تمام زندگی من! همیشه کنارم باش!

سلام بچه ها. خوبین؟ امیدوارم حالتون خوب باشه و اوضاع بر وفق مراد.
راستش امروز به این فکر میکردم که چقدر زندگی ما جالبه. امروز و اینجا یکی متولد میشه و همین لحظه یکی دیگه توی یه جای دیگه از این کره ی خاکی، چشماش رو واسه همیشه روی زندگی میبنده. یکی چشماش پر از اشکه و یکی از ته دل میخنده. البته که همین تضادهاست که زندگی رو واست شیرین و خواستنی میکنه. همین که نمیدونی زندگی 1 ساعت بعد چی واست داره، همین بهت روحیه و امید واسه ادامه دادن میده.
از دیروز که پست تسلیت توی محله ی همیشه خواستنیم زده شد، خوب حالم زیاد خوب نبود، طبیعی هم هست، با غم کسی که سند این محله ی دوست داشتنیم به نامش خورده غمگین باشم و با شادیش بخندم. از ته دلم امیدوارم مجتبی هم زودتر به روزای قبلش برگرده.
راستش میدونین چیه؟ این پست من یه ویترین کوچولویی از اون تضادهاست. خواستم توی این پست، هم مجدد ابراز تاسف خودم از فقدان پدر مجتبی رو ابراز کنم، هم به کسی که همه ی زندگیمه و توی تقویم زندگی من امروز به نامش خورده، بگم که به یادشم.
آخه میدونین؟ هر روز اینجا رو میخونه و خواستم امسال یه جور دیگه ببینه به یادشم!
مامانم، زندگیم، نمیخوام حرفای تکراری بزنم، نمیخوام واسه حرف زدن باهات به تشبیه و استعاره متوسل بشم، آخه شبیهترین به تو فقط خود تو میتونه باشه. ساده میگم، نباشی شاید زنده باشم، ولی زندگی نمیکنم. خنده هات شادی دنیامه و غمت دنیامو به آتیش میکشه.
مامان قشنگم، سالروز سبز شدنت مبارک!
همیشه باش و لبخند پر مهرت رو توی لحظه هام بپاش!
عاشقتم!