سلام و عرض ادب خدمت همه هم محله ای های عزیز
امیدوارم همیشه خوب , شاد , سربلند و پیروز باشید
ببخشید قسمت دوم ماجرای دوستم شهاب رو اینقدر دیر گذاشتم.

هم خودم درگیر بودم و هم می خواستم از فضای او کمی دور شوم تا با واقع بینی بهتری بتونم بقیش رو بنویسم و تحت احساسات دچار اشتباه نشوم و خدایی نکرده موجب قضاوت اشتباه دیگران شود.

حالا ادامه ماجرا :

نمی گویم طلاق ضربه ای به من نزد. چرا خیلی ناراحت بودم ولی مثل کسانی که افسرده بشوند و گوشه ای کز کنند و چه کنم چه کنم راه بیندازند نبودم. از نظر مالی خیلی ضربه خوردم. به خاطر مشکلات دادگاه و هزینه های دیگر در مغازه خیلی باز نبود و به قول معروف از مایه می خوردم. بعد از رهایی از آن اتفاقها سعی در جمع و جور کردن خود نمودم که همزمان بود با معرفی مواردی جدید برای ازدواجی جدید. اصلا قصد ازدواج نداشتم و می خواستم از خیلی لحاظ خود را بسازم. موارد زیادی معرفی میشد ولی بدون اینکه ببینم مخالفت می کردم. یکسالی گذشت و هنوز خیلی مقروض بودم. پدربزرگم در بستر بیماری افتاد و آرزوی ازدواج من را داشت. گفتند الان است که دنیا را ترک کند و او را آرزو به دل مگذار. البته یک بار تجربه این حرفهای پوچ را داشتم و میگفتم تا از لحاظ مالی کاملا مستقل نشدم و بدهی ها را صاف نکردم تن به ازدواج نخواهم داد.
خلاصه همسایه ای جدید پیدا کردیم. دختری داشتند که البته مادرم او را به من پیشنهاد کرد و من به همان دلایل نپذیرفتم. دختر همسایه دوستی داشت که چند بار به این منزل جدیدشان آمد و مادرم او را پسندید. اصرار که او را یکبار ببین و من قبول نمی کردم تا اینکه گفت او هم یکبار تجربه تلخ طلاق را داشته و همدیگر را درک میکنید. با این حرف با خودم گفتم دیدنش که ضرر ندارد. فقط می بینمش و شرایطم را به او می گویم. اگر پذیرفت که هیچ وگرنه اجباری ندارم.
جلسه اول گذاشته شد. آرپی را برایشان توضیح دادم. شرایط مالی ام را نیز توضیح دادم که چقدر بدهی دارم و به گونه ای حرف میزدم که بفهمند جیره خوارِ پدرم هستند و خودشان رد کنند. البته مودب و رسمی سخن می گفتم. با هم صحبت کردیم و متوجه شدم در شرکتی مشغول به کار است. پس اندازی هم دارد و کمی از زندگی تلخ گذشته گفتیم.
مطمئن بودم که جواب رد می دهند. آخر کی با شرایط مثل من زن می دهد. تا اینکه جواب مثبت برای جلسه دوم را دادند. تعجب کردم و گفتم باید شرایطم را جدی توضیح دهم. این بار جلوی والدین و برادرهایش کاملا توضیح دادم که چرا بدهکارم و زندگی آینده امثال افرادی مثل من چگونه است. شاید همه بار زندگی به دوش او بیفتد. شاید مجبور به خرید همه چیز باشد. شاید نتوانم پا به پایش بیایم. شاید فرزندمان نیز دچار آرپی شود و و و و.

