**** به نامِ خدا ****
درود به شما دوستان. وقتِ همگی به خیر.
داستانم رو تعریف می کنم، شما بگین که چه قضاوتی در موردش دارین.
اونایی که سرنوشتشون مثلِ منه در جریانند که اولِ هر ترم، مددکارِ بهزیستی امر می فرمایند که این مدارک رو براشون ببریم تا اگه دلشون خواست یا به قولِ خودشون بودجه رسید، حالی هم از ما دانشجویانِ شبانه بپرسند!
کارنامه ی ترمِ قبل، برگه ی مربوط به انتخابِ واحدِ ترمِ جاری با مُهر و امضایِ معاونت آموزشیِ دانشکده، ریز نمراتِ کلی، گواهیِ اشتغال به تحصیل، کپیِ کارتِ دانشجویی، ملی و شناس نامه.
یه نامه هم خودشون می دن به اسمِ نامه ی محرمانه که فقط مسؤولِ حساب داریِ دانشگاه باید ببینه و شهریه ی ترمِ جاری رو روش بنویسه.
حدِ اقل واسه معلولینِ ساکنِ مشهد که این طوریه، بقیه ی شهر ها رو دیگه نمی دونم.
خب! ما همه ی اینا رو می گیریم و براشون می بَریم.
قدمِ بعدی رو کی باید برداره؟ بازم ما! وسطِ ترم که میشه، مدد کارِت بِهِت زنگ می زنه و میگه: آقای فلانی: مدارِکِت ناقصه، گواهیِ اشتغال به تحصیل رو نیاوُردید.
تو متعجب و در عینِ حال حرصی میشی و میگی: بابا اولِ ترم هر چی خواستید براتون آوُردم!
اما مدد کارِ نه چندان محترم با لحنِ طلب کارانه میگه: آقای محترم، اگه بود که بهتون زنگ نمی زدم. تا فردا صبح ساعتِ 8 باید هر طور شده بیارین وگرنه از شهریه خبری نیست.
بازم میری سراغِ منشیِ گروه و یه گواهیِ اشتغال به تحصیل می گیری و فقط به خاطرِ اون پا میشی از دانشگاه میری بهزیستی و از کِلاسِت هم می افتی.
حالا بماند که چه قدر خجالت می کشی اگه کسی از هم کلاسیات و یا هم رشته ای هات تو اتاقِ منشیِ گروه باشه و اون صحنه رو ببینه.
آخه جامعه ی ما تا اسمِ بهزیستی میاد، فکر می کنه از شیرِ صبحانه تا چاییِ بعد از شامِ معلولین رو بهزیستی تأمین می کنه و معلولین هم که نیاز به کار ندارن، تو خونه دراز می کشن تا سهمیه شون از طرفِ بهزیستی بیاد! والله همین تصور رو اکثریت دارن!
بگذریم!
خب! ترم تموم شده و امتحانات از راه رسیده.
حالا دیگه منتظرِ شهریه می مونی که به حساب واریز بشه تا تو هم بریزی به حسابِ دانشگاه تا بتونی واسه انتخابِ واحدِ ترمِ بَعدِت اقدام کنی.
ترم تموم شده، تو همچنان حساب رو چک می کنی و هنوز خبری نیست.
بازه ی زمانیِ انتخابِ واحد داره تموم میشه و هنوز به خاطرِ اهمالِ بهزیستی در پرداختِ شهریه تو نمی تونی کاری کنی، چون بدهی داری.
اون قدر هم ترم های گذشته به این و اون رو زدی واسه قرض گرفتن که دیگه روت نمیشه با اونا هم تماس بگیری و وای به حالِت اگه یه ذره هم مغرور باشی.
همیشه هم لنگِ بهزیستی و قرض گرفتن از دیگران نبودی، وقتایی که اوضاعِ کاریت خوب بوده، در حدِ توانِت ریختی تو شکمِ دانشگاه، دانشگاهِ آزاد رو به همین خاطر اصلاً بی خیال شدی چون خودِت شهریه ی 3 ترم از 5 ترم رو دادی، این جا هم شهریه ی دو ترم رو خودِت از پس اندازِت پرداخت کردی.
میری سراغِ حساب دارِ دانشگاه و اونم خدا رو شُکر چون آدمِ منصفیه باهات راه میاد و انتخابِ واحد رو برات باز می کنه.
