صبح روز ۲8 اسفند. ساعت ۶ از خواب پا میشم، و بعد از خوردن صبحانه واتساپم رو باز میکنم. مطابق معمول هر روز میرم سراغ گروه دور همی کوچولویی که همیشه واسم سرشار از انرژی بوده و هست. وای! ویس ۲دقیقه ای محمد میر قاسمی! چه عجب! راه گم کرده آقا! آخه غیر فعالترین عضو گروهه. خب! خدا رو شکر! موجبات خنده و شوخی سر صبحمون فراهم شد! ویس رو پخش کردم! وای! خدای من! این سال لعنتی توی واپسین نفساشم دست از سرم بر نمیداره! توی ویس ۲دقیقه ای محمد، نه خبری از شوخی بود و نه خبر از بگو بخند. محمد از روی تخت بیمارستان این ویس رو گذاشته بود! ویسی که با یک صدای سنگین، و سرشار از غم ضبط شده بود! محمد، توی ویسش از یه چشم درد حرف زده بود! چشم دردی که داشت خبر از آخر سالی سخت میداد. محمد میگفت که به خاطر یه چشم درد ساده رفته پیش چشم پزشک و دکتر بهش گفته که باید خیلی زود بره تهران. خلاصه بعد از رفتن به تهران و نشون دادن چشمش به پزشک، میفهمه که آخر سال ۹۵، درست، زمان خداحافظی محمد با چشمشه! آره رفقا! پزشک به محمد گفته بود که خیلی سریع، باید محتویات چشمشو تخلیه کنه که به اون یکی چشمش ضرر وارد نشه! خلاصه محمد این اتفاق رو میپذیره و تن به عمل تخلیه ی چشم میده! آره بچهها! محمد روی تخت بیمارستان، و درست، توی دوران بعد از عمل این ویس رو برای ما فرستاد!
محمد نازنین؟ رفیق مهربونی که رفاقتم با تو خیلی زود از یک رفاقت سر سری مجازی به یه رفاقت بدون آلایش حقیقی تغییر شکل داد، زدن این نوشته، تنها کاری بود که میتونستم واست انجام بدم. رفیق گلم؟ من تا به حال عمل چشم نداشتم، و نمیتونم درکت کنم. ولی صدای محزون و خسته ات، بیانگر سختی های زیاد اخیرت بود. امیدوارم که خیلی زود سلامتیت رو به دست بیاری، و از اون بیمارستان لعنتی مرخص بشی. امیدوارم که پایان سال ۹۵، پایان غم هات باشه و سال جدید، واست سالی سرشار از شادی های بی پایان باشه.
رفیق گلم؟ چشم جدید مبارک