خانواده ای ساده و خودمانی بودند. در جلسه دوم مهرش به دلم نشست. چنان دلبسته اش شدم که گویا چیزی شبیه هلو افتاد درون گلویم. با تمام توضیحاتی که دادم برای آزمایش رضایت دادند و ظاهرا اسم نامزدی را آوردم که مثلا چند ماه با هم باشیم و اخلاقیات هم را بشناسیم ولی کمتر از یک ماه خود را سر سفره عقد دیدم.
در آن روز مجدد پدرم من و آرزو [اسم مستعار] را کناری کشاند و گفت ما بزرگترها فقط اخلاق و احترام از شما می خواهیم و دیگر هیچ. آرزو کمی اشک ریخت و دوران عقد شروع شد. همه چیز ظاهرا خوب بود. دست هم را می گرفتیم و این سو و آن سو, این مهمانی و آن مهمانی می رفتیم. ولی …
پدربزرگش فوت کرد و پدربزرگ رو به موت من هنوز زنده است. در مراسم یکهو بهم گیر داد که چرا فامیلت مثل عمو, عمه, خاله,دایی و دیگران به مراسم پدربزرگم نیامدند؟

همه فامیل ما آمده اند و آبرویم را بردی.
تعجب کردم و گفتم که بابا روز اول است. همه کارمند و در شهرهای مختلف. سوم و هفته می آیند ولی بهانه ای شد برای جروبحث. مدیریتش کردم و با کلام مهربانانه صلح برقرار شد . غافل از اینکه در بایگانی ذهنش ذخیره شد.
با اینکه مشکلات مالی من را میدانست ولی فشارهایی آغاز شد برای خرید فلان چیز یا فلان کالا.

اوایل با حرف قانع میشد که ان شاالله وضع خوب شود حتما ولی به مرور این اصرارها بیشتر شد. از حقوقش برای خودش چیزی نمی خرید و اگر می خرید بهم فاکتور میداد که پولش را بگیرد از من. توجهی نمی کردم و روزگار میگذشت.
رسم و رسومات کم و بیش اجرا میشد. عیدی ها, مناسبت ها, شب چله و همه این مسائل پردردسر که اکثرش موجب حرف میشد برای من.
چرا فلان کادو رو خریدی منو بی ارزش کردی.
چرا سکه نیاوردی اینقدر برات کم اهمیتم؟

ولی زود سکوت برقرار میشد غافل از اینکه در بایگانی در حال ذخیره است که روزی منفجر شود. با گوشی ها از همین دورهمی های کوچک خانوادگی فیلم می گرفتیم.
به قرارهای عروسی رسیدیم. در حد توانم خریدهایی انجام میدادم که همه اش یا بیشترش با اعتراض آرزو روبرو میشد .