ترمِ جدید شروع شد! تو خوش حال و خندون می شینی سرِ کلاس، به این امید که شهریه بالاخره واریز میشه، آخه زنگ زدی به بهزیستیِ استان و اونا گفتن که فعلاً بودجه ندارن.
در حالی که تو فکرِ شهریه ی ترمِ قَبلِت هستی، باید همون کاغذ های تکراری رو ببری و بیاری، همچنان حساب خالیه.
بازم میگی: شاید فردا، شایدم پس فردا، نهایتاً هفته ی آینده.
فردا و پس فردا که خبری نمیشه، اما هفته ی آینده که چک می کنی می بینی…
انتظارِ این رو دیگه نداشتی! فقط 230 هزار تومان تو حسابه!
شهریه ی ترمِ قبل چه قدر بوده: حدوداً 640 تومان.
بِدِهیت به دانشگاه با احتسابِ شهریه ی ترمِ جدیدِت چه قدره؟ یک میلیون و 350 هزار تومان.
حالا هزینه ی خوابگاه و خورد و خوراکِت هم بماند!
اوه خدای من!
خب! حالا این 230 هزار تومان به نظرِ شما چه دردی از یک دانشجو که از لحاظِ مالی هم اوضاعِ زیاد جالبی نداره دوا می کنه؟
سؤالِ بعدیم از بهزیستیه ولی شما اگه می تونید جواب بدید: شما که قراره الله بَختَکی پول بریزید، چرا این همه مدرک باید واستون جور کنیم؟
سؤالِ بعدی: دوستان! به نظرِ شما، آیا حتی یکی از پرسنلِ بهزیستی می تونه خودش رو جایِ ما بذاره؟ اگه چنین برخوردی رو یه نفر با خودشون کنه، چه حالی بهشون دست میده!؟
تا همین یه ساعت پیش فقط دردم این بود که از شدتِ سرما خوردگی، از صبح تا شب سرفه می کنم و بو و مزه ی غذا ها رو هم به هیچ وجه حس نمی کنم، سر گیجه و سر درد دارم و گلو و سینمم می سوزه.
اما حالا یه دردِ دیگه هم به دردام اضافه شد.
این که اولاً ملعبه ی دستِ یه مشت… شدم و غرورم به بازی گرفته شد، ثانیاً این که من الآن 1 میلیون و 120 تومانِ باقیمانده رو چه طوری به دانشگاه بپردازم.
نهایتاً بهزیستی لابد می خواد واسه این ترم هم 130 تومان بریزه دیگه! خب؟ 990 تومانِ دیگه رو از کجا بیارم بریزم تو خیکِ دانشگاه؟
اصلاً چرا نباید تو این مملکتِ به اصطلاح اسلامی، تحصیل برای معلولین رایگان باشه؟ آخه انصافتون رو برم! شما که دانشگاهِ دولتی هستید، شما که باید بیشتر هوای ما رو داشته باشید!
منی که دارم این حرفا رو می زنم، خدا خودِش شاهده که جُز همین موردِ شهریه، سال در دوازده ماه پام رو تو اون خراب شده نمی ذارم، مگه واسه مسابقاتِ قرآن.
واقعاً موندم چی بگم، هنگِ هنگم الآن!
حالا من اینا رو گفتم، شما جدی نگیرید یه وقت! همش خالی بندی بود!
اومدم فقط باهاتون کمی حرف بزنم تا سَبُک شم، وگرنه کیه که منکرِ زَحَماتِ شبانه روزیِ پرسنلِ خَدومِ بهزیستی و دانشگاه های دولتیِ سراسرِ کشور برای رفاهِ هر چه بیشترِ دانشجویان معلول، بالاخص نابینایان باشه!
اصلاً کی گفته که ما معلولین شهریه می دیم! به قولِ یه راننده ی تاکسی: شما ها که پول نِمِتِن خوش به حالتا بِرِن حال کِنِن دِگَ.
خوشی زده زیرِ دلم دارم چِرت میگم احتمالاً.
شایدم از شدتِ گیجیه که دارم این طوری می نویسم!
حالا یکی به من بگه: من خوابم یا بیدار؟

پایین اومدین دوغ بود یا ماست؟
داستانِ من دروغ بود یا راست؟
از ماست که بر ماست یا از ماست که بر ماست؟ کُدومِش؟
به قولِ دوستان: هعععععععععععععععععععععععععععععععععععععععععععععععععععععیییی.
شاد باشید
**** بدرود ****