با تقدیم گرمترین سلامها و صمیمانه ترین درودها به ساحت دوستان بهتر از گل و خوش صحبتتر از بلبل خودم. انشاالا که حالتان بسیار خوب، حستان زیبا، دلهایتان مملو از وفا و محیطتان پر از سفا باشد.
پس با اطمینان از این وقایع خوب، اجازه بدید که من هم به عنوان یکی از دوستداران همییشگیتان ، ضمن تبریک سال نو به شما سالی پر از خیر و خوبی را برای تک تکتان آرزو کنم. و یک عیدی ناقابل را هرچند دیر حضورتان تقدیم نمایم. انشالا که مورد پسند دلهای دریاییتان قرار بگیرد. یک نکته این پیام توسط هم محله ای عزیز خانم رهگذر گویاشده و قرار شد که آن را همراه با موسیقی زیر متن حضورتان تقدیم کنیم که متاسفانه تا کنون این اتفاق نیفتاده است. به همین سبب صمیمانه از این دوست گرانبها عذرخواهی نموده و به فایل متنی آن اکتفا می کنیم. و اگر فایل صوتی هم را بتوانیم موسیقی گذاری نماییم. آن را در یک زمان مناسب دیگر، حضورتان تقدیم می کنیم.
عیدانه
سلام
این بار سلامی به سرسبزی فصل بهار، به رنگ شادی، به وسعت آسمان آبی، به قدمت نوروز اهورایی، با تراوت، تازه گی و بوی گلهای باغ امید، با معسومیتی کودکانه و از جنس خورشید، تقدیم به دل های کهکشانیتان.
تنها آسمان آبی وجود شماست که می تواند مهر سپهر گیتی را پرورده و آن را با تمام وجود به گلهای باغ عشق و گلستان آرزوها هدیه نماید.
شمایی که مهرورزی را مشق عشق خود ساخته اید و همواره حس زیبای دوست داشتن را در تابلوی نگاهتان با سخاوتی حاتموار به انسان ارزانی داشته اید.
این بار به بهانه ی تازه گی، شکفتن، نو شدن، شرکت در جشن و پایکوبی، پیروزی سپیدی بر سیاهی، به خاطر شنیدن آواز چکاوکها، دیدار گل سرخی که سرخیش را به خاطر شرم حضور بلبل از خون دل به ارث برده و غنچه ای نو شکفته که مملو از امید و زندگیست، مهمان لحظات پر ماه و مهرتان گردیده ایم.
در این دنیای غریب که آسمان مانند هزاران سال پیش بدون کوچکترین تردید و دریغی همچنان می بخشد،
دریا قلاب هیچ کودک ماهیگیر گرسنه ای را بی نسیب نگذاشته و خورشید مهربان نگاه طلایی خود را حتی یک لحظه از هیچ کسی دریغ نداشته، و هر روز درخشنده تر و سخاوتمندانه تر از روز پیش، انسان را به سپیدی و روشنی امیدوار می سازد، به جستجوی انسانی آمده ایم که با انرژی محبت دستش را بفشاریم و شادی خود را نثار قدومش سازیم. غباری را از چهره ای بزداییم، سرود مهربانی و خلیفتلاهی انسان را بر بام گیتی طنین انداز کنیم، دیو زشتی ها را از باغ زیبای انسانیت بیرون افکنیم و گوش فلک را از فریاد شادی و جشن و سرور خود کر کنیم.
بیایید تا در فرصت جدیدی که حضرت دوست از نو در اختیارمان قرار می دهد، نگاه خود را آسمانی سازیم، دلهایمان را دریایی نماییم، چشمانمان را خورشید وار بر هیچ حقیقتی نبندیم، گام هایمان را برای شادی دیگران برداریم و دستانمان را جهت بلند کردن افتاده ای حرکت دهیم.
من دوست داشتن، مهرورزی و عاشقی را از لکلکی آموختم که هر ساله سیزده هزار کیلومتر را به خاطر جفت بیمارش پرواز می کرد و پیش او بر می گشت.
انسان را چه پیش آمده است که دوست داشتن را از یک پرنده می آموزد؟
آیا کمیت اشرف مخلوقات کیفیت عشقورزی وی را نیز متاثر خویش ساخته است؟
آیا تنهایی انسان نخستین بهتر از بی مهری انسان معاصر است؟
هراس انسان مدرن در عمق وجودش از چیست و چرا در شنهای صحرای بی معنایی تا به این حد فرو رفته است و …
بیایید تا دیگر حتی در رمان های خود نیز ژانوالژان را به خاطر دو قرص نان با دستآویز رعایت قوانین ساختگی انسان متمدن، سالها در زندان حبث نسازیم، دخترک کبریت فروش را دیگر برای عنوان داستان های کودکانه ی خود انتخاب نکنیم، به حرمت عشق همقسم شویم تا از شرابی مست نگردیم که خون دل و اشک چشم دیگری باشد، بر سور سفره ای ننشینیم که کباب قناری از آتش سوسن و یاس آن را آراسته باشد، آرامشی را ننوشیم که از جویبار کینه ها عبور کرده باشد، از کاه نگاه کوه محبت را بسازیم و قصر خوشبختی را بر فراز قله های رفیع آن بنا کنیم و پنجره هایی از جنس اعتماد برای آن طراحی کنیم تا بار دیگر پرتو جانبخش مهر را به صفحه ی دلهایمان بتاباند.
بیایید تا دانه های تسبیح پدر بزرگ را نماد و تضمین اتحاد خود سازیم که باهم یک کل واحد و تنها بی معنی باشیم،
شراب روحبخش یزدانی را به هم بنوشانیم،
شعر تازه ای بسراییم که تک تک واژه گان، مصرعها و ابیات آن آبستن حجو دیو و زشتی، و تحسین انسان و نیکی باشد.
حماثه ی نوینی خلق نماییم که پهلوانان آن امید، فتوت، عشقورزی و همدلی باشند، سیاره ی سرخ گم شده ای را از نو کشف نماییم که پیشتر معمن انسان و زمینیان بود و اکنون اشباه بی مهری، ارواح نفرت و ابلیس بد جنسیها آن را به تصخیر خود درآورده اند.
پرستوی آزادی را در فضای بیکران دوستی پرواز دهیم.
خورشید حقیقت را فروزندهتر از پیش ببینیم
نوروز باستانی پیروز