برای بهتر شدن خریدها از خودش پول میگذاشت و در لیست بدهی من به او می نوشت. میگفت وظیفه من نیست و منهم می پذیرفتم. مرد است و مسوولیت زندگی اش. اما نتوانستم سرویس طلا بخرم. او هم پس اندازش را خرج جهیزیه کرده بود و با بدلی قانع شد که در آینده اصلش را بخرم. ولی این اصلی ترین مسئله در بایگانی ذهنش شد.
مراسم خوب برگزار شد . پاتختی ها خرج بدهی ها شد و زندگی پیش میرفت. او سر کار و من مغازه. خرید بیرون را انجام میدادم و نق ها شروع شد. گوش کری میدادم و با حرف و شوخی نرم میشد. اما خریدهای عروسی را مرتب به رخم می کشید بخصوص سرویس طلا و گاهی گریه اش می گرفت که من هیچ ارزشی برایت ندارم. منهم کنارش می نشستم. نوازشش می کردم. آرومش میکردم و آروم هم میشد. به این قضیه عادت کردم. به کسی هم چیزی نمی گفتم. اما خیلی دوست داشتم بعضی وقتها باهاش درددل کنم. خیلی حرف نمیزد و هر وقت حرف میزدم به سکوت وادارم می کرد. از شلوغی متنفر بود و خانه را در سکوت نگه میداشت. اگر چیزی باب میلش نبود صدایش بالا میرفت و الفاظ زشت به کار می برد. فکر که می کنم یادم می آید دوران عقد هم در منزل پدرش, با اعضای خانواده اش همین گونه حرف میزد. با اعصاب خوردی و تندی. زبانش نیش تیزی داشت که شیرینی دوران عقد آن را حس نمی کرد ولی اکنون در زندگی قلب را به آرامی سوراخ می کند. تا جایی که شاید روزی برسد دیگر نتوانی او را آرام کنی چون خودت نیاز به آرامش داری.
سال 90 فرزندمان به دنیا آمد. هفت ماه قبل از آن مغازه ام به همراه دو مغازه دیگر آتش گرفت و همه لباسها سوخت و بدهی ام خیلی سنگین شد. از کسانی که جنس امانی آورده بودم و پولشان را می خواستند, حدود سی میلیون میشد. با کمک بعضی از فامیل بخشی از بدهی رفع شد ولی مغازه دار هم مغازه را با ضررش پس خواست. آرزو پس اندازی داشت ولی نمی داد تا بدهی رفع شود و لیستی چند میلیونی جلویم گذاشت که تو که می خواهی پول برای بدهی هایت جور کنی اینها را هم جور کن. از خرج های اول عقد تا چیزهایی که طی این سالهای زندگی خریده و به قول خودش وظیفه من است را جلویم گذاشت. گفت پول اینها را جور کن تا پولش را بهت قرض بدم. حدود سیزده میلیون میشد. ده میلیون هم در شرکتی گذاشته بود و سودش را جمع می کرد. با کنایه نیش داری میگفت مگه سرویس خریدی که بفروشم کمکت کنم.
با هزار زحمت و بالاخره راضی کردن آرزو که بخشی از پس اندازش را قرض دهد بدهی ام به بازاری ها که مرتب جلوی خانه می آمدند را رد کردم. اما دیگر کار و شغلی نداشتم. غرها و نق های آرزو بیشتر شد و بخاطر شدت فشار عصبی یا شاید هم موعدش رسیده بود آرپی پیشرفتش را شروع کرد. آن هم با سرعت.
چند ماه قبل از تولد شمیم [دختر شهاب و اسم مستعار] آرزو هم از کار بی کار شد و عذرش را خواستند ولی بخاطر سابقه کارش مشمول بیمه بیکاری شد. ولی ریالی از آن را در خانه خرج نمی کرد. بیمه هم نبودم. آرزو اصرار میکرد که در بیمارستان خصوصی وضع حمل کند و من بخاطر خرجش در بیمارستانی دیگری. در رفت و آمد هم مشکل پیدا کرده بودم و بیشتر اذیت میشدم. همزمان دنبال شغلی میگشتم ولی نمی توانستم پیدا کنم. یا دیر مراجعه کرده بودم یا بعدا تماس خواهند گرفت و از این بهانه ها تحویلم میدادند.
تا اینکه خرج بیمارستان را آرزو با حقوقهای بیمه بیکاری آماده کرد ولی در همان لیست بلند بالایش نوشت.
و شمیم به دنیا آمد. بهترین اتفاق زندگی. شیرین ترین حادثه ممکن. کسی که با خنده اش ذوق میکردم و با گریه اش روحم آزرده میشد. منهم بیکار و کمک دست آرزو. هفته های اول کمی سخت بود ولی قلقش به دستم آمد. حمام می بردمش و اکثر کارهایش را انجام میدادم. خانواده ها هم خوشحال. شبها می خواباندمش. شعر برایش می خواندم و شاهد بزرگ شدنش بودم. ولی تولد او موجب تغییراتی شگرف در آرزو شد.
زبانش تندتر , اخلاقش عصبی تر و رفتارش گاهی جلوی خانواده ام زشت. نمی گذاشت من و خانواده ام شمیم را بغل کنیم. حساسیت زیادی به خرج میداد و اگر مادر یا پدرم یا خواهر یا هر شخص دیگری شمیم را در آغوش می گرفت سریع به سمتش می رفت و او را از آغوش آنها می گرفت. اگر هم به آنها میداد با نظارت شدید اینکار را انجام میداد. ولی خانواده خودش این کار را نمی کرد و سعی در صمیمی تر کردن رابطه شمیم با خانواده خودش می کرد. از این رفتارش والدینم ناراحت میشدند و گاهی تذکر می دادند و میگفت همینکه با پسر بیکار و بدهکارتون دارم میسازم خدا رو شکر کنین.
چند باری با جدیت با او رفتار کردم. البته هیچ وقت , هیچ وقت حتی به شوخی هم او را نزدم و با فشار یا قیض و عصبانیت حتی تلنگری هم به او نزدم. ولی دیگر نمی توانستم رفتارش را تحمل کنم. خودم نیاز به آرامش دهنده داشتم و دیگر نمی توانستم او را آرام کنم. مرتب وظایف مرد را گوشزد می کرد. اوضاع مالی بدتر میشد و آرزو از حقوق بیکاری اش در خانه خرج نمی کرد. حتی پوشک بچه هم نمی گرفت و آرپی ام با شدت بیشتری دیدگانم را تارتر و بی فروغ تر می کرد.
