه‌های کوچیک دنبال خوشگذرانی برم اما هیچکدام اعلام آمادگی نکردید!” سعید با شنیدن این جمله به ریش نداشته اش می‌خندد و با خود میگوید: آره جون عمه ات! تو گفتی و منم باور کردم.
” همیشه از خودم پرسیدم، وجود این محله چقدر به استقلال همنوعان کمک کرده؟ سالیان درازیست که این محله هست. افراد زیادی آمدند و رفتند ولی من و تو همچنان هستیم.
نیک می دانی که شهروز را خعیلی دوست دارم ولی اون فکر میکنه که باهاش دشمنم.
جشنواره برگذار میکند, آن هم چه زمانی! آخر سال. قصدش از انجام این کارها چیست؟ آینده گوشکن را خوب نمیبینم. حس میکنم به آخر راه رسیدیم. تا حالا ۳ هزار ویرایشگر یا استعفا داده اند یا برکنارشان کردم. هر کدوم از این افراد میتواند خطری علیه گوشکن باشد.
احمقانه است اگر فکر کنم مقصر نیستم ولی آنها هم اشتباهات زیادی داشتند. همیشه طرفدار گفتگوی نابیکورا بوده ام اما افسوس که کسی حاضر به بحث مسالمت آمیز نیست.
امروز بیش از هر روزی احساس دموکرات بودن میکنم.

سعید! سعید! کشتی من رو با این منطقت. سالهاست در گوش من داد میزنی که منطقی هستم! یه کم بخند، با بچه ها حرف بزن. نگذار اوضاع از این که هست، خرابتر شود. اتحاد در دستان من و توست.
تو همکار خوبی هستی، برو‌بکس دوستت دارند ولی زیاد منطقی هستی، شورش را در‌آوردی.”