سلام به همه ی شما دوستان و هم محله ای های عزیزم

خداییش دلم براتون تنگ شده بود گفتم به بهانه ی تعریف یه خاطره و به دنبال اون نوشتن یه ترانه بییام یه گپ و گفتی با هم داشته باشیم

خیلی حاشیه نرم چند ماه پیش ترانه سرا های بندر عباس تصمیم گرفتیم که با هماهنگی که یکی از دوستان ترانه سرا انجام داده بود

یه دور همی و ترانه خونی با عنوان شبی با ترانه توی یکی از کافه های بندر عباس داشته باشیم

خلاصه من به اتفاق یکی از دوستام رفتم و اتفاقا بعد از این که من ترانمو خوندم و در پایان مراسم مشغول عکس گرفتن با دوستان بودیم یه اتفاق جالب برام افتاد

یه نفر که نمیشناختمش منو صدا کرد و باهم سلام علیک کردیم و بعد از این که از ترانه ی من تعریف و تمجید کرد یه جمله گفت که فکر کنم تا عمر دارم یادم نره

بهم گفت آقای انصاری ترانه ی شما منو برد به پونزده سال پیش و بعد ماجرا رو برام تعریف کرد و اونجا بود که حس کردم دارم به حدفم میرسم و اون این که ترانه هایی بگم که حرف مردم باشه و لاعقل یک نفر با شنیدنش حس همزاد پنداری بهش دست بده

خوب حالا میریم سر خود ترانه و این که چی بوده

راحت کنم خیالتو , بین ما هیچی دیگه نیست

بیشتر نکن عذابمو , برو دیگه اینجا نایست

نگو که مجبور بودی و , اینجوری اشکاتو نریز

یادت نره وقتی میری , حلقه رو وردار از رو میز

اون عکس یادگاریو , بدون که باید ببری

آخه میخوام تو این خونه , از تو نمونه اثری

تو کافه ی همیشگی , جای قرارمون نرو

که حتی اتفاقیم , باز نبینیم همدیگه رو

نخواستی این زندگی رو , یه روز نفس بودی برام

اما حالا با دیدنت , سیاهی میرن این چشام

به حرمت گذشته ها , حرفی رو پیش نمیکشم

اما فقط یه کاری کن , که با تو چش تو چش نشم

تو کافه ی همیشگی , جای قرارمون نرو

که حتی اتفاقیم , باز نبینیم همدیگه رو