شمیم بزرگتر میشد و بهترین لحظات زندگی ام بازی با او بود. اما آرزو نمی گذاشت زیاد بغلش کنم. نمی گذاشت گاهی به حیاط ببرمش. نمی گذاشت گاهی به خانه پدری ام که منزل کناری مان بود ببرمش. اما خودش هر جا که دوست داشت می بردش. بارها سر این ماجرا بحث کردم با او که منهم پدرم و حق دارم ولی گوش نمی داد . پدر بیکار و بدهکار و معلول به درد شمیم نمی خوره. این حرفش خیلی برایم سخت بود. اولین باری بود که مستقیم معلولیتم را به رخم کشید.
اما سکوت کردم. گویا سکوت جزءی از وجود ما معلولین است. بخاطر شمیم سکوت کردم و ایام با سختی میگذشت و ناراحتی اقوام و والدینم نیز از آرزو بیشتر میشد. دیگر حتی دوستان صمیمی مان یا والدین و برادرها و خواهرم بخاطر در امان ماندن از اخلاق او خانه مان نمی آمدند. خانه مان هم در سکوت سپری می کرد.
هجده ماه حقوق بیکاری آرزو هم تمام شد. گاهی برای خرید خرج می کرد ولی به محض اینکه پولی دستم می آمد آن را می گرفت و به قول خودش از لیست خط میزد. البته یکی از اقوام مخفیانه کمکهایی به من میکرد و بدون اینکه به آرزو بگویم در مخارج خانه تزریق می کردم.
شمیم دو و نیم سالش شده بود و خیلی هم بابایی. از رابطه خوب من و شمیم آرزو خیلی حسادت می کرد. ولی خداییش با کوچکترین خنده یا انعطاف پذیری آرزو , سعی در بهبودی شرایط را داشتم و بهترین فرصت برای بهبودی اوضاع را می نمودم. ولی لحظه ای بود. فقط شاید چند ساعت.
یک روز که تلویزیون برنامه ای در مورد ازدواج معلولین میگذاشت و آرزو هم گوش میداد یکهو به من گفت: واقعا تو باید با یک هم نوعت ازدواج میکردی. نمی دونم چرا بهت اوکی دادم.
این حرفش داغانم کرد. درونم را از هم پاشاند. دست خودم نبود. به پشت بام رفتم و ساعتها گریه کردم. از همان حرفهایی که همه بدوبیراه می گویند به خودشان.
و روز بعد شاید بخاطر گریه زیادم , دیدم بدتر و کمتر شده بود. خرید بیرون برایم سخت سخت بود . آرزو همکاری نمی کرد. خیلی کارها را وظیفه خودش نمی دانست. اگر می خواهی خرید کنم یک ماشین برایم بخر. این جمله ای بود که آرزو به من میگفت.
عصایی تهیه کردم و شروع به آشنایی با کار کردن با آن شدم که آرزو خیلی ناراحت شد. عصا را بی آبرویی برای خود و خانواده اش می دانست. هر چه توضیح میدادم که برای بیرون رفتن به آن نیاز دارم گوش نمی داد و گفت: چرا بهم نگفتی اینجوری میشی ؟ چرا نگفتی آرپی چیه ؟ تو به من دروغ گفتی.
با این حرفش خیلی ناراحت شدم . به خانواده و برادرهایش زنگ زدم . آمدند و روز جلسه دوم خواستگاری را یادآور شدم. آنها تایید کردند ولی آرزو با همان عصبانیت خاص خود را مظلوم نشان میداد که نمی تواند تحمل کند. چقدر باید زجر بکشد.
منهم خسته شده بودم. واقعا همه درها بسته شده بود و انگار خدا هم صدایم را نمی شنید.
به علامه مجلسی رفتم. خیلی دعا کردم و از خدا نشانه خواستم. اینکه به فکرمه و تنها نیستم. در آنجا یکی از بازاری های سبزمیدان که به من جنس می فروخت من را دید. اوضاعم را پرسید. به مغازه اش رفتم و می دانست چشم بسته جنس پارچه و نوع دوخت را می فهمم. واقعا هم در شناخت پارچه و جنس آن تبحر داشتم. پیشنهاد کرد که می خواهد کارگاه تولید پوشاک بزند و به عنوان مسوول کارگاه با او همکاری کنم. سرمایه از او کار از من. بدون لحظه ای فکر قبول کردم و از هفته بعدش در کارگاه مشغول به کار شدم. خوشحالی ای نسبی در خانه آمد ولی نسبی بود. آرزو لیستش را جلویم گذاشت که اول باید بدهی هایت را با من تسویه کنی. هر چه میگفتم چشم. بابا ما خانواده ایم. من و تو ما شده ایم. فقط من و فقط تو معنایی ندارد. ولی گوش نمی داد.
کارگاه خوب پیش میرفت. . جنسها خوب فروش میرفت و بدهی ها خورد خورد تسویه میشد. البته نه سریع. چون هنوز هم بدهکارم و از همه مهمتر قسمت اعظم بدهی ام به آرزو رو داده ام.
تا اینکه دو سال پیش متوجه شدیم شمیم چشمهایش مشکل دارد. عینکی شد . آرپی ندارد ولی عینکی شدن او موجب حمله شدید آرزو به من شد. چنان حرفهای نامربوطی زد که به هیچ کس نخواهم گفت [البته به من گفت ولی من ننوشتم. نویسنده ] خانواده ها ناراحت شدند و حرفهای خانواده آرزو بیشتر ناراحتم میکرد: شما که مشکل داشتی چرا بچه دار شدید. چرا آزمایش نرفتید ؟ یا خلاصه و جمع بندی حرفها چرا ازدواج کردی؟
با اینکه مشکل آرپی نبود و مثل خیلی بچه های دیگر که عینکی شده اند فقط عینک میزند ولی روح و روانم در حال از هم پاشیده شدن است. همچنان نمی توانم با شمیم بیرون بروم. اگر بروم شمیم را دعوا می کند. گریه بچه را راه می اندازد.
گاهی شمیم آرام در گوشم می گوید چرا تنهایی خونه عمو فلانی نمیریم؟

