اوایل عید چند روزی بود بیخودی یه چی سر معده ام گیر می کرد. درد زیادی نداشت ولی اذیت می کرد. دقیقا بخش دیافراگ. هرچی حتی آب یا چایی یا هوا هم که فورو می دادم پایین، یه لحظه گیر می کرد سر معده ام و بعد رد می شد. خیلی نگران شدم. سرطان معده؟ زخم معده؟ بیماری های گوارشی؟ چی؟ یعنی چی میتونه باشه؟ شاید پرخوری؟ یعنی چی آیا؟ دوستام که فهمیدند اینطور شدم، اصرار کردند که ببرندم دکتر و زدیم بیرون که مثلا دکتر بریم. خخخ! بیرون زدن ما همان و گشت زدن های بی هدف و باری به هر جهتمان هم همان!

هیچی دیگه. هرجا بگی رفتیم، از بقالی تا چقالی تا خرگوش فوروشی تا ادکلنی تا دمپایی فوروش تا حتی داروخونه. ولی دکتر؟ خب میگم چی شد:

خیلی دنبال دکتر های مختلف گشتیم ولی؟ اولا عید بود و تعطیل و خسته همه جا. دوم دیر بود و بسته همه جا. آخرش هم ما دلشکسته هرجا! یکی از اون از دماغ خر افتاده هاشو هم که ته تهش پیدا کردیم، گفت منشیش رفته و خودشم داره تشریف خرکیش را گاوی می کنه. هیچی دیگه. ما ترجیح دادیم مزاحمش نشیم به کارش برسه. بعدشم که با خنده و شوخی و مسخره بازی در حد اعلا از پله های دکتر اومدیم پایین، من دفترچه ام رو دادم یکی از رفیقام چک کرد گفت خاک تو سرت اصلا این دفترچه ات تمدیدش تموم شده باید بری بیمه تمدیدش کنی. این همه ما رو معطل خودت کردی بری دفترچه بیاری آخرشم مغزت از دهنت زده بیرون با اون همه هوشی که داری تاریخ گذشته برداشتی آوردی! گفتم آخه خره مگه من چندتا دفترچه دارم که یکیش که تاریخش نگذشته بیارم؟ چه ربطی به هوش و حواس داره؟ یه چیز هایی حواله ام کرد که اگه به صورت ساتنا بفرستی، سرور های همه ی بانک ها به نشانه ی اعتراض به بی ادبی، 24 ساعت کل حواله ها رو لنگ میذارن میان وسط خیابون به تظاهرات!

به پیشنهاد من و موافقت دوستام، رفتیم سه چهار تا آب‌میوه فوروشی چرخیدیم تا یکیشو که خاکشیر داشت پیدا کردیم من با بن‌کارتم واس هرکی هرچی دوس داشت خریدم خوردیم. خودم باقلوایی که نمیدونم با چی می نویسن با خاکشیر خوردم، دوستامم آب هویج، تخم شربتی که نمیدونم با چی می نویسن و چمیدونم دیگه چی. اومدم خونه و دیگه شام نخوردم. روز بعد که بیدار شدم، معده ام خیلی بهتر شده بود ولی خر شدم صبحانه و ناهار مفصل خوردم و رکورد خر ها و خرس ها و فیل ها از پرخوری هرچه فجیعتر توی کتاب گینس رو بی اعتبار کردم. حالا حس می کنم شاید رو به معمولیتر شدن پیش برم. نمیدونم کودوم طرفی میرم. کاش زود توپ شم. آخه غیر توپ بودن به منی که همیشه شادم نیومده!

خب در خصوص محله هم اینکه بعد از مرداد چی قراره بشه در لفافه ای از ابهام به سر می بره. یه کم نفسش تنگ شده و گرمشه. شاید به مغزم بزنه قرص نخورم و بچه شم. که هرچی شد خوشحال باشیم. یه قرص می خواستم دونه ای هشت هزار تومان. یعنی یه ورقه قرص که توش دهتا دونه بیشتر نیست، میشه به عبارتی هشتاد هزار تومان. توی ایران هنوز نیومده بود. تا یکی دو ماه پیش نیومده بود. توی تلگرام گذاشتم توی کانال تمام داروخونه های ایران همگی به اتفاق گفتند اینو باید از خارج از کشور اونم با نسخه وارد کنی. قیمتشم یک و نیم پوند برای هر یه دونه قرص بود که نهایتا یه داروخونه توی اصفهان با رفیقام که بودیم پیدا کردم که این قرص رو داشت و تونستم بخرم. اتفاقا بدون نسخه بهم داد و تأییدیه ی وزارت بهداشت رو هم داشت. حتی دستورالعمل فارسی توش بود! اینه که الان آره. در واقع شما و من و همگی باید شادی رو خوشحال کنیم. باید از ساکت استعلام کنه ببینیم چرا سکوت اطلاعاتش ارائه شده. از همیشه برعکس بشیم. مثل تا وقتی که چرا رو اداره کنیم و از افرادی که قصد دارند خشن رو به واتساپ نصب کنند گزارش دارایی مالیات بگیره. مثلا کنتوری که مثل کنتور برق تحملش کوه اورست رو اگه بخواهی شاید نشه مغزت آب بیاره ورمش شرپا ها رو مجبور کنه جنازه ات توی بیستو سی پخش کننده های موسیقی رو با چالش روزگار های غریب بستری انداخته. اینه که خودمم قبول دارم ندارم ولی شما هم که وقتی آخه از همگی عمومیت های زندگانی آبش هدایت می نویسه می نوشین یا می خونین مثل اینه که اون زمان خودتون بودین و تمام کاراکتر های شخصیت ترجمه های بامدادی از خمار گونگی اسم داستان باشه. شایدم اینطوری که میگم نباشه. به هر حال که من قدیمم از اخیرا باید چقدر بهتر میشه بزنی از حالت خاصی که آدم شاد باید بمونه.

اه! خب لذت ببرید!