بچه ها تعریف میکنن با باباهاشون کجاها میرن. بهش میگم خب تو بیا تا بریم. میگه نه. مامانی دعوام میکنه. بهش میگم میزندت ؟ میگه نه. فقط خیلی دعوام میکنه.
طی این دو سال توانستم وامی سنگین بگیرم و خودم کارگاهی مجزا تاسیس کنم. فروش بد نیست و هشت نفر برایم کار می کنند. یکی از آنها خانمی است شیرازی و بیوه و صاحب دو فرزند کوچک. با هم آنقدر درددل کردیم که متوجه شدم به هم وابسته شدیم. وقتی این موضوع را فهمیدم خواستم آن زن را اخراج کنم ولی او چه گناهی دارد. من مقصرم. سرد شدم تا وارد رابطه ای جدی با او نشوم. کاملا رسمی و جدی در محل کار رفتار می کنم و آن خانم هم سکوت را در پیش گرفت.
البته این همه از بدی های آرزو گفتم خداییش خوبی هایی هم دارد . خانه داری و تمیز نگه داشتن خانه اش بیست است. دستپختش هم عالی است. اما اینها را هم یک کارگر می تواند انجام دهد. من آرامش می خواهم. هنوز بعد از این همه سال سرویس طلای عروسی ماجراست. هنوز عقده های دوران عقد پابرجاست و اگر آن فیلمهای گرفته شده توسط گوشی نبود مثل خیلی چیزهای دیگر, آوردن خیلی کادوها را انکار می کرد.
و الان
مدتهاست , شاید دو سالی است که دیگر دستم را نمی گیرد. اصلا دوست ندارد با من بیرون برود. با هم که بیرون می رویم جلوتر می رود و به شمیم می گوید دستم را بگیرد و با من بیاید. به مغازه ای که می رویم می گوید بیرون منتظر باش. داخل نروم یکوقت خجالت نکشد. آری. خجالت می کشد دست یک معلول را بگیرد. اگر با اصرار دنبالش برای کاری بروم , یا او تنها باید از ماشین پیاده شود و پی آن کار برود یا من تنها. و اگر چیزی که می خواهد مهیا نباشد زلزله ای به پا می شود که فقط با صبر می توان آن را گذراند. دیشب می خواستم با شمیم به خانه پدرم بروم. اجازه نداد. جروبحث پیش آمد که منهم حق دارم. ولی گوش نمی دهد. گاهی فکر می کنم بزنم زیر این زندگی و نشانش دهم که حق پدری چیست. طلاقش دهم و فوقش تا یک سال دیگر بچه نزد اوست و نشانش دهم چگونه می توانم بچه را از او بگیرم. ولی سعی می کنم از این افکار دور باشم.
گاهی آنقدر عصبانی و هیجان زده می شوم که دوست دارم خفه اش کنم. دوست دارم خودکشی کنم. ولی فقط صبر می توانم بکنم.
و باز اکنون. فقط نور می بینم. نه چشمهای قشنگ شمیم را.

کلام آخر:

من در این سرگذشت نکاتی رو که فکر می کردم مهمه رو نوشتم. چون دوستم خیلی جزییات رو تعریف کرد و به نظر من لازم نبود گفته بشه و باز این رو هم بگم قبل اینکه شماها بگید که این سخنان از یک زاویه هستش و حرفهای زن رو نشنیدین. من یکبار منزلشون رفتم و حرفی به من زده شد که اینجا نمی گویم و نمی دانم که آیا باز هم منزلشان برم یا نه.
فکر کردم که شاید اگر با آنها رفت و آمد خانوادگی پیدا کنم شاید بتوانم کمکش کنم.

حالا نمی دانم همسرش رابطه دوستی با خانواده من را بپزیرد یا نه.
دوستان خوبم. متوجه شدید که عدم دقت دوست من در انتخاب دومش وضع کنونی اش را در چه حالی قرار داده. نکاتی ساده که اگر دقت می کرد چنین نمیشد. مثل اینکه اخلاق و زبانشرا در دوران عقد با خانواده اش دیده. اگر همین را در دوران نامزدی میدی و دقت میکرد شاید این مسئله برایش اتفاق نمی افتاد. حالا که افتاد و فهمیدید که در شرایطی بحرانی به سر می برد. طی این دو هفته خیلی سعی کردم با او حرف بزنم و کمی آرامش کنم ولی در درون خانه دچار بحران جدی ای هست . شما دوستان عزیز , روانشناسان , مشاورین , وکلا و هر کدوم از شماها , بدون شوخی , کامبیز با توام شوخی بی شوخی خخخ چه راهکار و پیشنهادی دارین. چه کار کند این شهاب ؟ صبر ؟ سکوت ؟ جنگ ؟ مشاوره ؟ البته یادم آمد بگویم که شهاب چندباری مشاوره رفته ولی آرزو نمی رود. می گوید که کسانی که مشکل دارند بروند مشاور و من سالمم و با شهاب همکاری نمی کند و حرفهای مشاور هم زیاد تاثیری در بهبودی رابطه شان نداشته. منتظر نظرهای خوب شما هستم. موفق و پیروز باشید.
یا علی